زن و جامعه (زن کارگر)
#زنان_افغانستانی
Канал
2,08 тыс.
подписчиков
17,1 тыс.
фото
14,3 тыс.
видео
5,21 тыс.
ссылок
تماس با ما :
@Zan_jameh
Women's emancipation
Forwarded from زن و جامعه (زن کارگر)
#زنان_کارگر_مهاجر
گزارش :تیر 19، 1400
سرِزمین: گزارشی از وضعیت زنان کشاورز افغانستانی حاشیه‌ی تهران
شاید با شنیدن کلمه‌ی سرزمین اولین چیزی که به ذهن خطور کند کشور باشد، اما در اینجا سرزمین به معنای کشور نیست. سرزمین اصطلاحی است که زنان کشاورز مهاجر افغانستانی برای زمین‌های کشاورزی استفاده می‌کنند.
تقریبا نیمی از زنان مهاجر افغانستانی که ساکن شهرهای اطراف تهران‌اند، به دلیل نداشتن مدرک شناسایی معتبر، سواد و مهارت لازم برای انجام سایر کارها به کار کشاورزی روی می‌آورند. محدوده‌ی سنی آنها بین ۱۸ تا ۶۰ سال است و گاهی به ۷۰ هم می‌رسد. ناگفته نماند که دختران و پسران زیر ۱۸ سال به همراه خانواده‌های خود هم به کار کشاورزی مشغول می‌شوند. حال اگر این دختربچه یا پسربچه جثه‌ی بزرگی داشته باشد و هم‌چون بزرگسالان کار کند، مانند دیگر کارگران دستمزد می‌گیرد و در غیر این صورت صاحب‌کار دستمزد کمتری را برای او در نظر می‌گیرد.
اوج کار کشاورزی و میوه‌چینی از باغ‌ها ۶ ماه اول سال است. ۶ ماه دوم سال کشت و برداشت محصول به اندازه‌ای نیست که از کارگران عادی استفاده شود، در این ماه‌ها سرکارگران به همراه بستگان و آشنایان خود سرِ زمین‌ها مشغول به کار می‌شوند. زنان کارگر دیگر که ۶ ماه دوم سال کار کشاورزی ندارند، به کارهایی مانند بستن پیچ کولر (در کارخانه)، حاشیه‌دوزی شال و روسری، پاک کردن نخود و لوبیا و نظافت منزل مشغول می‌شوند.
پیدا کردن کارگران
یکی از زنان کارگر کشاورزی که از دیگران سرشناس‌تر است و صاحب‌کاران بیشتری را می‌شناسد عنوان سرکارگر می‌گیرد. سرکارگر وظیفه دارد برای زمین کشاورزی یا باغِ میوه‌ی یکی از صاحب‌کاران نیروی کار پیدا کند. گاهی این خود سرکارگر است که تشخیص می‌دهد برای چند هکتار زمین چه تعداد کارگر لازم است و گاهی خود کارفرما تعداد کارگران را تعیین می‌کند. کارفرما دستمزد کارگران را به سرکارگر پرداخت می‌کند و در نتیجه کارگران با خود کارفرما برای دریافت دستمزدشان روبه‌رو نمی‌شوند.
سرکارگر زنانی را برای میوه چیدن یا کاشتن محصولات کشاورزی و برداشت‌شان پیدا می‌کند و مردانی را برای آبیاری و سم‌پاشی و باربری؛ دستمزد مردان نسبت به زنان کارگر بیش‌تر است. در ازای فراهم کردن کارگران، سرکارگر از صاحب‌کار پول چای می‌گیرد؛ نرخ پول چای در سال ۱۴۰۰ در حدود ۲۰ هزار تومان است.
کارگری که به تازگی به سرکارگری رسیده است، هم‌چنان احساس تعلق خاطری به کارگران دارد و خود را منفک از آنها نمی‌داند. به همین خاطر تلاش می‌کند دستمزد کارگران را به موقع از صاحب‌کار دریافت کرده و به کارگران برساند؛ و طبق رسوم کار در زمین‌های کشاورزی از صاحب‌کار می‌خواهد که پس از پایان روز کاری مقداری محصول به کارگران بدهد. اما به مرور زمان سرکارگر به دلیل ارتباطش با صاحب‌کار و وعده و وعیدهای او، متوجه جایگاه متفاوت خود با کارگران دیگر می‌شود. رفته‌رفته او برخورد دیگری را با کارگران در پیش می‌گیرد، بر شدت کار کارگران می‌افزاید و اضافه‌کاری‌های یک یا دو ساعته‌ی کارگران را حساب نمی‌کند. همه‌ی این‌ها به این خاطر است که صاحب‌کار دستمزد خود او را به موقع پرداخت کند و بتواند مقداری محصول با خودش ببرد.
👇
https://karkhane.org/2921/%d8%b3%d8%b1%d8%b2%d9%85%db%8c%d9%86-%da%af%d8%b2%d8%a7%d8%b1%d8%b4-%d8%b2%d9%86%d8%a7%d9%86-%da%a9%d8%b4%d8%a7%d9%88%d8%b1%d8%b2-%d9%85%d9%87%d8%a7%d8%ac%d8%b1/?amp
#کارگران زن مهاجر از جمله فقیر ترین و محرومترین بخش طبقه کارگر هستند
#بازار_کار
#زنان_افغانستانی
@zan_j
گزارش :تیر 19، 1400
سرِزمین: گزارشی از وضعیت زنان کشاورز افغانستانی حاشیه‌ی تهران
شاید با شنیدن کلمه‌ی سرزمین اولین چیزی که به ذهن خطور کند کشور باشد، اما در اینجا سرزمین به معنای کشور نیست. سرزمین اصطلاحی است که زنان کشاورز مهاجر افغانستانی برای زمین‌های کشاورزی استفاده می‌کنند.
