🌹Saagharaneh🌹

‍ 1.گاهی یک #چتر، ارزش یک #تاکسی را دارد، اما کاش می شد ارزشش بیش از این باشد؛ به اندازه ی #مهربانی!

دیروز حدود ساعت 7 بعد از ظهر که توی خیابان داشتم قدم می زدم، باران تند شد.
خیلی تند!
مردم به زیر سقفها و سایبان مغازه ها پناه برده بودند به این امید که شاید شدت باران کم شود و به خانه یا کارشان برسند اما نشد.
نیم ساعت خیابان شریعتی را پایین می رفتم اما کم نشد که نشد.
نگاه مردم به منی که داشتم با چتر زیر باران قدم می زدم مثل نگاه پیاده ها به تاکسی های زرد بود!
انگار داشتند فکر می کردند که چقدر پیشنهاد بدهند من حاضرم کنار چترم به آنها جا بدهم!
البته
خودم هم داشتم فکر می کردم که با چه جمله ای می توان به یک پیاده گفت بیا زیر چتر من با هم برویم... چطور بگویم که سوء برداشت نشود...چرا نمی توان راحت مهربانی کرد؟!
.
.
2. این فرهنگ 《یکی من یکی تو》 را دوست ندارم.

یک عزیزی امروز به من 《التماس دعا》گفت و من هم طبق عادت 《محتاجم به دعا》گفتم اما بلافاصله پشیمان شدم.

این چه فرهنگی است که اگر کسی به ما چیزی بگوید ما باید بلافاصله خودمان را محتاجتر و بدبختتر از او نشان دهیم. یا اگر از ما ایکسی بخواهد بلافاصله ماهم یا همان ایکس را یا ایگرگ مشابهی را باید به حسابش بگذاریم؟!
می گوید 《التماس دعا》
بگو 《چشم》بگو《هر روز اگر نه که هر هفته حتما دعاگویت هستم》 بگو 《نه فقط خودت را، نه فقط همسر و فرزندانت را، که رفته ها و مانده هایت همه را هر هفته دعا می کنم》
بگو《خیالت راحت! روی من حساب کن! دعاگو داری》
.
پی نوشت:
سواره از پیاده خبر ندارد.
پیاده زیر چتر از پیاده ی بی چتر خبر ندارد.
پیاده بی چتر از پیاده بی چشم خبر ندارد.
پیاده ی بی چشم سر، از پیاده بی چشم دل خبر ندارد......
.
دعایت می کنم: 《دلت بینا》
.
#ساغر_طباطبایی
#آبان_نوشت98
.
@saagharaneh