♦️ برای آنان که نبودن‌شان از بودن‌شان خطرناکتر است! ✍️ فاطمه گوارایی 🔻حصر الگو و روشی است برای دربند کردن - و تو بخوان سرکوب - ناراضیان برجسته‌ای که از سویی بودنشان تهدیدی است مداوم علیه مراکز قدرت و ثروت و از سوی دیگر افرادی که به دلیل برخورداری از پایگاه اجتماعی مرگشان خطرناک‌تر از زنده بودنشان است. 🔻حصر راه‌های ارتباطی محصوران را با مردم و جامعه می‌بندد. آنان را با تحمیل شرایط فوق امنیتی از طریق نظاره شدن و شنیده شدن دائمی و ورود دلبخواهی مامورین در هر لحظه از شبانه روز و باقی نگذاشتن کوچک‌ترین حریم شخصی، خصوصی و خانوادگی تحت فشارهای روحی و روانی شدید قرار می‌دهد. 🔻حصر برای به سکوت واداشتن آنان را با جان و امنیت فرزندان و عزیزانشان مورد تهدید قرار می‌دهد تا از طریق اعمال این روش‌ها اهداف خود را تحقق بخشد. آن اهداف چیزی نیست جز آن که: ۱) آنان را به عقب نشینی از مواضع‌شان و اعتراف به اشتباه بودن دیدگاه و عملکردشان وادار نمایند. ۲) در صورت عدم عقب‌نشینی، از اثرگذاری آنها در جامعه و بر هواداران‌شان در کوتاه مدت کاسته و در بلند مدت با انزوا، فراموشی ابدی، مرگ تدریجی و در نهایت مرگ ابدی همراه سازد. ۳) ذهن و اندیشه‌ی محصوران را از فعالیت باز بدارند و در یک کلام از مدار تاثیر و انتفاع خارج سازند. 🔻اکنون بیش از ۵۰۰۰ روز از حصر آقایان موسوی و کروبی و خانم رهنورد می‌گذرد. عدم پذیرش بازداشت از همان بدو رویداد تا به امروز توسط حکومت، مشمول مرور زمان و فراموشی نشدن مسئله حصر، نداشتن پاسخ منطقی به چرایی آن، ریزش درونی نیروها و از همه مهم‌تر تبدیل موضوع حصر به عنوان یک برگ هویتی و یک استخوان لای زخم، نشانه شکست این سیاست در نزدیک به ۱۴ سالی است که از اتخاذ و اجرای آن می‌گذرد. این بدان معنا است که حکومت نتوانسته در کاربرد این استراتژی کاملا به اهداف خود نائل شود و این خود، بسیار میمون و مبارک است . 🔻بر محصوران سلام و درود می‌فرستیم و سلامتی و تندرستی و رهایی آنان و همه دربندان را انتظار می‌کشیم! 🆔️@tahkimmelat