تقریبا نیمی از زنان مهاجر افغانستانی که ساکن شهرهای اطراف تهران‌اند، به دلیل نداشتن مدرک شناسایی معتبر، سواد و مهارت لازم برای انجام سایر کارها به کار کشاورزی روی می‌آورند. محدوده‌ی سنی آنها بین ۱۸ تا ۶۰ سال است و گاهی به ۷۰ هم می‌رسد. ناگفته نماند که دختران و پسران زیر ۱۸ سال به همراه خانواده‌های خود هم به کار کشاورزی مشغول می‌شوند. حال اگر این دختربچه یا پسربچه جثه‌ی بزرگی داشته باشد و هم‌چون بزرگسالان کار کند، مانند دیگر کارگران دستمزد می‌گیرد و در غیر این صورت صاحب‌کار دستمزد کمتری را برای او در نظر می‌گیرد.
اوج کار کشاورزی و میوه‌چینی از باغ‌ها ۶ ماه اول سال است. ۶ ماه دوم سال کشت و برداشت محصول به اندازه‌ای نیست که از کارگران عادی استفاده شود، در این ماه‌ها سرکارگران به همراه بستگان و آشنایان خود سرِ زمین‌ها مشغول به کار می‌شوند. زنان کارگر دیگر که ۶ ماه دوم سال کار کشاورزی ندارند، به کارهایی مانند بستن پیچ کولر (در کارخانه)، حاشیه‌دوزی شال و روسری، پاک کردن نخود و لوبیا و نظافت منزل مشغول می‌شوند.
پیدا کردن کارگران
یکی از زنان کارگر کشاورزی که از دیگران سرشناس‌تر است و صاحب‌کاران بیشتری را می‌شناسد عنوان سرکارگر می‌گیرد. سرکارگر وظیفه دارد برای زمین کشاورزی یا باغِ میوه‌ی یکی از صاحب‌کاران نیروی کار پیدا کند. گاهی این خود سرکارگر است که تشخیص می‌دهد برای چند هکتار زمین چه تعداد کارگر لازم است و گاهی خود کارفرما تعداد کارگران را تعیین می‌کند. کارفرما دستمزد کارگران را به سرکارگر پرداخت می‌کند و در نتیجه کارگران با خود کارفرما برای دریافت دستمزدشان روبه‌رو نمی‌شوند.
سرکارگر زنانی را برای میوه چیدن یا کاشتن محصولات کشاورزی و برداشت‌شان پیدا می‌کند و مردانی را برای آبیاری و سم‌پاشی و باربری؛ دستمزد مردان نسبت به زنان کارگر بیش‌تر است. در ازای فراهم کردن کارگران، سرکارگر از صاحب‌کار پول چای می‌گیرد؛ نرخ پول چای در سال ۱۴۰۰ در حدود ۲۰ هزار تومان است.
کارگری که به تازگی به سرکارگری رسیده است، هم‌چنان احساس تعلق خاطری به کارگران دارد و خود را منفک از آنها نمی‌داند. به همین خاطر تلاش می‌کند دستمزد کارگران را به موقع از صاحب‌کار دریافت کرده و به کارگران برساند؛ و طبق رسوم کار در زمین‌های کشاورزی از صاحب‌کار می‌خواهد که پس از پایان روز کاری مقداری محصول به کارگران بدهد. اما به مرور زمان سرکارگر به دلیل ارتباطش با صاحب‌کار و وعده و وعیدهای او، متوجه جایگاه متفاوت خود با کارگران دیگر می‌شود. رفته‌رفته او برخورد دیگری را با کارگران در پیش می‌گیرد، بر شدت کار کارگران می‌افزاید و اضافه‌کاری‌های یک یا دو ساعته‌ی کارگران را حساب نمی‌کند. همه‌ی این‌ها به این خاطر است که صاحب‌کار دستمزد خود او را به موقع پرداخت کند و بتواند مقداری محصول با خودش ببرد.
👇
https://karkhane.org/2921/%d8%b3%d8%b1%d8%b2%d9%85%db%8c%d9%86-%da%af%d8%b2%d8%a7%d8%b1%d8%b4-%d8%b2%d9%86%d8%a7%d9%86-%da%a9%d8%b4%d8%a7%d9%88%d8%b1%d8%b2-%d9%85%d9%87%d8%a7%d8%ac%d8%b1/?amp
#کارگران زن مهاجر از جمله فقیر ترین و محرومترین بخش طبقه کارگر هستند
#بازار_کار
#زنان_افغانستانی
@zan_j
کارخانه
سرِزمین: گزارشی از وضعیت زنان کشاورز افغانستانی حاشیه‌ی تهران - کارخانه
تقریبا نیمی از زنان مهاجر افغانستانی ساکن اطراف تهران، به دلیل نداشتن مدرک شناسایی، سواد و مهارت لازم برای انجام سایر کارها به کار کشاورزی روی می‌آورند.
#زنان_کارگر_مهاجر
گزارش :تیر 19، 1400
سرِزمین: گزارشی از وضعیت زنان کشاورز افغانستانی حاشیه‌ی تهران
شاید با شنیدن کلمه‌ی سرزمین اولین چیزی که به ذهن خطور کند کشور باشد، اما در اینجا سرزمین به معنای کشور نیست. سرزمین اصطلاحی است که زنان کشاورز مهاجر افغانستانی برای زمین‌های کشاورزی استفاده می‌کنند.
تقریبا نیمی از زنان مهاجر افغانستانی که ساکن شهرهای اطراف تهران‌اند، به دلیل نداشتن مدرک شناسایی معتبر، سواد و مهارت لازم برای انجام سایر کارها به کار کشاورزی روی می‌آورند. محدوده‌ی سنی آنها بین ۱۸ تا ۶۰ سال است و گاهی به ۷۰ هم می‌رسد. ناگفته نماند که دختران و پسران زیر ۱۸ سال به همراه خانواده‌های خود هم به کار کشاورزی مشغول می‌شوند. حال اگر این دختربچه یا پسربچه جثه‌ی بزرگی داشته باشد و هم‌چون بزرگسالان کار کند، مانند دیگر کارگران دستمزد می‌گیرد و در غیر این صورت صاحب‌کار دستمزد کمتری را برای او در نظر می‌گیرد.
