زن و جامعه (زن کارگر)

او می‌گوید: «دیروز از خانه خودم تا خانه مشتری در میرداماد، ۱۵ هزار تومان پول کرایه اتوبوس، مترو و تاکسی دادم، با همین مقدار هم برگشتم. آن‌وقت دستمزدی که گرفتم ۲۵۰ هزار تومان بود.» سودابه خانم از سختی‌های کار می‌گوید از اینکه برخی مشتری‌ها بیش از توان کارگر از او انتظار دارند و گاهی زبان به تحقیر و توهین باز می‌کنند و حقوق کارگر را کامل نمی‌دهند با این حال خوشحال است که در روزهای پایانی اسفند بیشتر کار می‌کند چون می‌تواند بدهی‌هایش را پرداخت کند و برای دخترانش لباس نو بخرد. او در پاسخ به این سؤال که تکلیف درد دندانش چه می‌شود، هم می‌گوید: «پول ترمیم آن را ندارم، می‌کِشم خودم را راحت می‌کنم.»



معصومه خانم ۵۶ ساله است، بیماری دیابت دارد. گاهی هم درد معده به سراغش می‌آید. چهار فرزند دارد؛ بزرگ‌ترین آن‌ها پسر و ۲۸ ساله است.
معصومه‌ خانم در پاکدشت ورامین زندگی می‌کند. در مناطقی مثل خیابان میرداماد، الهیه، شریعتی و پل گیشا مشتری ثابت دارد. گاهی هم از طرف شرکتی که مریم، نماینده آن است به محل کار اعزام می‌شود.

معصومه خانم نیز از دردهای جسمانی که کارگری سخت در خانه‌های مردم به او تحمیل کرد سخن می‌گوید و از اینکه زنان در این شغل هیچ پایگاه حمایتی ندارند: «یک‌بار برای تمیزی خانه یکی از مشتری‌ها رفته بودم، پسر جوانی بود گفت حیاط و ماشین را هم بشور. گفتم هزینه شست‌وشوی حیاط جدا محسوب می‌شود، شستن ماشین را هم انجام نمی‌دهم، گفت شما انجام بده من از خجالتت درمی‌آیم. تا ساعت ۱۰ شب در خانه‌اش کار کردم موقع رفتن ۲۰ هزار تومان بیشتر از دستمزد روزانه به من داد، اعتراض کردم، کار به دعوا کشیده شد و در نهایت او من را که به سن و سال مادرش بودم هل داد و از خانه بیرون کرد. تا ساعت ۱۲ نیمه‌شب طول کشید تا به خانه برسم. یکی از سخت‌ترین شب‌های زندگی‌ام بود.

مریم در همین زمینه می‌گوید: «مثلا مدیر شرکت ما از همه کارگران امضا و تعهد می‌گیرد که هیچ مسئولیتی در قبال آنان در محیط کار ندارد و اگر اتفاقی برایشان افتاد ما هیچ مسئولیتی نداریم.» شیوه کار شرکت‌های خدماتی به این صورت است که مشتری با تماس یا ثبت اینترنتی، درخواست خود را برای کارگر ثبت می‌کند و سپس کارگر اعزام می‌شود؛ بنابراین به قول مریم، هیچ‌یک از مشتری‌ها شناسایی نمی‌شوند. او در پاسخ به این سؤال که آیا کارگران زن با مسائلی مثل تعرض در محیط کار روبه‌رو بوده‌اند، می‌گوید: «از این اتفاق‌ها زیاد داشتیم. چند وقت پیش زن جوانی را به خانه یک مشتری فرستادیم، صاحب‌خانه مست بود و عورت نمایی کرد.

بیشتر خانم‌ها چون به کار احتیاج دارند، وقتی با این اتفاق‌ها مواجه می‌شوند، سکوت می‌کنند .

