Toranj

#Repost @minaesfandiari_psy

مهم نیست که خاص باشم...برای من مقایسه کمرنگ است. سعی می‌کنم هرچه که هستم رفتار کنم. برای خودم خاص زندگی کردن مهمه نه خاص برای دیگران. تلاشی نمیکنم محبوب‌ترین، خوش لباس‌ترین، زیباترین، جذاب‌ترین و خوش‌صحبت‌ترینِ هر جمعی باشم. یا مهربان‌ترین و باهوش‌ترین و شوخ‌ترین و فداکارترین..
می‌دانم که «ترین» نیستم و انگیزه‌ای هم ندارم باشم. وقت نمی‌کنم زندگی کنم اگر مشغول «تر» و «ترین» شوم.
بگذار دیگران «ترین» باشند ولی تو آنچه «هستی» باش.
با چندنفری صمیمانه حرف زدن و صادقانه شنیدن را تمرین میکنم و گاهی میتوانم و گاهی، نه.
گاهی خوشحال و آرامم ولی خوشحالی هدفم نیست.حسرت هم میخورم برای جای کمرنگ هنر ، موسیقی و خدا در روزمرگی‌هایم.
با غم و خشم و.. هم جدالی ندارم راحتم با اینکه بیایند و بروند. من هدف‌های دیگری دارم؛
در یک مسیرِ پیوسته‌ی رشد برای عمق پیدا کردن روابط انسانی‌مان تلاش می‌کنم و اغلب حواسم هست. همینطور که هستم خوبی هایی دارم
و ضعف هایی.
خیلی چیزها دست ما نبوده و نیست.
بااین حال من معتقدم به تلاش کردن
برای فرداهایی مقداری بهتر از امروز.

#روانشناسی #خودشناسی
t.center/toranjapp

نویسنده: تینا پارسا_روانکاو
اگر از من بپرسن رمز موفقیت چیه میگم فقط و فقط و فقط استمرار... حالا یعنی‌ چی‌؟؟ چیزی که من تو فرهنگ خودمون زیاد دیدم اینه که آدمها تصمیمات بزرگ میگیرن، و یک مرتبه عواطف بهشون غلبه میکنه و شور حسینی میگیرن برای رسیدن به اون هدف.. مثلا طرف تصمیم میگیره وزنشو کم کنه، یک مرتبه از فردا با روزی ۲۰۰ کالری می‌خواد زندگی‌ کنه..
خوب نتیجه چیه؟؟؟ شما وقتی‌ قدم های به این بزرگی‌ رو انتخاب میکنی‌، خیلی‌ زود از پا در میای و نمیتونی‌ ادامه بدی.. پس نمیتونی‌ مستمر یک کاری رو انجام بدی..
بذارین یکم از خودم براتون بگم، خیلی‌‌ها به من میگن تو خیلی‌ با هوشی.. خوب من توی انواع و اقسام المپیادها شرکت کردم، دانشگاه اوکلند ژنتیک خوندم و بهترین محقق سال شدم.
از همه شاید جالب تر برای آدم ها اینه که من از ۱۰ سالگی ایران نبودم و بعد از فوق لیسانسم که برگشتم ایران، چون به روانشناسی‌ علاقه داشتم، تصمیم گرفتم فوق لیسانس دوم رو در روانشناسی بالینی‌ بگیرم... خوب، فارسی من در حد یک بچه کلاس چهارم دبستانه، و قاعدتاً همه میگفتن محال که بتونم کنکور قبولشم اما کنکور دادم و نفر ۱۰ کنکور شدم..
حالا با همه اینها آیا من فکر می‌کنم باهوشم؟؟ نه، من فقط از قانون استمرار پیروی کردم... به نظر من اگر میخواهید واقعاً به اهدافتون برسید قدم‌های کوچیک رو انتخاب کنید و براش برنامه ریزی کنید و بعد به طور مستمر اون کار رو انجام بدین... مهم‌ترین چیز استمراره.. مثلا می‌خوای زبان یاد بگیری...
یک دفعه کتاب رو بر ندار یک صبح تا شب بخون.. با خودت عهد ببند که روزی ۵ جمله و هفته‌ا‌ی ۲ تا فیلم انگلیسی‌ میبینی‌... اگر یک روز از خستگی‌ هم داشتی میمردی ۵ جمله رو باید بخونی‌... شاید اول به نظر بیاد که این کار بی‌ فایدست اما بعد از یک سال، ۱۸۲۵ تا جمله یاد گرفتی‌..
مثلا یکی‌ از دوستان می‌خواست در ۵۰ سالگی رانندگی‌ یاد بگیره و خیلی‌ اضطراب داشت از امتحان رانندگی‌..
برای این که استمرار رو تو ذهنش قوی کنم، بهش گفتم به خودت بگو من می‌خوام رکورد گینس رو بزنم در تعداد دفعاتی که یک نفر امتحان رانندگی‌ داده تا تونسته قبول بشه.. اگر دفعهٔ ۱۲۰ قبول نشی‌ بالاخره ۱۲۱ ام قبول میشی‌..
پس برای رسیدن به اهدافمون، قدم های کوچیک انتخاب کنیم، اونها رو مشخصا یک جا بنویسیم، تعهد داشته باشیم که زمین به آسمون رسید این قدم‌ها رو هر روز بر میداریم، و هر چقدر توی راهمون شکست خوردیم دست از استمرار بر نداریم
منبع: صفحه اینستاگرام نویسنده #روانشناسی #سایکولوژی #خودشناسی https://www.instagram.com/p/BvtmNipgLFf/