سال دوری که سی کو گذری از سراب بیم (بیش از سی سال پیش در شهر سراب بودم) تینا تاتی ترکان میان لاپ حال خراب بیم (تنها تاتی میان ترک ها با حال خراب بودم) روزگار گذریسه جنگ جدال بین لفظ لهجه (روزگار می گذشت به جنگ جدال بین لفظ لحجه) امه تاتان شبِ شَو٘ واجیمان ترکان گجه (ما تاتها به شب شو می گیم ترک ها گجه) چمه برن فارسیکو بخوره اوان واجندِه یه (بَرِنِ تاتها در فارسی بخوره ترک ها می گفتند یِه) برا ورزایه مگر یه داخوانی اجب گیری یه (ای بابا ورزاست مگر (یِ) یهِ صدا می زنید اجب گیر کردیم) الخص که ژن آبیمه بیم  شهریکو دور دست (خلاصه که گم شده بودم در شهری دور دست) روزگار دویری جیر کفّا ایتکه بلند ایتکه پست (روزگار می گذشت پایین بالا بلند و پست) هویَّتم ژِن آکرده به لاپ ویلا لای ویلا لا بیم (هویت خودم را گم کرده بودم حیران حیران بودم) راهی پش بیم ناخبر  کیتاو فروشی کو دبیم (دنبال راهی بودم ناخودآگاه خود را میان کتاب فروشی یافتم ) چشمم پیگنس  کیتاوی بنام تات ها و تالشان (چشمم افتاد به کتابی بنام تات ها و تالشها) پاخره پایی مانیم که آلَّوِسَم به چمن گالشان (به پا برهنه ای می ماندم که پا پوشی برای راه رفتن پیدا کرده باشد) دلم گرم آبه وجودم فت آبه امید و شادینن (دلم گرم شد و وجودم پر شد از امید شادی) ای نفری چمن دسش بگت ببردشه آوادینن (یک نفر دستانم را گرفت و کشاند مرا به میان آبادی) دیشتیم دکتر علی عبدلی اَ کیتاو نویسنده یه (دیدم نویسنده آن کتاب دکتر علی عبدلی است) تاتی تالشیکو هزار وسیسه پوئان دبندی ریسنده یه (بافنده هزاران تار پود از هم گسسته از تاتی و تالشی است ) بی چانه چشم همی کیتاو دبه چمن مشتکو (بدون چک چانه چشم هم زدنی کتاب در مشت من بود ) سوته کویی که نانه پاری درنه اشتن کشتکو (شبیه قحطی دیده ای بودم که تکه نانی را پر شالم گذاشته باشم) بِوری بِوری تا هنرستان  بامیم جان بی نفس (دوان دوان جان بی نفس به هنرستان باز گشتم) سر خطان خوانیم ، نم نم آیسه مرا تاتان سس (سر خط ها را می خواندم کم کم صدای تات ها را می شنیدم) ویرم آنشو دکتر علی عبدلی نامنن پیدا ببیم (یادم نمی رود با نام دکتر علی عبدلی خودم را پیدا کردم) تاتی تاریک و دمق ترکان دله تات نامنن هویدا ببیم (تات زبانی تاریک دلمرده بین ترک ها هویدا شدم) نثار فاتحه برای شادی روح ابر مرد تات پژوه که عمر گران مایه اش را در راه شناخت و بسط و گسترش زبان و فرهنگ تاتی و تالشی گذاشت . شاید کسانی که غربت و دوری از هم زبانان و هم کیشان را تجربه نکرده باشند رسیدن به درک فراق هویت زبان و فرهنگ برایشان دشوار باشد . خاطره ای که یاد آور شدم به زبان شعر بی شک گویا ترین زبان در وصف مولف و پژوهشگر تات تالش باشد و معنا و مفهوم رنج دوران بردن دکتر علی عبدلی را برای بالیدن هم کیشانش به هویت زبان و فرهنگ تات تالش را هویدا کند . وصف حال یکی که درد دوری و غربت را لمس کند و مرحمی را در میان تاریکی مطلق بیابد و آن چیزی نباشد جز کتاب دکتر علی عبدلی به زبان تاتی و تالشی خود گویای جادوی کلام ، سخن و لفظ لهجه آشنا را برای صاحبانش می رساند . راه روشن است به برکت تلاشهای شجاعانه پیش کسوتان دنیای علم ، ادب و دانش ،، همتی باید و ایستادگی در جهت رسیدن به اهداف بلند .