اوج کار کشاورزی و میوه‌چینی از باغ‌ها ۶ ماه اول سال است. ۶ ماه دوم سال کشت و برداشت محصول به اندازه‌ای نیست که از کارگران عادی استفاده شود، در این ماه‌ها سرکارگران به همراه بستگان و آشنایان خود سرِ زمین‌ها مشغول به کار می‌شوند. زنان کارگر دیگر که ۶ ماه دوم سال کار کشاورزی ندارند، به کارهایی مانند بستن پیچ کولر (در کارخانه)، حاشیه‌دوزی شال و روسری، پاک کردن نخود و لوبیا و نظافت منزل مشغول می‌شوند.
پیدا کردن کارگران
یکی از زنان کارگر کشاورزی که از دیگران سرشناس‌تر است و صاحب‌کاران بیشتری را می‌شناسد عنوان سرکارگر می‌گیرد. سرکارگر وظیفه دارد برای زمین کشاورزی یا باغِ میوه‌ی یکی از صاحب‌کاران نیروی کار پیدا کند. گاهی این خود سرکارگر است که تشخیص می‌دهد برای چند هکتار زمین چه تعداد کارگر لازم است و گاهی خود کارفرما تعداد کارگران را تعیین می‌کند. کارفرما دستمزد کارگران را به سرکارگر پرداخت می‌کند و در نتیجه کارگران با خود کارفرما برای دریافت دستمزدشان روبه‌رو نمی‌شوند.
سرکارگر زنانی را برای میوه چیدن یا کاشتن محصولات کشاورزی و برداشت‌شان پیدا می‌کند و مردانی را برای آبیاری و سم‌پاشی و باربری؛ دستمزد مردان نسبت به زنان کارگر بیش‌تر است. در ازای فراهم کردن کارگران، سرکارگر از صاحب‌کار پول چای می‌گیرد؛ نرخ پول چای در سال ۱۴۰۰ در حدود ۲۰ هزار تومان است.
کارگری که به تازگی به سرکارگری رسیده است، هم‌چنان احساس تعلق خاطری به کارگران دارد و خود را منفک از آنها نمی‌داند. به همین خاطر تلاش می‌کند دستمزد کارگران را به موقع از صاحب‌کار دریافت کرده و به کارگران برساند؛ و طبق رسوم کار در زمین‌های کشاورزی از صاحب‌کار می‌خواهد که پس از پایان روز کاری مقداری محصول به کارگران بدهد. اما به مرور زمان سرکارگر به دلیل ارتباطش با صاحب‌کار و وعده و وعیدهای او، متوجه جایگاه متفاوت خود با کارگران دیگر می‌شود. رفته‌رفته او برخورد دیگری را با کارگران در پیش می‌گیرد، بر شدت کار کارگران می‌افزاید و اضافه‌کاری‌های یک یا دو ساعته‌ی کارگران را حساب نمی‌کند. همه‌ی این‌ها به این خاطر است که صاحب‌کار دستمزد خود او را به موقع پرداخت کند و بتواند مقداری محصول با خودش ببرد.
👇
https://karkhane.org/2921/%d8%b3%d8%b1%d8%b2%d9%85%db%8c%d9%86-%da%af%d8%b2%d8%a7%d8%b1%d8%b4-%d8%b2%d9%86%d8%a7%d9%86-%da%a9%d8%b4%d8%a7%d9%88%d8%b1%d8%b2-%d9%85%d9%87%d8%a7%d8%ac%d8%b1/?amp
#کارگران زن مهاجر از جمله فقیر ترین و محرومترین بخش طبقه کارگر هستند
#بازار_کار
#زنان_افغانستانی
@zan_j
گزارش :تیر 19، 1400
سرِزمین: گزارشی از وضعیت زنان کشاورز افغانستانی حاشیه‌ی تهران
شاید با شنیدن کلمه‌ی سرزمین اولین چیزی که به ذهن خطور کند کشور باشد، اما در اینجا سرزمین به معنای کشور نیست. سرزمین اصطلاحی است که زنان کشاورز مهاجر افغانستانی برای زمین‌های کشاورزی استفاده می‌کنند.
تقریبا نیمی از زنان مهاجر افغانستانی که ساکن شهرهای اطراف تهران‌اند، به دلیل نداشتن مدرک شناسایی معتبر، سواد و مهارت لازم برای انجام سایر کارها به کار کشاورزی روی می‌آورند. محدوده‌ی سنی آنها بین ۱۸ تا ۶۰ سال است و گاهی به ۷۰ هم می‌رسد. ناگفته نماند که دختران و پسران زیر ۱۸ سال به همراه خانواده‌های خود هم به کار کشاورزی مشغول می‌شوند. حال اگر این دختربچه یا پسربچه جثه‌ی بزرگی داشته باشد و هم‌چون بزرگسالان کار کند، مانند دیگر کارگران دستمزد می‌گیرد و در غیر این صورت صاحب‌کار دستمزد کمتری را برای او در نظر می‌گیرد.
اوج کار کشاورزی و میوه‌چینی از باغ‌ها ۶ ماه اول سال است. ۶ ماه دوم سال کشت و برداشت محصول به اندازه‌ای نیست که از کارگران عادی استفاده شود، در این ماه‌ها سرکارگران به همراه بستگان و آشنایان خود سرِ زمین‌ها مشغول به کار می‌شوند. زنان کارگر دیگر که ۶ ماه دوم سال کار کشاورزی ندارند، به کارهایی مانند بستن پیچ کولر (در کارخانه)، حاشیه‌دوزی شال و روسری، پاک کردن نخود و لوبیا و نظافت منزل مشغول می‌شوند.
