این سلسله گفتارها، درهم‌آمیزی چهار مقولهٔ دوربین، روایت، میدان و جنسیت است.
سینمای مستند و انسان‌شناسی در فضایی از همپوشانی‌های پیش‌رونده قرار دارند و دوربین به مثابه ابزار ثبت در مردم‌نگاری‌ها دخالت داده می‌شود. ادبیات نظریِ پژوهش‌های روایی، بر ساختار داستان‌گویی مستند تأثیر گذاشته است و خودبازتابندگی، به مضمونی جدی در مستند و پژوهش تبدیل شده است. دنیای آکادمیک اشکال داستانی را به کندی می‌پذیرد و روش‌شناسی علوم اجتماعی در بخشی از جهان مستند جدی گرفته می‌شود.
مرزهای بیانگری در جنسیت و سکسوالیته با فرم‌های روایی داستان‌گونه پیوند خورده است و سینمای مستند در این باریکه‌ها حضور پیدا کرده است. جایی که دوربین، راوی، داستان، آدم‌ها، اشیا، پژوهشگر یا مستندساز، چنان درهم تنیده می‌شوند که انواع نبردها، سینما یا پژوهش، قصه یا نظریه، خیال یا واقعیت، شکلی ملموس‌تر می‌یابند.
ایده‌هایمان همچون حباب‌های شناور و سبک در فضا هستند که در لحظه پدید آمده‌اند. امید بلند پروزانه‌مان این است که تماشا و گفت‌وگوی جمعی‌مان، این نقاط اتصال و گسستگی‌ها را به چیزی سخت و پرداخته‌تر تبدیل کند و به هوا برگردند.
برای آنچه در پیشِ رو است به چنین چیزهایی فکر کرده‌ایم:
۱. ساختار خطی داستان گویی در مستند: الزامات روایی، حذف، جرح و تعدیل، گره داستانی و...
۲. ساختار غیرخطی در داستان‌گویی مستند: پدیدارشناسی و زندگی روزمره
۳. اخلاق پژوهش: بازخوانی نمونهٔ موردی بازنمایی افغانستان و افغانستانی‌ها در سینمای مستند ایران
۴.فیلم جستار: مرز علوم اجتماعی متعارف و فرم‌های بیانگری نوظهور
۵.مداخله در میدان: تردیدهای پژوهشی و اخلاقی در میدان روایتگری.
▪️با همکاری کارگروه جنسیت و سکسوالیتهٔ انجمن انسان‌شناسی ایران.
@AnthropologyOfGender
