Davlat boshqaruvi tizimi mamlakatning siyosiy va iqtisodiy rivojlanishini belgilovchi asosiy omillardandir. Boshqaruv asosan markazlashgan va mahalliylashtirilgan shakllarga bo‘linadi. Markazlashgan boshqaruvda barcha asosiy qarorlar markaziy hukumat tomonidan qabul qilinadi. Bu tizim milliy birdamlikni ta'minlash, siyosiy barqarorlikni saqlash va muhim qarorlarni tez qabul qilish imkonini beradi. Ammo hududiy ehtiyojlarning e'tiborsiz qoldirilishi va byurokratiyaning kuchayishi kabi kamchiliklarga ega. Mahalliylashtirilgan boshqaruv esa vakolatlarni hududiy hokimiyatlarga topshiradi. Bu model mahalliy ehtiyojlarga moslashuvchanlikni oshiradi, fuqarolarni boshqaruv jarayonlariga yaqinlashtiradi va resurslardan samarali foydalanishni ta'minlaydi. Ammo bu tizimda milliy birdamlikka xavf tug‘ilishi va ayrim hududlarda moliyaviy cheklovlar yuzaga kelishi mumkin. Har ikki model o‘ziga xos afzallik va kamchiliklarga ega bo‘lib, ularning samaradorligi davlatning o‘ziga xos sharoitlariga bog‘liq. Samarali boshqaruv uchun bu tizimlarning o‘zaro uyg‘unlashtirilgan shakli qo‘llanishi maqsadga muvofiqdir.