‍ من تصوّر می‌کنم که دلپذیر بودنِ کارهای استاد اسلامی ندوشن، معلولِ دو عامل است: یکی نثر روان دلنشین که حتّی مخالفان ایشان، آن را ستوده‌اند و برخی به ایشان لقبِ «سلطان نثر معاصر» داده‌اند؛ دوّم آنکه ایشان هیچ‌گاه ایران را از یاد نبرده‌اند... خواننده با همه‌ی وجود در می‌یابد که دل و جانِ نویسنده با ایران و مسائلِ ایران بوده است و همواره خودآگاه و ناخودآگاه، دیده‌ها و شنیده‌های خود را با آنچه در زمینه‌ی دیده‌ها و شنیده‌ها به ایران مربوط است، می‌سنجد تا کاستی‌ها را بنماید و آرزو کند که کاستی‌ها از میان برخیزد، و تا آنجا که میسّر است نشان دهد که دیگران برای تبدیلِ «نقص‌ها» به «کمال» چه کرده‌اند؛ و ما چگونه می‌توانیم از آنها سرمشق بگیریم و از تجربه‌های آنها بهره‌مند شویم. در یک کلام، مقبولیّت آثار استاد معلولِ بیانِ هنرمندانه‌ی دردها و آرمان‌ها در قالبِ نثری روان و زیباست. مگر مقبولیّت شعر حافظ معلول همین دو عامل نیست؟ مگر نه آن است که حافظ دردها و آرمان‌های ملّی و بشری را با هنری‌ترین زبان و بیان بازگفته، و بدین‌سان مقبولیّت خاص و عام یافته است؟            🌲 دکتر اصغر دادبه 🌲                 #شهرزاد_قصه‌گو 💎کانال دکتر محمّد‌علی اسلامی نُدوشن 🆔 @sarv_e_sokhangoo