پیدا کردن کارگران
یکی از زنان کارگر کشاورزی که از دیگران سرشناس‌تر است و صاحب‌کاران بیشتری را می‌شناسد عنوان سرکارگر می‌گیرد. سرکارگر وظیفه دارد برای زمین کشاورزی یا باغِ میوه‌ی یکی از صاحب‌کاران نیروی کار پیدا کند. گاهی این خود سرکارگر است که تشخیص می‌دهد برای چند هکتار زمین چه تعداد کارگر لازم است و گاهی خود کارفرما تعداد کارگران را تعیین می‌کند. کارفرما دستمزد کارگران را به سرکارگر پرداخت می‌کند و در نتیجه کارگران با خود کارفرما برای دریافت دستمزدشان روبه‌رو نمی‌شوند.
سرکارگر زنانی را برای میوه چیدن یا کاشتن محصولات کشاورزی و برداشت‌شان پیدا می‌کند و مردانی را برای آبیاری و سم‌پاشی و باربری؛ دستمزد مردان نسبت به زنان کارگر بیش‌تر است. در ازای فراهم کردن کارگران، سرکارگر از صاحب‌کار پول چای می‌گیرد؛ نرخ پول چای در سال ۱۴۰۰ در حدود ۲۰ هزار تومان است.
کارگری که به تازگی به سرکارگری رسیده است، هم‌چنان احساس تعلق خاطری به کارگران دارد و خود را منفک از آنها نمی‌داند. به همین خاطر تلاش می‌کند دستمزد کارگران را به موقع از صاحب‌کار دریافت کرده و به کارگران برساند؛ و طبق رسوم کار در زمین‌های کشاورزی از صاحب‌کار می‌خواهد که پس از پایان روز کاری مقداری محصول به کارگران بدهد. اما به مرور زمان سرکارگر به دلیل ارتباطش با صاحب‌کار و وعده و وعیدهای او، متوجه جایگاه متفاوت خود با کارگران دیگر می‌شود. رفته‌رفته او برخورد دیگری را با کارگران در پیش می‌گیرد، بر شدت کار کارگران می‌افزاید و اضافه‌کاری‌های یک یا دو ساعته‌ی کارگران را حساب نمی‌کند. همه‌ی این‌ها به این خاطر است که صاحب‌کار دستمزد خود او را به موقع پرداخت کند و بتواند مقداری محصول با خودش ببرد.
👇
https://karkhane.org/2921/%d8%b3%d8%b1%d8%b2%d9%85%db%8c%d9%86-%da%af%d8%b2%d8%a7%d8%b1%d8%b4-%d8%b2%d9%86%d8%a7%d9%86-%da%a9%d8%b4%d8%a7%d9%88%d8%b1%d8%b2-%d9%85%d9%87%d8%a7%d8%ac%d8%b1/?amp
#کارگران زن مهاجر از جمله فقیر ترین و محرومترین بخش طبقه کارگر هستند
#بازار_کار
#زنان_افغانستانی
@zan_j
کارخانه
سرِزمین: گزارشی از وضعیت زنان کشاورز افغانستانی حاشیه‌ی تهران - کارخانه
تقریبا نیمی از زنان مهاجر افغانستانی ساکن اطراف تهران، به دلیل نداشتن مدرک شناسایی، سواد و مهارت لازم برای انجام سایر کارها به کار کشاورزی روی می‌آورند.
مصاحبه با عطیه مهربان فعال زنان افغانستانی:
📌زنان افغانستان در مقابل طالبان عقب نشینی نمی‌کنند
✍منیژه موذن
با آغاز خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان و نامعلوم بودن نتیجه مذاکرات صلح بین دولت افغانستان و نیروهای طالبان، وضعیت زنان افغانستان بیش از همیشه در خطر قرار گرفته است.
افزایش خشونت‌ها و ناتوانی دولت در مهار طالبان، احتمال تشکیل امارت اسلامی را شدت بخشیده و در چنین وضعیتی زنان بیش از همه گروه‌ها در خطر هستند.
بر اساس آخرین گزارش امنیتی ایالات‌متحده، پیشرفت در زمینه حقوق زنان در افغانستان ممکن است با عقب‌نشینی نیروهای آمریکایی و بین‌المللی در معرض خطر باشد، حتی اگر طالبان کاملاً قدرت را در دست نگیرند.
عطیه مهربان فعال زنان ساکن افغانستان در گفتگویی در این ارتباط می‌گوید: «با وجود اینکه بسیاری از دختران کشته شدند، بسیاری از دختران حاضر در رسانه‌ها به عنوان هدف مورد حمله قرار گرفتند اما باز هم جرات می‌کنند، جسارت می‌کنند و کار می‌کنند. بسیاری از آنها می‌گویند در هر شرایطی باشد، ما مجبور هستیم کار کنیم و عقب‌نشینی راه‌حل نیست. هدف آنها این است که ما عقب‌نشینی کنیم و اگر ما این کار را انجام دهیم آنها به هدفشان رسیده‌اند.»
متن کامل مصاحبه با عطیه مهربان را در ادامه می‌خوانید.
#زنان_افغانستانی
https://bidarzani.com/36581
@zan_j
📌زنان افغانستان در مقابل طالبان عقب نشینی نمی‌کنند
✍منیژه موذن
با آغاز خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان و نامعلوم بودن نتیجه مذاکرات صلح بین دولت افغانستان و نیروهای طالبان، وضعیت زنان افغانستان بیش از همیشه در خطر قرار گرفته است.
افزایش خشونت‌ها و ناتوانی دولت در مهار طالبان، احتمال تشکیل امارت اسلامی را شدت بخشیده و در چنین وضعیتی زنان بیش از همه گروه‌ها در خطر هستند.
