#شهریاران_جنبش_دادخواهی_ایران

#نئو_مارکسیسم

سی و دو سال پیش در چنین روزهایی اتحاد شوروی رسما فروپاشی خود را اعلام کرد. ثمره این فروپاشی ایجاد پانزده کشور مستقل بود.


نظام‌های سیاسی به شیوه های گوناگون فرو می پاشند. شیوه فروپاشی شوروی از درون بود هر چند عامل خارجی به صورت غیر مستقیم اثرگذار بود.


دلایل فروپاشی را می توانم فهرست وار برایتان ذکر کنم:


یک) سوق یافتن بخش اعظم بودجه و منابع کشور به سمت تولیدات نظامی و برنامه های فضایی و غفلت از تامین نیازهای ضروری مردم از قبیل غذا، مسکن و غیره.

دو) صرف بودجه های هنگفت برای ادامه جنگ افغانستان و حفظ پایگاه های نظامی در کشورهای اقماری و کمک های بلاعوض اقتصادی به کشورهای کمونیستی در اروپا و سایر نقاط جهان که در مجموع منجر به ضعف شدید اقتصادی کشور و رشد نارضایتی در بین مردم شد.

سه) سربرآوردن قشر فاسدی از سیاستمداران که جز حفظ مناصب و امتیازات مادی انحصاری شان به چیز دیگری فکر نمی کردند.

چهار) فرسودگی ایدئولوژی حکومتی و بی اثر شدن ماشین پروپاگاندا به مرور زمان.

پنج) نفی اقدامات اصلاحی از سوی نظامیان و هسته سخت قدرت. گورباچف و یاران اصلاح طلبش تلاش زیادی کردند که با انجام اصلاحات سیاسی و اقتصادی نظام را از فروپاشی نجات دهند اما سران ارتش و اعضای گارد قدیم حاضر به پذیرش این اصلاحات نشدند و بر روش های سرکوبگرانه پیشین اصرار کردند.

شش) شکاف بین حکومت و مردم به حدی عمیق شد که اعتماد متقابل بین مردم و حکومت کاملا از بین رفت. این وضعیت منجر به حالت انقلابی شد به طوری که نه حاکمان می توانستند مثل سابق حکومت کنند نه مردم می‌خواستند مثل سابق از حکومت فرمان ببرند

هفت) بی اثر شدن ماشین سرکوب به نحوی که هزینه سرکوب برای حکومت بسیار بیشتر از هزینه تحمل اعتراضات عمومی شده بود.

من نمی‌توانم خوشحالی خودم را از فروپاشی کمونیسم بین‌الملل در سی و دو سال پیش ابراز نکنم. هر چه می‌گذرد مطمئن تر می‌شوم که کمونیسم چیزی جز شرارت مطلق نبوده و نیست. کمونیست‌ها حداقل باعث مرگ صد میلیون نفر در قرن بیستم شدند.

خطر کمونیسم البته همچنان باقی‌ست. امروزه کمونیست‌ها خود را #سوسیالیست یا #ترقی_خواه یا #پراگرسیو یا #لیبرال می‌نامند بس که واژه کمونیست منفور شده. این #نئوکمونیست‌ها چه بسا جنایت‌های استالین و پل پوت را هم محکوم کنند اما نباید فریب‌شان را خورد.

#شهریاران_جنبش_دادخواهی_ایران
#مرگ_بر_کلیت_جمهوری_انیرانی

#دیدگاه

من نه سوسیالیستم و نه لیبرالیست؛ نه کمونیستم نه کاپیتالیست؛ من اصلاً برروی «ایسم» نمی‌ایستم؛ بلکه من برروی ایسم حرکت ‌می‌کنم.

من یک «سنترالیستِ انعطاف‌پذیرم»؛ انعطاف‌پذیری‌ یعنی چه؟ ‌یعنی ازآنجایی‌‌که هیچ ایدئولوژی و ایسمی برای «همیشه» و «همه‌جا» نیست، پس شما باید تشخیص‌دهی که درچه‌زمانی باید به‌سمت لیبرالیسم بروی و درچه‌زمانی به‌سمت سوسیالیسم؛ درشرایطی که کشورت فقیر می‌شود (مثل دوران شاه‌پیروزِ ساسانی که هَت‌تریکِ قحطی و طاعون و هفتالیان باهم ایرانیان را بیچاره کرد و دورانِ پساجنگ‌جهانی‌اول در اروپا) شرایط برای «تولید» مساعد نیست؛ پس باید از سوسیالیسم استفاده‌کنی تا داشته‌های‌موجود را درمیان ملت تقسیم‌کنی تا وضعِ مردم‌ات بهتر شود و مردمت از گرسنگی نمیرند؛ و در شرایطی هم که ثروت به‌سوی کشورت می‌آید، باید از لیبرالیسم استفاده‌کنی تا سرمایه‌دارانِ کشورت بتوانند بااستفاده‌از آن ثروت به «تولید» بپردازند تا پولِ بیشتری را به کشورت سرازیر کنی و وضعِ مردم‌ات بهتر شود و مرفّه شوند.

و اگر بخواهی برای همیشه و هرجا یک راستِ #لیبرالیست و یا یک چپِ #سوسیالیست بمانی و برروی «ایسم» بِـ«ایست»ای، تسلیت می‌گویم؛ تو یک ازپیش‌باخته هستی.

که هزینه‌ی باختن‌ و روشنفکر‌بازی‌ات را هم مثلِ‌همیشه این «مردم» اند که خواهندپرداخت و نه خودت.

برای همین است که سوسیالیست و لیبرالیست، کمونیست و کاپیتالیست، چپ و راست سروته یک کرباس‌اند و نشیمنِ لرزانِ‌ همه‌شان! من یک سنترالیستِ انعطاف‌پذیرم و بر ایسم نمی‌ایستم؛ بلکه با «انعطاف»، «برروی ایسم حرکت‌می‌کنم».

امروزه‌نیز که کمونیسم و سوسیالیسمِ «سنتیِ اقتدارگرا» ازمُد و فشن افتاده، حالا این لیبرالیسمه که تبدیل به مُد و فشن شده؛ و آن فشن‌بازانِ پاریس و سن‌پترزبوغی که تا دیروز پیروی مُدروز، کمونیست بودند، امروز هم به‌پیروی‌از مدروز، لیبرالیست شده‌اند.

حالا که دیگر حَنای سرخ‌شان پیش ملت رنگی‌ندارد، حنای جدید آورده‌ و می‌خواهند روی مردم را زرد کنند؛ غافل‌از اینکه این‌بار این ماییم که آن‌ها را قهوه‌ای خواهیم‌کرد.

#کاوه_ایرانفر