🔸زنان کارگر خانگی، کارهایی را انجام می‌دهند که اغلب مردان حاضر به انجام آن نیستند. این نوع کار ازآنجاکه با القاب تحقیرآمیزی مثل «کلفت» شناخته می‌شود، عزت‌نفس زنان را به‌طور مستقیم نشانه می‌گیرد و این باور را در آن‌ها ایجاد می‌کند که جزو اقشار فرودست جامعه‌اند و حقوقی ندارند.

محمد زاهدی اصل، در یک کار مطالعاتی با عنوان «تجربه زیسته زنان کارگر خانگی» وضعیت برخی از زنان کارگر در شهر تهران را بررسی کرد. یافته‌های پژوهشی او و همکارانش اثبات می‌کند که محرومیت این زنان از کف حمایت اجتماعی، شرایطی را ایجاد می‌کند که بهره‌کشی، جابه‌جایی وسایل سنگین، ساعات طولانی کار، اخراج خودسرانه، نادیده گرفتن حقوق امنیت و حقوق مدنی آنان امری عادی تلقی می‌شود: «گویا کار خانگی به عنوان مسئولیت ذاتی زن دیده شده است، بنابراین ارزش اقتصادی و اجتماعی آن کاهش یافته است.»

کارگری‌های خانگی، جزو کارهای اقتصاد غیررسمی‌اند که آن نیز محصول جامعه‌ بی‌ثباتی است که در آن رانت و فساد وجود دارد. حکومت ایران برای مشاغل خانگی زنان حدود قانونی تعیین نکرده است و رسیدگی به امور زنان کارگر را پشت گوش می‌اندازد.

حاکمان ایران، زنان سرپرست خانوار را به دلیل اینکه توان زادآوری ندارند، به رسمیت نمی‌شناسد و حقوق آنان را نادیده می‌گیرند. این زنان برای سیر کردن شکم فرزندان خود در جامعه‌ای که تنگناهای اقتصادی به مرحله بحران رسیده، با انواع مشکلات مواجه‌اند اما جمهوری اسلامی ایران ترجیح می‌دهد بسته‌های تشویقی خود را به زنانی اعطا کند که به درخواست حکومت برای فرزندآوری پاسخ دهند

#کارگران_خانگی
#استثمار_مضاعف
#نبود_امنیت_شغلی
#نان_کار_آزادی
#رفاه_امنیت_شادی
@zan_j

https://t.center/iv?url=https%3A%2F%2Firanwire.com%2Ffa%2Ffeatures%2F42167&rhash=97782104fed07c

«با ما جوری رفتار می‌کنند انگار ما عامل ویروس کرونا هستیم»

...«تا قبل از کرونا در خانه‌های مردم کار نظافت انجام می‌دادم و خدا را شکر از کارم راضی بودند و اوضاع بد نبود. از ۳۰ روز ماه تقریبا ۲۵ روز سر کار بودم و روزی ۱۲۰ هزار تومان هم درآمد داشتم. کارم سنگین بود، اما ناراضی نبودم. آخر وقتی با زنم و ۵ تا بچه داخل دو تا اتاق زندگی می‌کنیم، همین که اجاره اتاق‌هایمان در می‌آمد و شکم‌مان هم گرسنه نمی‌ماند جای شکر داشت.» این‌ها بخشی از صحبت‌های «رضا»، کارگر افغانستانی، درباره شرایط زندگی‌‌اش در ایران است. هر جمله که می‌گوید تاکید می‌کند که ناشکری نمی‌کند و  به خاطر داشتن زن و بچه سالم همیشه شکرگزار خدا است، اما در ادامه صحبت‌هایش می‌گوید: «از وقتی کرونا شد مردم دیگر کارگر برای نظافت نمی‌گیرند. بعضی‌ها انگار فکر می‌کنند ما چون افغانستانی‌ هستیم کمتر بهداشت را رعایت می‌کنیم و احتمال مبتلا شدن‌مان بیشتر است.» آقا رضا توضیح می‌دهد که چند ماسک پارچه‌ای دارد و به محض ورود به خانه ماسکش را می‌شوید و بعد از خشک شدن آن را اتو می‌کند. می‌گوید: «آن‌قدر دستم را می‌شویم که پوست دستم مثل کویر شده است، اما باز هم فکر می‌کنند ما اهمیت نمی‌دهیم.»
#کارگران_خانگی
#کرونا و بحران بیکاری کارگران روزمزد
#بیمه_بیکاری
@zan_j