بر اساس آخرین گزارش امنیتی ایالات‌متحده، پیشرفت در زمینه حقوق زنان در افغانستان ممکن است با عقب‌نشینی نیروهای آمریکایی و بین‌المللی در معرض خطر باشد، حتی اگر طالبان کاملاً قدرت را در دست نگیرند.
عطیه مهربان فعال زنان ساکن افغانستان در گفتگویی در این ارتباط می‌گوید: «با وجود اینکه بسیاری از دختران کشته شدند، بسیاری از دختران حاضر در رسانه‌ها به عنوان هدف مورد حمله قرار گرفتند اما باز هم جرات می‌کنند، جسارت می‌کنند و کار می‌کنند. بسیاری از آنها می‌گویند در هر شرایطی باشد، ما مجبور هستیم کار کنیم و عقب‌نشینی راه‌حل نیست. هدف آنها این است که ما عقب‌نشینی کنیم و اگر ما این کار را انجام دهیم آنها به هدفشان رسیده‌اند.»
متن کامل مصاحبه با عطیه مهربان را در ادامه می‌خوانید.
#زنان_افغانستانی
https://bidarzani.com/36581
@zan_j
بیدارزنی
زنان افغانستان در مقابل طالبان عقب نشینی نمی‌کنند / گفتگوی منیژه موذن با عطیه مهربان - بیدارزنی
در این مصاحبه عطیه مهربان به وضعیت زنان افغانستان بعد حمله آمریکا به افغانستان و قدرت‌گیری دوباره طالبان میپردازد.
Forwarded from زن و جامعه (زن کارگر)
#زنان_افغانستانی در ایران؛ در منگنه قوانین زن ستیز ایران و کابوس طالبان
22 جولای 2020
✍الهه امانی
جهان در قرن بیست و یکم به طور فزاینده‌ای شاهد آن است که انسان‌ها خواسته و یا با تحمیل شرایط ناخواسته وطن‌شان را ترک می‌کنند. بر اساس پروژه‌ی تحقیقی که بنیاد جمعیت و توسعه برلین در سال ۲۰۱۹ منتشر کرد حدود ده درصد از جمعیت جهان تمایل دارند تا وطن‌شان را ترک کرده و در جای دیگری مستقر شوند. تعمیق شکاف فقر و ثروت در کشورهای جهان و همچنین تعمیق شکاف بین آن چه اصطلاحاً کشورهای شمال و جنوب گفته می‌شوند، ناامنی محیط زیست، جنگ‌ها، عدم امنیت اجتماعی و سیاسی و دلایل دیگر سبب شده که امروز ۷۰٫۸ میلیون نفر در جهان خانه و کاشانه‌ی خود را اختیاری و یا بر اثر فشارهای وارده از جانب دولت‌ها، ترک کنند. از این تعداد در پایان سال ۲۰۱۸ سی میلیون پناه‌جو بودند که نیمی از آنان را افراد زیر ۱۸ سال یعنی کودکان تشکیل می‌دهند. از این رو اگر جمعیت زنان پناه‌جو را به کودکان بیفزاییم ۷۰ الی ۷۵ درصد پناهجویان جهان را زنان و کودکان تشکیل می‌دهند.
۸۰ درصد پناهجویان در کشورهای مجاور خود زندگی می‌کنند. ایران پس از پاکستان بیشترین تعداد افغانستانی‌ها را داشته و بر اساس گزارش کمیساریای عالی حقوق پناهندگان یک و نیم تا دو میلیون افغانستانی در ایران به‌سر می‌برند اما وزیر خارجه افغانستان در خرداد ۹۷ این تعداد را دو میلیون و ۴۰۰ هزار نفر برآورد کرده که بیش از یک میلیون آنها «فاقد هر گونه مدرک قانونی و هویت فردی» هستند. به عبارتی بیش از یک میلیون نفر در دو سال گذشته از حق زندگی محروم بوده‌اند. اکثر افغانستانی‌های ساکن ایران از قوم هزاره که یکی از اقلیت‌های قومی افغانستان است، هستند. هزاره‌ها ۲۰ درصد جمعیت افغانستان را تشکیل می‌دهند و قدرت سیاسی چندانی هم ندارند. هزاره‌ها شیعه هستند و ترک وطن به قصد ایران برای آنان به دلایل مذهبی امیدی به همراه داشت. نخستین موج افغانستانی‌های مهاجر و پنانده در ایران بعد از حضور نظامی شوروی در افغانستان صورت گرفت. از این رو افغانستانی‌های مهاجر و پناه‌جو در ایران متجاوز از چهار دهه است که در ایران ساکن بوده و بسیاری از افغانستانی‌ها در ایران به دنیا آمده و بزرگ شده‌اند.
رفتار دولت ایران با افغانستانی‌های مقیم ایران در خلال چهار دهه گذشته مورد انتقاد نهادهای حقوق بشری بوده است. زنان و مردان افغانستانی عمدتاً در بخش غیر رسمی اقتصاد ایران حضور دارند، با دستمزدهای پایین، کارهای نیمه‌وقت و موقتی، در کنار تحقیر، توهین و ملال‌آورترین برخوردها به‌ویژه با آنان که فاقد مدارک قانونی هستند.
مهاجران در واقع بخش فرودست و یا «زیرطبقه» جامعه‌ی ایران را تشکیل می‌دهند. زنان افغانستانی در کنار مردان، نه تنها حقوق‌شان به دلیل پناه‌جویی نقض می‌شود با تکیه بر تئوری تقاطعی یا میان‌برشی به دلیل زن بودن نیز لایه‌های مضاعفی از ستم و استثمار را به لحاظ جنسی و جنسیتی تجربه می‌کنند.
