دلنوشته ای برای استاد آواز تالش و ایران زمین سید هادی حمیدی: همواره در تلاطم لحظه های سخت و جان فرسا و مشقت بار ولی لذت بخش با صدای دلنشین و مخملی ات امید را به مردمان هدیه کردی از سازها به سوزها و از سوزها به شادی ها رسیدی. به ما گفتی غم ها را به دریا بریزیم، با تو عاشقی کردیم و میکنیم صدایت را در پستوی لحظات ناب زندگی خود همیشه بهمراه داریم و تو را لحظه به لحظه با جانمان گوش می دهیم. صدای تو در غم و شادی همواره برایمان تداوم زندگی ست. تو لحظه ئ ناب رستن زندگی هستی و صدای تو ما را آنچنان سرخوش و مست میکند که دل را از دست داده ایم و همراز عشق و همنفس جام باده شده ایم. صدای تو همچون کمانی ست که از چله رها شده و بر قلبها فرو می نشیند. با تو و با صدای تو می توان همواره سوار بر مرکب شادی و عشق شد و زندگی را طراوت کرد. زیبایبهای سرزمین تالش رامی توان با طنین صدای ناوک انداز تو دید و شنید و بویید و در آغوش گرفت. تو از تبار عشقی که با صدایت می توان لحظه ئ ناب رستن زندگی را به تماشا نشست. صدای تو تداعی هر لحظه ئ مهر و مهربانی مردم تالش زمین است که همواره در کل تاریخ مهر را بر همگان ارزانی داشته اند. صدای تو روشن تر از باران است و آیئنت همواره وفاداری و رسمت بیداری ست. تو به غیر از مهر چیز دیگری نمی دانی و جز عشق نمی خواهی و جز دوست نمیخوانی... آری استاد سید هادی حمیدی سرت سلامت و جانتان پر برکت؛ مردم تالش زمین تو را و صدای تو را وطن می دانند، خاک می دانند، عشق می دانند، زندگی می دانند. ما تو را سهمی از عاشقی جهان می دانیم و با تو عشق را، شور را، زندگی را تمنا می کنیم... بتاریخ1403/04/27 مهرشاد نصیری وشمه سرایی #گروه_رسانه_اى_شاندرمن_ویژه @shandermanvizhe