📚 سخن پروران🖋

روضه ای یک کلمه ای
ایران


گریه می کنم پای روضه ای یک کلمه ای #ایران
زیر عَلَم بی کسی اش سینه می زنم، مویه می کنم برای دو شهید گمنامِ بی نشان: #مروّت و #مدارا.

حافظ ایستاده بر مزارشان می گرید و می گوید:
این دو‌ شهید، کشتگان همین مردمانند.
آسایش دو گیتی نصیبتان نمی شود که عقوبتِ کشتنِ این دو عزیز، هم دنیایتان را دوزخ می کند و هم عُقبایتان.

مردم اما حافظ را نمی شنوند. بازار هیاهو و غوغا و خشم و خشونت چنان پر ازدحام است که صدای حافظ به گوش کسی نمی رسد.

مولانا زمین را نشانم می دهد و می گوید: ببین، خون را به خاک ببین. تقدیر این سرزمین را ببین. خون به خون شستن محال آمد محال.

این مردمان شوربختند، می دانی چرا؟
چون قرن هاست شوری خون به کامشان خوش آمده است.
هر کس با هر چه که دارد خون دیگری را می ریزد.

دست بر زخم هایم می گذارم، جانم مجروح است، چقدر تیر در تنم است، چقدر تیغ بر روحم کشیده اند، قدم از قدم خون از روانم می چکد.

شمع کوچکی در دستم است، کوچه به کوچه شام غریبان «انسان» را گریه می کنم، هر کس که می رسد شمع کوچکم را خاموش می کند.
یتیمانی دارم، بی پناه، که به زنجیرند، به اسارت می برندشان.

نوزاد شیرخواره ام، «شفقت» شیر ندارد، دارد از گرسنگی می میرد.
این مردمان آب را بر جوان برومندم« اعتدال» بسته اند.
دستانش را بریده اند، گمان می کنند که به شمشیر افراط پیروز این میدانند.
این سر که بر نیزه هلهله کنان می برندش، «خرد» است.

این جنازه که بی کفن افتاده است، این سر که بی تن است، وطن است، وطن است، وطن است…

#عرفان_نظرآهاری

t.center/sokhansarayann 🎻

دوبیت از #شاهنامه فردوسی درباره #ایران.
به روایت ،
✍ #استادجلال_خالقی_مطلق
(زاده ۲۰ شهریور ۱۳۱۶) ادیب، زبان‌شناس، ایران‌شناس وشاهنامه‌پژوه ایرانی است. عمده کارهای پژوهشیِ او، در زمینه شاهنامه و حماسه‌سرایی در ایران بوده‌است. دوستداران فرهنگ ایران، خالقی مطلق را بزرگ‌ترین شاهنامه‌پژوهِ تمامِ ادوار می‌دانند؛ زیرا این اعتقاد به صورت عام وجود دارد که او توانسته بهترین تصحیحِ شاهنامه را ارائه کند. وی عضو هیئت امنا و فرنشین بنیاد فردوسی می‌باشد و سال‌ها در دانشگاه هامبورگ آلمان تدریس کرده‌است.

⏰ ۴۷ ثانیه

t.center/sokhansarayann 🎻

همه عالم تن است و #ایران دل
نیست گوینده زین قیاس خجل

#نظامی

خطاط: #جوادبختیاری

t.center/sokhansarayann 🎻

‍ سوم آبانماه سالگرد جاودانگی
#فریدون_مشیری
شاعر و روزنامه‌نگار گرامی باد.


#مشیری در سی ام شهریور سال ۱۳۰۵ در یک خانواده اصیل و فرهیخته در تهران به دنیا آمد. جد پدری وی، ازصاحب منصبان سرشناس لشکری در حکومت نادرشاه افشار بود و پدربزرگ مادریش یکی از شاعران به نام در دوره ناصری به حساب می آمد.

با چنین پیشینه خانوادگی در کودکی پیش از رفتن به مدرسه با ادبیات کهن فارسی آشنایی کامل داشت، او بخشی از تحصیلات ابتدایی خود را تهران و بخشی دیگر را به دلیل کار پدرش در مشهد گذراند، اما در سال ۱۳۲۰ با آغاز جنگ جهانی دوم و اشغال ایران توسط متفقین به همراه خانواده دوباره به تهران بازگشت و دوران متوسطه را در دبیرستان ادیب به اتمام رساند.
از پانزده سالگی شعر می گفت و در سال ۱۳۲۳ اولین شعر او با نام" فردای ما "در روزنامه #ایران_ما به چاپ رسید، همین اتفاق آغازگر فعالیت های مطبوعاتی وی شد، او همزمان با کار در اداره پست و تحصیل، در مجلات مختلف ادبی نیز کار می کرد .

#فریدون_مشیری اولین مجموعه شعر خود را در سال ۱۳۳۴ با نام #تشنه_طوفان با مقدمه ای از شهریار و علی دشتی به چاپ رساند.خوداو در مورد اشعارش می گوید:"
چهارپاره‌هایی بود که گاهی سه مصرع مساوی با یک قطعه کوتاه داشت، و هم وزن داشت، هم قافیه و هم معنا، معروفترین شعر او #کوچه در سال ۱۳۳۹ در مجله #روشنفکر به چاپ رسید.

او علاوه بر شعر به موسیقیِ سنتی هم علاقه زیادی داشت و ردیف ها و گوشه های موسیقی را به خوبی می شناخت، به همین خاطر در بین سال های ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ با برنامه "گل های تازه "رادیو ایران همکاری مستمری داشت.

وی در اواخر عمرعلیرغم نداشتن وضعیت جسمی مناسب در شب های شعر مختلفی که دوستدارنش در سراسر دنیا برایش ترتیب می دادند، شرکت و درآمد حاصل آن را، صرف امور خیریه می کرد.

سرانجام پس از تحمل یک دوره طولانی بیماری در سوم آبان ماه سال ۱۳۷۹ در سن هفتاد و چهار سالگی در تهران درگذشت.

برخی از آثار

تشنه طوفان، ۱۳۳۴
نایافته، ۱۳۳۷
ابر،۱۳۴۰
ابر و کوچه، ۱۳۴۵
بهار را باور کن، ۱۳۴۷
از خاموشی، ۱۳۵۶
مروارید مهر ، ۱۳۶۵
آه باران، ۱۳۶۷
از دیار آشتی، ۱۳۷۱
لحظه ها و احساس، ۱۳۷۴
آواز آن پرنده غمگین، ۱۳۷۸
نوایی هماهنگ باران (پس از مرگ)، ۱۳۸۴


t.center/sokhansarayann 🎻