هم افراد افسرده و هم افراد خودنما کاملا واقعیت دوران کودکی شان را انکار می کنند، چون طوری زندگی می کنند انگار هنوز می توانند والدینشان را وادارند تا به آن ها توجه کنند: فرد خودنما چون این توهم را دارد که موفقیت های زیادی کسب کرده، می کوشد توجه پدرومادرش را به خود جلب کند فرد افسرده نیز چون مدام مراقب است تا "عشق" آن ها را از دست ندهد، تصور میکند والدینش باید به او توجه کنند. هیچ کدام نمی توانند این واقعیت را بپذیرند که توجه یا عشق والدین را در گذشته از دست داده اند و هیچ تلاشی به هیچ وجه نمیتواند این واقعیت را تغییر بدهد. وقتی با واقعیت زندگی خودمان روبرو میشویم و آن را می پذیریم، دیگر آن احساس درونی برای ساختن توهم ها و انکارهای جدید به منظور پرهیز از پذیرفتن آن واقعیت از بین می رود. سپس متوجه میشویم در تمام طول عمر از چیزی هراس داشته ایم که دیگر اتفاق نمی افتد؛ آن چیز قبلا اتفاق افتاده است. دلهره های کودکی آلیس میلر به فارسی امید سهرابی نیک