🎞 دست اول از جشنواره‌ی فیلم فجر. ۱۹
#دکتر_ارسیا_تقوا. روان‌پزشک. تجربه‌ها
📎 به بهانه‌ی بمب یک عاشقانه!
وقتی فرصتی دست می‌دهد که فیلم بلندِ
#بمب_یک‌عاشقانه را در کنار فیلم کوتاهِ
#وقت_ناهار کنار هم ببینیم، ناخودآگاه مجالی دست می‌دهد که این دو را با هم مقایسه کنیم. در اولی با لشکری از هنرمندان در پس و پشت صحنه روبه‌روییم که قرارست عاشقانه‌ای از سال‌های بمبارانِ تهران را برای ما به تصویر بکشند. از لیلا حاتمی، سیامک صفری، حبیب رضایی، سیامک انصاری گرفته تا محمود کلاری و خودِ پیمان معادی بازیگر و کارگردان.
در
#وقت‌ناهار با دختر نوجوانی آشنا می‌شویم که قرارست در سردخانه‌ی بیمارستان با خواهش و تمنا جسدِ مادر فوت شده‌اش را ببیند. اما این فیلم که کمتر از یک
وقت ناهار هم دیدنش به طول نمی‌انجامد ضیافتی می‌شود از پرداختِ دقیق و موجز سینمایی؛ بی‌آن که سازنده مجبور باشد برای کنار هم قرار دادن آدم‌ها در زیرزمین مثل بمب...، آسمان و ریسمان را به هم ببافد و مدام هر روز مثل یک برنامه از پیش تعیین‌شده بمب بر سر تهرانی‌ها بریزد تا این‌ها بروند یا نروند به زیرزمین. بمب... آن‌قدر کند و کش‌دار جلو می‌رود که مجالی برای ادراکِ عشق فراموش‌شده باقی نمی‌گذارد. در
وقت
ناهار زمانی که دخترک کنار مادرش در سردخانه است ارکستری از عواطفِ مختلف و گاه متناقض را تجربه می‌کنیم که از یک طرف مجالِ نفس کشیدن به مخاطب نمی‌دهد و از دیگر سو پنجه بر روحِ عافیت‌طلبِ مخاطب می‌کشد. اما در بمب... این‌قدر با موضوع شعارهایِ دهه‌ی شصت شوخی می‌شود که دیگر تکرارش برای مخاطب جذابیتی ندارد. به‌علاوه نشان دادن موازی عشقِ دو کودک با عشقِ سردشده‌ی لیلا حاتمی و معادی آن‌قدر دور و نامحتمل است که سخت می‌توان آن را باور کرد. کاش به همان اندازه که با فضاسازی دلنشین دهه‌ی شصت روبه‌رو بودیم حس نوستالژی آن سال‌ها را در این عاشقانه می‌دیدیم.
فیلمِ کوتاهِ
#وقت‌ناهار چنان شوکی وارد می‌کند که مخاطب تا مدت‌ها پس از پایان فیلم از ترکش‌های آن مصون نمی‌ماند. اما
#بمب_یک‌عاشقانه حتی برغم تکان‌دهنده بودن فصل انتهایی نمی‌تواند مخاطب را برای درک اثر به عنوان کلیتی تمام و کمال و به هم‌پیوسته متقاعد کند.
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
