کارگران مشغول مبارزه‌اند یاسر کشاورز باگذشت ۲۰ روز از اعتصاب وسیع کارگران پیمانی و پروژه ای نفت و گاز و پتروشیمی با عنوان کمپین ۱۴-۱۴ ، کارفرمایان سرمایه دار کماکان ناتوان از بازگرداندن کارگران به محیط کار هستند. دروغ پراکنی ها و ایجاد تفرقه بین کارگران اعتصابی از طریق برخی از سرپرست ها و فورمن ها با ترویج شایعه بازگشت به کار برخی از کارگران نه تنها کارفرمایان را به اهداف خود در شکست اعتصاب نرسانده بلکه تعداد شرکت های نفت و گاز اعتصابی با خواست محوری حذف شرکت های پیمانکاری و ۱۴ روز کار ۱۴ روز استراحت به ۱۲۳ شرکت و با حضور بیش از ۲۰ هزار کارگر اعتصابی افزایش یافته است. در سال های گذشته این کارگران توانسته بودند با پیگیری مطالباتشان شیفت های ۲۴ روز کار و ۶ روز استراحت را به ۲۰ روز کار و ۱۰ روز استراحت تغییر دهند و در سال جاری نیز خواستار تغییر شیفت کاری به ۱۴-۱۴ هستند. جمهوری سرمایه داری اسلامی سالهاست که تلاش کرده منطبق با سیاست های دیکته شده از صندوق ها و نهادهای پولی و اقتصادی غربی، پیمانکاران را وارد صنایع بزرگ بخصوص صنایع نفت و گاز کرده تا از این طریق علاوه بر ارزان سازی نیروی کار با پرداخت های غیر رسمی و گاها زیر حداقل دستمزد، با منفک کردن بخشی از کارگران از بخش های دیگر و دادن امتیازاتی به برخی از کارگران، در صفوف آنان اختلاف و انشقاق بوجود آورد اما این تلاش ها از سوی حاکمیت در سال های اخیر با شکست مواجه شده و کارگران نفت و گاز توانسته اند با کمپین های خود نیروهای پراکنده پروژه ای در مقیاسی وسیع از محیط های کار را گردهم آورند و اعتصابات سراسری را شکل دهند. با اشاره به این موضوع که اعتراضات و دستاوردهای صنفی به تنهایی قادر نخواهند بود تا تضادهای اساسی نیروی کار را نمایندگی کرده و تغییراتی بنیادی را به ارمغان آورد اما با توجه به گذشت چند روز از برگزاری انتخابات توسط جمهوری لازم است توجه داشته باشیم که این کارگران با قدم نگذاشتن در مسیر مطالبات انتخاباتی و چنگ زدن به نامزد های این یا آن جناح که جملگی نمایندگان طبقه استثمارگر هستند و ماهیتا قرار نیست صدای این کارگران باشند و ودر واقع دشمن طبقاتی همین کارگران محسوب می شوند، نشان دادند تنها راه بهبودی اوضاع، امید و اعتماد به قدرت مبارزاتی خودشان و هم طبقه ای هایشان است و می بایست با پیگیری و مداومت بیشتر حتی پس از رسیدن به خواست های صنفی شان در پیوند با مبارزات رادیکال غیر صنفی و در ارتباط با سایر گروه های تحت ستم قرار گیرند. بدیهی ست که در میان نیروها و تشکل های کارگری چپ، هستند آنانی که مبارزات اکونومیستی بر سر حقوق و دستمزد را هدف نهایی کارگران و مزد بگیران می دانند و با ترویج و تبلیغ ایده های تجدیدنظر طلبانه، پتانسل مبارزاتی نامحدود کارگران را به اعتراض و اعتصاب به دم دستی ترین مطالبات محدود می کنند که در این صورت و در دراز مدت ماهیت این مبارزات را به ضد خود بدل کرده و آن را فرسنگ ها از مبارزه بر سر تغییرات اساسی دور می نمایند. بدون شک نیروهای فعال در این کمپین و کمپین های مشابه پتانسل بالایی در انتگره کردن نیروهای پراکنده کارگری داشته اند که اینگونه بیش از بیست هزار کارگر را وارد اعتصاب سراسری کرده اند. این شناخت کارگران از قدرت خود می تواند و باید با آگاهی بخشی بیشتر از طریق ترویج و تبلیغ ایده های سوسیالیستی میان آنان توسط نیروهای آگاه به شرایط و ایجاد هسته های انقلابی کوچک جهت آموزش موضوعات گوناگون مبارزاتی از جمله حفظ امنیت در عین پیش روی، انتقال تجربه های پیشین، تحلیل صحیح از شرایط موجود، روش های کار با دیگر مجموعه های کارگری و ... مبدل به جنبشی گردد با افق دید وسیع تر در جهت ایجاد و گسترش یک حزب انقلابی در میان کارگران. هدر دادن این انرژی و این پتانسل عظیم و قدرتمند در تشکل یابی و اتحاد که بسیار قابل تحسین بوده و به نتایج پرباری نیز در گذشته رسیده است راه را برای نفوذ بیش از پیش کارفرمایان از طریق اشرافیت کارگری و نیروهای نفوذی در جهت ایجاد انشقاق در صفوف کارگران هموار می کند و لازم است تا با حفظ این یکپارچگی و با ارتقا و اعتلای مبارزات در پیوند با مبارزات تاریخی مردم به پیش روی خود بعد از بدست آوردن اهداف اولیه ادامه دهند. #در_ایران_چه_میگذرد @setizmonthly