ته که آستمون همه اشته دسی کو درییه
نوینی موچه کته ام قفسی کو درییه
ایدفه گوش اکری اشته اسرگی ویکر
غمی که چمه چکه له له سسی کو درییه
هر دفه استمونی نه گف ژنم چه دیل پوره
هَده وارش که چمه وات و مَسی کو دَرییه
ته فقد سر اناری چیندره باغی دیله
نزونی چندی ناجه اَنه رسی کو درییه
پاییزه شوون خواوی کشه کو داری،نزونی
چندی بی خواوی چمه ام بی کسی کو درییه
بری من روشون اکه بدا هنی سو بژنم
سیا دوو چمه چرا هر نفسی کو درییه
#فرزانه_قربانیترجمه:
تو که کل آسمان را در دستهایت داری یا در دستهای توست
نمی بینی گنجشک کوچک در این قفس زندانی است
یک بار گوش کنی اشکت را درمی آورد
غمی که در صدای نی لبک شکسته ام وجود دارد
هر بار با آسمان حرف میزنم دلش پراست
انقدر که باران در گفت وشنود ما است
تو فقط انار رسیده و سرخ را در باغ چیدی
نمی دانی که چه حسرتی در(میوه)کالش وجود دارد
در آغوشت خواب شبهای پاییزی را داری ونمیدانی
چقدر بی خوابی در این بی کسی من وجود دارد
بیا من را روشن کن بگذار باز هم سوسو بزنم
دود سیاه از نفس های چراغم درمی آید
#فرزانه_قربانی