بر اساس کنوانسیون حقوق پناهجویان در سال ۱۹۵۱ از حقوق زیر برخوردارند:
۱- حق اخراج‌نشدن به استثنای شرایط خاص ماده ۳۱
۲- حق مجازات‌نشدن به خاطر ورود غیرقانونی به کشورهای امضاکننده کنوانسیون ژنو (ماده ۳۱)
۳- حق کار (ماده ۱۷ تا ۱۹)
۴- حق سرپناه (ماده ۲۱)
۵- حق تحصیل (ماده ۲۲)
۶- استفاده از امکانات و کم‌های عمومی (ماده ۲۳)
۷- حق آزادی دین (ماده ۴)
۸- حق دسترسی به محکمه (ماده ۱۶)
۹- حق جابجایی آزادانه در قلمرو کشور میزبان (ماده ۲۶)
۱۰- حق داشتن مدارک هویت و اسناد سفر (ماده ۲۷ و ۲۸)
ادامه ور آدرس زیر
https://www.peace-mark.org/111-11
22 جولای 2020
✍الهه امانی
جهان در قرن بیست و یکم به طور فزاینده‌ای شاهد آن است که انسان‌ها خواسته و یا با تحمیل شرایط ناخواسته وطن‌شان را ترک می‌کنند. بر اساس پروژه‌ی تحقیقی که بنیاد جمعیت و توسعه برلین در سال ۲۰۱۹ منتشر کرد حدود ده درصد از جمعیت جهان تمایل دارند تا وطن‌شان را ترک کرده و در جای دیگری مستقر شوند. تعمیق شکاف فقر و ثروت در کشورهای جهان و همچنین تعمیق شکاف بین آن چه اصطلاحاً کشورهای شمال و جنوب گفته می‌شوند، ناامنی محیط زیست، جنگ‌ها، عدم امنیت اجتماعی و سیاسی و دلایل دیگر سبب شده که امروز ۷۰٫۸ میلیون نفر در جهان خانه و کاشانه‌ی خود را اختیاری و یا بر اثر فشارهای وارده از جانب دولت‌ها، ترک کنند. از این تعداد در پایان سال ۲۰۱۸ سی میلیون پناه‌جو بودند که نیمی از آنان را افراد زیر ۱۸ سال یعنی کودکان تشکیل می‌دهند. از این رو اگر جمعیت زنان پناه‌جو را به کودکان بیفزاییم ۷۰ الی ۷۵ درصد پناهجویان جهان را زنان و کودکان تشکیل می‌دهند.
۸۰ درصد پناهجویان در کشورهای مجاور خود زندگی می‌کنند. ایران پس از پاکستان بیشترین تعداد افغانستانی‌ها را داشته و بر اساس گزارش کمیساریای عالی حقوق پناهندگان یک و نیم تا دو میلیون افغانستانی در ایران به‌سر می‌برند اما وزیر خارجه افغانستان در خرداد ۹۷ این تعداد را دو میلیون و ۴۰۰ هزار نفر برآورد کرده که بیش از یک میلیون آنها «فاقد هر گونه مدرک قانونی و هویت فردی» هستند. به عبارتی بیش از یک میلیون نفر در دو سال گذشته از حق زندگی محروم بوده‌اند. اکثر افغانستانی‌های ساکن ایران از قوم هزاره که یکی از اقلیت‌های قومی افغانستان است، هستند. هزاره‌ها ۲۰ درصد جمعیت افغانستان را تشکیل می‌دهند و قدرت سیاسی چندانی هم ندارند. هزاره‌ها شیعه هستند و ترک وطن به قصد ایران برای آنان به دلایل مذهبی امیدی به همراه داشت. نخستین موج افغانستانی‌های مهاجر و پنانده در ایران بعد از حضور نظامی شوروی در افغانستان صورت گرفت. از این رو افغانستانی‌های مهاجر و پناه‌جو در ایران متجاوز از چهار دهه است که در ایران ساکن بوده و بسیاری از افغانستانی‌ها در ایران به دنیا آمده و بزرگ شده‌اند.
رفتار دولت ایران با افغانستانی‌های مقیم ایران در خلال چهار دهه گذشته مورد انتقاد نهادهای حقوق بشری بوده است. زنان و مردان افغانستانی عمدتاً در بخش غیر رسمی اقتصاد ایران حضور دارند، با دستمزدهای پایین، کارهای نیمه‌وقت و موقتی، در کنار تحقیر، توهین و ملال‌آورترین برخوردها به‌ویژه با آنان که فاقد مدارک قانونی هستند.
مهاجران در واقع بخش فرودست و یا «زیرطبقه» جامعه‌ی ایران را تشکیل می‌دهند. زنان افغانستانی در کنار مردان، نه تنها حقوق‌شان به دلیل پناه‌جویی نقض می‌شود با تکیه بر تئوری تقاطعی یا میان‌برشی به دلیل زن بودن نیز لایه‌های مضاعفی از ستم و استثمار را به لحاظ جنسی و جنسیتی تجربه می‌کنند.
