بخشی از فیلم‌سازان مستقل سینمای ایران، از شهریور ۱۴۰۱ تا کنون، درحال تعریف فرمول‌های جدید تولید و عرضه هستند، به تدریج راه‌های رهایی از قوانین ناکارآمد و تحمیلی را بازمی‌یابند و امکان‌ها و فوت و فن‌های تازه‌ای را تمرین می‌کنند. گو اینکه سینمای ایران به پشتوانه‌ٔ سینماگران مستقل، در دوسالِ گذشته قدم‌های مهمی برداشته است. یافتن امکان‌های آزادی در تولید و نمایش و همچنین شناختن مخاطرات و دشواری‌های مراحل گوناگون تولید و عرضه‌ٔ فیلم‌های سینمای آزادی‌خواه و یافتن راه‌های گذر از آنها، از چالش‌های مهم این شکل‌ِ تازه از سینماست. شرکت فیلم‌هایی که خارج از سیطره‌ٔ نظم حاکم ساخته شده‌اند، در جشنواره‌های بین‌المللی و اکران عمومی آنها در کشورهای مختلف، گام بزرگی برای این سینمای نوپاست که به خود رسمیت ببخشد و موجودیت خود را به رخ بکشد. سخت به نظر می‌رسد سینمایی که دوری از دروغ و قلب‌ِ واقعیت را بر تن‌ِ خود حس کرده، به قالب‌های محدود کننده و بی‌منطق گذشته بازگردد، چراکه می‌خواهد با بهره‌گیری از تمامی امکان‌های موجود، میل به آزادی را به ثمر برساند و با تثبیت خود، به رسمیت شناخته شود. حال باید در این‌باره گفت‌وگو کنیم که هنرمندان و سینماگرانی که خود را از قید و بندهای حاکم رهانیده‌اند، چگونه می‌توانند به فعالیت خلاقه ادامه دهند و این فعالیت را از حرکاتی مقطعی و فردی به یک روند و جریان پایدار بدل کنند و از زیرِ سایه‌ٔ نامِ بی‌تناسبِ زیرزمینی به‌درآیند. چگونه سازوکارهای جدید اقتصادی و صنفی متناسب با ویژگی‌های خود را برپا کنند و چطور جریانِ سینمایی که تأسیس کرده‌اند را توسعه بخشند و فراگیر کنند. رزرو در تلگرام: @shak_space