#ستم_مضاعف
#کارگران_خانگی_خدماتی _بدون_بیمه_بازنشستگی


رنج‌های زن خدمتکار بودن


زندگی دو سر باخت
زنان خدمتکار خانگی، اغلب تمام وظائف مطابق تعریف سنتی «زنانه» را باید در خانه‌های فرادستانشان انجام دهند. پخت و پز، مراقبت از بیماران و کودکان و سالمندان، شست و شو و تمیزکاری خانه، همگی کارهایی هستند که به آن‌ها واگذار شده است. آن‌ها برای ورود به این خانه‌ها ابتدا باید اعتماد شمال شهری‌ها را جلب کنند. آن‌ها حتی برای شست و شوی خانه و غذا آماده کردن هم به هرکسی اعتماد نمی‌کنند. کارگر خدماتی آن‌ها باید ضمن این که زبر و زرنگ باشد و دست‌پخت خوبی داشته باشد و به تعبیر خودشان «آراسته» باشد، می‌بایست قابل اعتماد و مطمئن هم باشد. زنان کارگر خانگی شهر تهران اغلب مهاجرانی هستند که از روستاها و شهرهای دور و نزدیک برای کار و زندگی به این شهر مهاجرت کرده‌اند و به تعبیری «شهرستانی» هستند. این «شهرستانی»ها باید برادری و خواهریشان را به پولدارهای شمال شهر ثابت کنند تا به آن‌ها اجازه بدهند وارد زندگیشان شوند و فضای خوبی برای خوراک، استراحت و تفریحشان فراهم کنند.
زندگی این زنان کارگر پس از رها شدن از کار خانگی مزدی و بازگشت به خانه‌ی خود، تفاوت چندانی با زندگی در محل کار ندارد. آن‌ها پس از بازگشت به خانه هم باید از کودکان خود مراقبت کنند و زمانی را که از آن‌ها دور و غافل بوده‌اند جبران کنند، غذای خانواده را آماده کنند، محیط زندگی را تمیز کنند و همچون یک «کدبانو» رفتار کنند، با مهمانان احتمالی با روی باز برخورد کنند و «کانون» خانواده را حفظ کنند و وظائف همسریشان را هم انجام دهند.
تنها تفاوت شیوه زندگی‌شان در خانه خود با محل کارشان در این است که در خانه خود، مزدی بابت کارشان دریافت نمی‌کنند. کار آن‌ها در خانه‌ی خودشان زیر چتر مفاهیم وظائف «مادری»، «زنانگی» و «ستون خانواده» بی مزد و مِنَت انجام می‌شود و هیچ‌کس در خانواده گمان نمی‌کند که برای این حجم از کار، حتی تشکری هم لازم است. چرا که این کار به عنوان «وظیفه» تلقی می‌شود. انتظارات بالا است و الگوهای ارزشی و ذهنیتی به طرز بی‌رحمانه‌ای آن‌ها را وادار می‌کند در هر حال وظیفه خود را در قبال خانواده انجام دهند. تفاوتی هم نمی‌کند که در بیرون از خانه هم کار می‌کنند یا خیر. بار سنگین این ارزش‌ها و توقعات، چیزی کوچکی نیست که به راحتی بتوان آن را نادیده گرفت. آن‌ها ناگفته بازخواست می‌کنند و به شکل پنهانی کسانی را که به آن‌ها پشت پا بزنند طرد می‌کنند. زنان کارگر خانگی اغلب تحصیلات پایینی دارند و سوژه‌های متکی به نفسی نیستند که بتوانند در برابر ارزش‌ها و رسم‌های ضدخود ایستادگی کنند یا حتی در ذهن خود آن‌ها را به چالش بکشند. آن‌ها اغلب ترجیح می‌دهند با وضعیت حاکم بر زندگیشان کنار بیایند.
شوهران این زنان هم معمولاً وضعیتی مشابه خود آن‌ها دارند و نمی‌توانند در شرایطی که همسرشان در بیرون کار می‌کند، در خانه بمانند و کارهای خانه را انجام دهند. همسران آن‌ها نیز متعلق به طبقه کارگرند و در چرخه استثمار، زمان و زندگیشان هدر می‌رود

