#شهریاران_جنبش_دادخواهی_ایران

#رهایی_توده‌ها ( ۵ )

البته #لنین چنین قصدی نداشت.
نمی‌خواست اختیارات ویژه‌ای را که خود مدعی‌شان بود، به دیگران وا‌بگذارد.
در پی این نبود که امتیاز سر به نیست کردن دشمنان و رقبا را به دیگران بدهد.
تاریخ تنها او را برگزیده بود و قدرت دیکتاتوری را به او داده بود.
او تنها دیکتاتور «مشروع» بود، چون صدایی درونی به او چنین گفته بود، اما لنین آن قدر تیزهوش نبود که پیش‌بینی کند که دیگران که از باور‌های دیگری الهام می‌گرفتند، می‌توانند آن قدر جسور باشند که وانمود کنند صدایی درونی با آنها نیز صحبت کرده. با این همه ظرف تنها چند سال، دو مرد از این قماش، #هیتلر و #موسیلینی، نگاه‌ها را به سوی خود کشاندند.

««درک این نکته مهم است که فاشیسم و نازیسم، دیکتاتوری سوسیالیستی بودند.»»

کمونیست‌ها، چه اعضای رسمی احزاب کمونیست و چه سمپات‌های آن‌ها، فاشیسم و نازیسم را بالاترین و آخرین و گمراه‌ترین مرحله از کاپیتالیسم می‌خوانند و به این خاطر تقبیح‌شان می‌کنند.

این رفتار به کلی با این عادت‌شان همخوان است که هر حزبی را که بی‌چون و چرا در برابر #دستورات_مسکو سر خم نکند - حتی اگر حزب #سوسیال_دموکرات_آلمان، یعنی #حزب_کلاسیک_مارکسیسم باشد - مزدور کاپیتالیسم می‌خوانند.

اینکه #کمونیست‌ها توانسته‌اند با کامیابی معنای ضمنی واژه فاشیسم را دگرگون کنند، اهمیت بسیار بیشتری دارد. #فاشیسم، چنان که بعدا نشان خواهم داد، گونه‌ای از #سوسیالیسم_ایتالیایی بود. با شرایط ویژه توده‌ها در این کشور که جمعیت بسیار زیادی داشت، ساز‌گاری یافته بود. ساخته ذهن موسولینی نبود و بعد از سقوط او پا‌بر‌جا می‌ماند.

سیاست‌های خارجی #فاشیسم و #نازیسم، از همان آغاز، بسیار با یکدیگر تضاد داشتند. اینکه نازی‌ها و فاشیست‌ها در جنگ جهانی دوم متحد یکدیگر بودند و بعد از جنگ اتیوپی همکاری نزدیکی داشتند، تفاوت‌های میان آنها را از میان نبرد؛ به همان گونه که اتحاد روسیه و آمریکا نیز تفاوت‌های میان نظام شورایی و نظام اقتصادی آمریکایی را ریشه‌کن نکرد.

نازیسم و فاشیسم، هر دو به #اصل_شورایی_دیکتاتوری و #سرکوب_خشونت_بار مخالفان سر‌سپرده بودند. اگر کسی بخواهد فاشیسم و نازیسم را در یک دسته از نظام‌های سیاسی قرار دهد، باید این دسته را نظام دیکتاتوری بخواند و نباید از یاد ببرد که نظام شورایی را هم کنار‌شان بگذارد. ⏬⏬⏬