نگاهی به مجموعهی «قربانیان عشق اجباری»
م. مهراد – این مجموعهی دردانگیز از عکسهایی فراهم آمده که ابراهیم نوروزی، عکاس خبری، در آنها چهرهی یک مادر و دختر را ثبت کرده است، دو قربانی اسیدپاشی.
عکاسی داستانی است که من نمیتوانم آنرا در قالب کلمات بیان کنم.
دستین اسپارکز
اسیدپاشی به مثابه معلولسازی
خشونت اجتماعی سابقهای به قدمت تشکیل اجتماع دارد. اسیدپاشی یکی از شدیدترین انواع خشونت اجتماعی است که میتواند از نقص عضو تا مرگ قربانی را دربر بگیرد. معمولا هدف از اسیدپاشی انتقام و نابودی زندگی اجتماعی قربانی است.
در کتاب "کاپیتالیسم و ناتوانایی"[1] معلولیت اینگونه تعریف شده است:
معلولیت به هر شرایطی گفته میشود که انجام برخی از فعالیتها یا تعامل موثر با دنیای اطراف را برای فرد دشوارتر میکند. این شرایط یا اختلالات ممکن است شناختی، رشدی، عقلانی، ذهنی، فیزیکی، حسی یا ترکیبی از عوامل متعدد باشد. اختلالاتی که باعث ناتوانی میشود ممکن است از بدو تولد وجود داشته باشد یا در طول زندگی فرد به دست آید. غالبا افراد ناتوان بیجهت منزوی و از مشارکت در جامعه طرد میشوند.
کنوانسیون سازمان ملل متحد در مورد حقوق افراد دارای معلولیت، معلولیت را چنین تعریف میکند:
اختلالات دراز مدت جسمی، ذهنی، فکری یا حسی که در تعامل با موانع مختلف ممکن است مانع مشارکت کامل و موثر فرد در جامعه بر مبنای برابر با دیگران شود.
بر اساس هر دو تعریف فوق میتوان اسیدپاشی را از عوامل ایجاد معلولیت در جامعه به شمار آورد چرا که نه تنها باعث ایجاد اختلالات جسمی در قربانی بلکه مانع مشارکت کامل و موثر شخص در جامعه و منزوی شدنش میشود.
عکاسی وسیلهای است که میتواند با بازنمایی قربانیان اسیدپاشی به آگاهی رسانی در خصوص این خشونت اجتماعی کمک کند. از سویی دیگر نمایش عکسها میتواند سببساز تغییر نگاه عمومی جامعه به قربانیان اسیدپاشی شود....
#نه_به_خشونت_علیه_زنان #علیه_حکومت_جنایت #کودک_همسری#اسید_پاشی@zan_j https://t.me/iv?url=https://www.radiozamaneh.com/773716/&rhash=0ceb6994783a68