سیری بر مسائل وادبیات زنان.

‍ 🔶🔷🔶

‍ #غزاله_علیزاده(فاطمه)
(زاده 27 بهمن 1327 مشهد_ درگذشته 21 اردیبهشت 1375 جواهرده رامسر)
#نویسنده

فرزند #منیرالسادات_سیدی است که وی نیز شاعر و نویسنده بود.

غزاله در کودکی درون‌گرا، بازیگوش و باهوش بود. در مدرسه گاه با بازیگوشی‌ها و شجاعت‌هایش دیگران را نگران می‌کرد اما شاگرد زرنگی نیز بود. مدرسه را در دبیرستان علوم انسانی مهستی به پایان برد و در همین زمان به گیاه‌خواری روی آورد. او در کنکور رشته ادبیات فارسی در مشهد و کنکور حقوق و فلسفه در تهران قبول شد و به خواست مادرش در رشته حقوق وارد شد.
او با مدرک لیسانس علوم سیاسی از دانشگاه تهران، برای تحصیل در رشتهٔ فلسفه و سینما در دانشگاه سوربن به #فرانسه رفت.
در واقع ابتدا برای دکترای حقوق به پاریس رفت ولی با زحمت زیاد رشته‌اش را به فلسفه اشراق تغییر داد و قصد داشت پایان‌نامه‌اش را دربارهٔ مولوی بنویسد که با مرگ ناگهانی پدرش آن را نیمه‌کاره رها کرد.

وی پیشهٔ ادبی خود را از دههٔ 1340 و با چاپ داستان‌های خود در مشهد آغاز کرد. #سفر_ناگذشتنی نام نخستین مجموعه داستان غزاله است که در سال 1356 منتشر شد اما از معروف‌ترین آثار وی می‌توان به رمان دو جلدی #خانه_ادریسی‌هاو مجموعه داستان #چهارراه اشاره کرد.

غزاله_علیزاده ابتدا با #بیژن_الهی ازدواج کرد و صاحب دختری به نام #سلما شد. سپس از او جدا شده و در سال 1362 با #محمدرضا_نظام_شهیدی ازدواج کرد.

رمان‌ها:
#دو_منظره 1363
#خانه_ادریسی‌ها 1370(2جلدی)
#شب‌های_تهران
#ملک_آسیاب

مجموعه داستان‌ها:
#سفر_ناگذشتنی(1356 شامل داستان‌های شجره طیبه، پاندارا، با انار و با ترنج از شاخ سیب)
#چهارراه (1373 شامل داستان‌های دادرسی، بعد از تابستان، جزیره، سوچ)
#تالارها (1382 شامل داستان‌های نقش‌ها، اول بهار، گرد و شکنان، تالارها)
داستان‌های کوتاه همراه با داستان #دو_منظره در مجموعه‌ای با نام با #غزاله_تا_ناکجا در سال 1378توسط نشر توس منتشر شده‌است.

سایر آثار:
#کشتی_عروس
#رؤیای_خانه و #کابوس_زوال

جایزه‌ها:
جایزه #قلم_طلاییِ مجله ادبی #گردون برای داستان کوتاه #جزیره 1999میلادی
جایزه #بیست_سال_داستان‌نویسیِ وزارت ارشاد برای رمان #خانه_ادریسی‌ها 1999 میلادی سه‌سال پس از مرگ غزاله.

درباره علیزاده:
در سال 1387 فیلم مستندی درباره غزاله علیزاده با عنوان #محاکات_غزاله_علیزاده به کارگردانی #پگاه_آهنگرانی ساخته شده‌است؛ اما تاکنون اجازه حضور در جشنواره‌های ایران را نیافته است.

غزاله علیزاده چند ماه قبل از غروبش در گفتگویی که با مجله ادبی #گردون (شماره 51–21مهرماه 1374) داشت در مورد خودش چنین گفت:

«دوازده، سیزده ساله بودم، دنیا را نمی‌شناختم. کی دنیا را می‌شناسد؟ این تودهٔ بی‌شکل مدام در حال تغییر را که دور خودش می‌پیچد و از یک تاریکی می‌رود به طرف دیگر. در این فاصله، ما بیش و کم رؤیا می‌بافیم، فکر می‌کنیم می‌شود سرشت انسان را عوض کرد، آن مایهٔ حیرت‌انگیز از حیوانیت در خود و دیگران را.
ما نسلی بودیم آرمان‌خواه. به رستگاری اعتقاد داشتیم. هیچ تاسفی ندارم. از نگاه خالی نوجوانان فارغ از کابوس و رؤیا، حیرت می‌کنم. تا این درجه وابستگی به مادیت، اگر هم نشانهٔ عقل معیوبش باشد، باز حاکی از زوال است. ما واژه‌های مقدس داشتیم:
آزادی، وطن، عدالت، فرهنگ، زیبایی و تجلی. تکان هر برگ بر شاخه، معنای نهفته‌ای داشت …»

وی که از بیماری #سرطان رنج می‌برد بعد از دو بار #خودکشی ناموفق، سرانجام در 21 اردیبهشت سال 1375 در روستای #جواهرده #رامسر خود را از درختی حلق‌آویز کرد و او را در امامزاده طاهر #کرج به خاک سپردند.🍁

سیری بر مسائل وادبیات زنان

@seyribar 💫
•~🍃🌸🌼🍃~•