🔗 https://t.me/iv?url=https://www.radiozamaneh.com/527631&rhash=eec6b76cb50965

رها رستمی − روز کاری‌شان از اول صبح شروع می‌شود. باید زودتر خود را به خانه‌های صاحب کارهایشان برسانند و نهارشان را آماده کنند. تجربه زنان خدمتکار مهاجر در تهران...
#نان_کار_آزادی_
#امنیت_رفاه_برابری
@zan_j

@zan_j
https://bit.ly/2MbBvwN

جنبش ملی کارگران خانگی با راه‌اندازی راه‌پیمایی‌ها و تظاهرات به کارگران خانگی کمک کرد تا حس رقابت را کنار گذاشته و خود را متعلق به گروهی وسیع‌تر ببینند و هم توجه جامعه و دولت را به موضوع کارگران خانگی جلب کنند. در آگوست سال ۲۰۱۳، راه‌پیمایی عظیمی در دهلی ترتیب داده شد و در پایان آن مدیران گروه‌های کارگران خانگی طوماری را خطاب به دولت برای حمایت از حقوق کارگران خانگی امضا کردند. یک سال بعد در آگوست ۲۰۱۴ نیز هزار کارگر خانگی زن در دهلی جمع شدند و منشوری از خواسته‌هایشان را به دفتر وزیر کار، فرماندار و نخست‌وزیر تحویل دادند. برای برگزاری تجمع، از مناسبت‌های جهانی مانند روز جهانی کارگر، روز جهانی زنان و بعداً روز جهانی کارگران خانگی (۱۶ نوامبر) نیز بهره برده می‌شد.

استفاده از روش‌های نمادین دیگر مانند فرستادن کارت‌پستال یکسان از سوی تک‌تک کارگران خانگی عضو جنبش برای نخست‌وزیر گام دیگری بود تا کارگران هویت جمعی خود را پیدا کنند. در سال ۲۰۱۴، از بمبئی پنج هزار کارت و از دیگر نقاط ایالت ماهاراشترا جمعاً ۲۵ هزار کارت‌پستال حاوی درخواست تصویب قانون برای کنوانسیون حقوق کارگران خانگی سازمان جهانی کار برای نخست‌وزیر فرستاده شد.

#16نوامبر روز جهانی #کارگران_خانگی

استثمار و کارگران خانگی

#کارگران_خانگی بخش قابل توجهی از نیروی کار جهانی در اشتغال غیر رسمی را شامل می شوند و در میان آسیب پذیرترین گروه های کارگران هستند. آنها برای خانوار های خصوصی کار می کنند بدون اینکه رسما استخدام شده باشند و یا اینکه استخدام آنها در جایی ثبت شده باشد و از حوزه قانون کار مستثنی هستند.  به نقل از سازمان بین المللی کار، در حال حاضر حداقل ۵۳ میلیون کارگر خانگی در سراسر جهان وجود دارد که کودکان کارگر خانگی را در بر نمی گیرد ولی ۸۳ درصد  آنها را زنان کارگر خانگی تشکیل می دهند


https://t.me/zan_j/4561