بر اساس کنوانسیون حقوق پناهجویان در سال ۱۹۵۱ از حقوق زیر برخوردارند:
۱- حق اخراج‌نشدن به استثنای شرایط خاص ماده ۳۱
۲- حق مجازات‌نشدن به خاطر ورود غیرقانونی به کشورهای امضاکننده کنوانسیون ژنو (ماده ۳۱)
۳- حق کار (ماده ۱۷ تا ۱۹)
۴- حق سرپناه (ماده ۲۱)
۵- حق تحصیل (ماده ۲۲)
۶- استفاده از امکانات و کم‌های عمومی (ماده ۲۳)
۷- حق آزادی دین (ماده ۴)
۸- حق دسترسی به محکمه (ماده ۱۶)
۹- حق جابجایی آزادانه در قلمرو کشور میزبان (ماده ۲۶)
۱۰- حق داشتن مدارک هویت و اسناد سفر (ماده ۲۷ و ۲۸)
ادامه ور آدرس زیر
https://www.peace-mark.org/111-11
www.peace-mark.org
ماهنامه خط صلح – زنان افغانستانی در ایران؛ در منگنه قوانین زن ستیز ایران و کابوس طالبان/الهه امانی
Forwarded from زن و جامعه (زن کارگر)
#زنان_افغانستانی در ایران؛ در منگنه قوانین زن ستیز ایران و کابوس طالبان
22 جولای 2020
✍الهه امانی
جهان در قرن بیست و یکم به طور فزاینده‌ای شاهد آن است که انسان‌ها خواسته و یا با تحمیل شرایط ناخواسته وطن‌شان را ترک می‌کنند. بر اساس پروژه‌ی تحقیقی که بنیاد جمعیت و توسعه برلین در سال ۲۰۱۹ منتشر کرد حدود ده درصد از جمعیت جهان تمایل دارند تا وطن‌شان را ترک کرده و در جای دیگری مستقر شوند. تعمیق شکاف فقر و ثروت در کشورهای جهان و همچنین تعمیق شکاف بین آن چه اصطلاحاً کشورهای شمال و جنوب گفته می‌شوند، ناامنی محیط زیست، جنگ‌ها، عدم امنیت اجتماعی و سیاسی و دلایل دیگر سبب شده که امروز ۷۰٫۸ میلیون نفر در جهان خانه و کاشانه‌ی خود را اختیاری و یا بر اثر فشارهای وارده از جانب دولت‌ها، ترک کنند. از این تعداد در پایان سال ۲۰۱۸ سی میلیون پناه‌جو بودند که نیمی از آنان را افراد زیر ۱۸ سال یعنی کودکان تشکیل می‌دهند. از این رو اگر جمعیت زنان پناه‌جو را به کودکان بیفزاییم ۷۰ الی ۷۵ درصد پناهجویان جهان را زنان و کودکان تشکیل می‌دهند.
۸۰ درصد پناهجویان در کشورهای مجاور خود زندگی می‌کنند. ایران پس از پاکستان بیشترین تعداد افغانستانی‌ها را داشته و بر اساس گزارش کمیساریای عالی حقوق پناهندگان یک و نیم تا دو میلیون افغانستانی در ایران به‌سر می‌برند اما وزیر خارجه افغانستان در خرداد ۹۷ این تعداد را دو میلیون و ۴۰۰ هزار نفر برآورد کرده که بیش از یک میلیون آنها «فاقد هر گونه مدرک قانونی و هویت فردی» هستند. به عبارتی بیش از یک میلیون نفر در دو سال گذشته از حق زندگی محروم بوده‌اند. اکثر افغانستانی‌های ساکن ایران از قوم هزاره که یکی از اقلیت‌های قومی افغانستان است، هستند. هزاره‌ها ۲۰ درصد جمعیت افغانستان را تشکیل می‌دهند و قدرت سیاسی چندانی هم ندارند. هزاره‌ها شیعه هستند و ترک وطن به قصد ایران برای آنان به دلایل مذهبی امیدی به همراه داشت. نخستین موج افغانستانی‌های مهاجر و پنانده در ایران بعد از حضور نظامی شوروی در افغانستان صورت گرفت. از این رو افغانستانی‌های مهاجر و پناه‌جو در ایران متجاوز از چهار دهه است که در ایران ساکن بوده و بسیاری از افغانستانی‌ها در ایران به دنیا آمده و بزرگ شده‌اند.
رفتار دولت ایران با افغانستانی‌های مقیم ایران در خلال چهار دهه گذشته مورد انتقاد نهادهای حقوق بشری بوده است. زنان و مردان افغانستانی عمدتاً در بخش غیر رسمی اقتصاد ایران حضور دارند، با دستمزدهای پایین، کارهای نیمه‌وقت و موقتی، در کنار تحقیر، توهین و ملال‌آورترین برخوردها به‌ویژه با آنان که فاقد مدارک قانونی هستند.
مهاجران در واقع بخش فرودست و یا «زیرطبقه» جامعه‌ی ایران را تشکیل می‌دهند. زنان افغانستانی در کنار مردان، نه تنها حقوق‌شان به دلیل پناه‌جویی نقض می‌شود با تکیه بر تئوری تقاطعی یا میان‌برشی به دلیل زن بودن نیز لایه‌های مضاعفی از ستم و استثمار را به لحاظ جنسی و جنسیتی تجربه می‌کنند.
بر اساس کنوانسیون حقوق پناهجویان در سال ۱۹۵۱ از حقوق زیر برخوردارند:
۱- حق اخراج‌نشدن به استثنای شرایط خاص ماده ۳۱
۲- حق مجازات‌نشدن به خاطر ورود غیرقانونی به کشورهای امضاکننده کنوانسیون ژنو (ماده ۳۱)
۳- حق کار (ماده ۱۷ تا ۱۹)
۴- حق سرپناه (ماده ۲۱)
۵- حق تحصیل (ماده ۲۲)
۶- استفاده از امکانات و کم‌های عمومی (ماده ۲۳)
۷- حق آزادی دین (ماده ۴)
۸- حق دسترسی به محکمه (ماده ۱۶)
۹- حق جابجایی آزادانه در قلمرو کشور میزبان (ماده ۲۶)
۱۰- حق داشتن مدارک هویت و اسناد سفر (ماده ۲۷ و ۲۸)
ادامه ور آدرس زیر
https://www.peace-mark.org/111-11
22 جولای 2020
✍الهه امانی
جهان در قرن بیست و یکم به طور فزاینده‌ای شاهد آن است که انسان‌ها خواسته و یا با تحمیل شرایط ناخواسته وطن‌شان را ترک می‌کنند. بر اساس پروژه‌ی تحقیقی که بنیاد جمعیت و توسعه برلین در سال ۲۰۱۹ منتشر کرد حدود ده درصد از جمعیت جهان تمایل دارند تا وطن‌شان را ترک کرده و در جای دیگری مستقر شوند. تعمیق شکاف فقر و ثروت در کشورهای جهان و همچنین تعمیق شکاف بین آن چه اصطلاحاً کشورهای شمال و جنوب گفته می‌شوند، ناامنی محیط زیست، جنگ‌ها، عدم امنیت اجتماعی و سیاسی و دلایل دیگر سبب شده که امروز ۷۰٫۸ میلیون نفر در جهان خانه و کاشانه‌ی خود را اختیاری و یا بر اثر فشارهای وارده از جانب دولت‌ها، ترک کنند. از این تعداد در پایان سال ۲۰۱۸ سی میلیون پناه‌جو بودند که نیمی از آنان را افراد زیر ۱۸ سال یعنی کودکان تشکیل می‌دهند. از این رو اگر جمعیت زنان پناه‌جو را به کودکان بیفزاییم ۷۰ الی ۷۵ درصد پناهجویان جهان را زنان و کودکان تشکیل می‌دهند.
۸۰ درصد پناهجویان در کشورهای مجاور خود زندگی می‌کنند. ایران پس از پاکستان بیشترین تعداد افغانستانی‌ها را داشته و بر اساس گزارش کمیساریای عالی حقوق پناهندگان یک و نیم تا دو میلیون افغانستانی در ایران به‌سر می‌برند اما وزیر خارجه افغانستان در خرداد ۹۷ این تعداد را دو میلیون و ۴۰۰ هزار نفر برآورد کرده که بیش از یک میلیون آنها «فاقد هر گونه مدرک قانونی و هویت فردی» هستند. به عبارتی بیش از یک میلیون نفر در دو سال گذشته از حق زندگی محروم بوده‌اند. اکثر افغانستانی‌های ساکن ایران از قوم هزاره که یکی از اقلیت‌های قومی افغانستان است، هستند. هزاره‌ها ۲۰ درصد جمعیت افغانستان را تشکیل می‌دهند و قدرت سیاسی چندانی هم ندارند. هزاره‌ها شیعه هستند و ترک وطن به قصد ایران برای آنان به دلایل مذهبی امیدی به همراه داشت. نخستین موج افغانستانی‌های مهاجر و پنانده در ایران بعد از حضور نظامی شوروی در افغانستان صورت گرفت. از این رو افغانستانی‌های مهاجر و پناه‌جو در ایران متجاوز از چهار دهه است که در ایران ساکن بوده و بسیاری از افغانستانی‌ها در ایران به دنیا آمده و بزرگ شده‌اند.
رفتار دولت ایران با افغانستانی‌های مقیم ایران در خلال چهار دهه گذشته مورد انتقاد نهادهای حقوق بشری بوده است. زنان و مردان افغانستانی عمدتاً در بخش غیر رسمی اقتصاد ایران حضور دارند، با دستمزدهای پایین، کارهای نیمه‌وقت و موقتی، در کنار تحقیر، توهین و ملال‌آورترین برخوردها به‌ویژه با آنان که فاقد مدارک قانونی هستند.
مهاجران در واقع بخش فرودست و یا «زیرطبقه» جامعه‌ی ایران را تشکیل می‌دهند. زنان افغانستانی در کنار مردان، نه تنها حقوق‌شان به دلیل پناه‌جویی نقض می‌شود با تکیه بر تئوری تقاطعی یا میان‌برشی به دلیل زن بودن نیز لایه‌های مضاعفی از ستم و استثمار را به لحاظ جنسی و جنسیتی تجربه می‌کنند.
بر اساس کنوانسیون حقوق پناهجویان در سال ۱۹۵۱ از حقوق زیر برخوردارند:
۱- حق اخراج‌نشدن به استثنای شرایط خاص ماده ۳۱
۲- حق مجازات‌نشدن به خاطر ورود غیرقانونی به کشورهای امضاکننده کنوانسیون ژنو (ماده ۳۱)
۳- حق کار (ماده ۱۷ تا ۱۹)
۴- حق سرپناه (ماده ۲۱)
۵- حق تحصیل (ماده ۲۲)
۶- استفاده از امکانات و کم‌های عمومی (ماده ۲۳)
۷- حق آزادی دین (ماده ۴)
۸- حق دسترسی به محکمه (ماده ۱۶)
۹- حق جابجایی آزادانه در قلمرو کشور میزبان (ماده ۲۶)
۱۰- حق داشتن مدارک هویت و اسناد سفر (ماده ۲۷ و ۲۸)
ادامه ور آدرس زیر
https://www.peace-mark.org/111-11
www.peace-mark.org
ماهنامه خط صلح – زنان افغانستانی در ایران؛ در منگنه قوانین زن ستیز ایران و کابوس طالبان/الهه امانی
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
ادامه گفتگوهای صلح حکومت #افغانستان با گروه #تروریستی #طالبان؛ باعث نگرانی #زنان افغانستانی و مخصوصا خبرنگاران زن؛ از تکرار دوران سیاه حکومت طالبان شده. در این ویدیو با «فریبا آرام» و «زینب محسنی»، از زنان خبرنگار در ولایت هرات گفت‌و‌گو کرده‌ایم. #خبرنگاری_جرم_نیست
اجرای تئاتر شورایی "دیگری‌ام؛ چرا؟!"
🔻اولین تئاتر شورایی و اولین تئاتر هنرمندان #افغانستانی در جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر
🔺 مخاطبان اصلی این تئاتر #زنان_افغانستانی هستند.
حضور برای عموم آزاد و رایگان است.
🔻اولین تئاتر شورایی و اولین تئاتر هنرمندان #افغانستانی در جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر
🔺 مخاطبان اصلی این تئاتر #زنان_افغانستانی هستند.
حضور برای عموم آزاد و رایگان است.