سلمان معمار / گنجه🇵🇸

امروز صبح بهتر فهمیدیم جنگ شناختی یعنی چی؟
باور نداشتن به توان خودت
و بزرگنمایی از توان دشمنت
،
قدرت اصلی آنها اینجاست،
در مغز ما.

👆
ولی این پایان ماجرا نیست. جنگ 2023 خود کربلاست. حق خالص در برابر باطل خالص. صحنه جنگ غزه هیچ شبهه ای ندارد. هر جنایتی که تصور بکنی اینجاست. عین کربلا. هر روز یک پیشروی تازه برای شیطان. هر ساعت خون جدید برای ضحاک. ظلم خالص. بدون افزودنی،با پخش زنده، با اخرین فناوری های روز آمریکا و اروپا، پاکسازی با دقت میلیمتری. بدون جلوه های ویژه، جنات ناب. عریان عریان عریان. عین کربلا.
تا کجا می توانی چشم هایت را بسته نگه داری؟ تا کجا میتوانی این صحنه را ببینی و سکوت کنی؟ تا کجا می توانی اعتراض کنی و هزینه ندهی؟ تا کجا می توانی هزینه بدهی و بایستی؟ سوال اصلی این قضیه "تا کجا؟" است. عین کربلا.

امکان ندارند کسی به این معرکه کشیده نشود. معرکه یقه اش را میگیرد. یا این طرفی یا آن طرف. وسط بازی هم ندارد. یا ظالمی یا مبارز. عین کربلا. می آید دنبالت پشت میز، گوشه کافه، پای صفحه اینستاگرام، کنار رختخواب، پای تخته، در صف اتوبوس، پای گلدان، در دورترین نقطه ها، سراغ بی ربط ترین آدم ها و سریع ترین فراری ها. یقه ات را میگیرد و می پرسد: " تا کجا؟" چپ یا راست، سیاسی یا غیر سیاسی، مسلمان یا بی دین، هیچ فرقی ندارد، حتی خود اسراییل را هم مخاطب میکند: تا کجا جنایت را جلو میبری؟ تا کجا ترور میکنی؟ تا کجا خون میخوری؟ تو ای دولت آمریکا تا کجا پای اسراییل می ایستی؟ ای تمدن غربی و اروپا تا کجا پشتیبانی میکنی؟ آهای کشور اسلامی تا کجا نگاه میکنی؟ ای باکو و ترکیه و سعودی تا کجا به اسراییل کمک میکنی؟ هیچ کس از این سوال مصون نیست. ای یمنی ها تا کجا هزینه میدهید؟ ایرانیها تا کجا صبر میکنید؟ تا کجا در تله جنگ نمی افتید؟ تا کجا جنگ را باور میکنی؟ جوابها در این یکسال پیداست.

بودند کسانی که فقط یک ماه بعد از 7 اکتبر در تهران گفتند: "مردم ایران از اینکه جای فلسطینی ها هزینه بدهند خسته اند". آ.خامنه ای ولی کسی بود که معنای این نبرد را همان ابتدا فهمید و گفت "شرایط کنونی منطقه به گونه‌ای است که هم برای دشمن صهیونیستی شرایط مرگ و زندگی است و هم برای جبهه حق". شاید مهمترین جمله سال اخیر که بعضی ها دوست دارند نشنوند. او و هزاران ایرانی که آماده شهادت در جمعه بعد از حمله به اسراییل جمع شدند پاسخ شان را بلند اعلام کردند. اما چیزی تمام نشده، منتظر باشید که به زودی عادیسازان یقه تان را بگیرند و به اعتراض بپرسند تا کجا هزینه بدهیم؟! درد معترضین به حماس دقیقا اینجاست که "چرا ما را در این موقعیت قرار دادی؟ چرا روزگار عادی مرا به هم زدی؟" عین کربلا. آنجا هم حسین را متهم به تفرقه کردند. اما او پرچم "تا کجا؟" را برداشت و جلوی عادیسازی شیطان ایستاد. حالا نوبت امتحان ماست. اشتباه نکنید، مساله نه صرفا آخرتی و اعتقادی بلکه عمیقا انسانی و اکنونی است. اگر عادیسازان پسا کربلا دنیایی داشتند ما نیز در فردای تماشا دنیایی خواهیم داشت.
بله این جعبه پاندورایی بود که ضیف و سنوار و حماس آگاهانه بازش کردند، اما شاید تصور نمیکردند که پخش زنده قتل یک ملت، این نسل کشی عیان، این هلوکاست واقعی، کک جامعه عرب و ترک مسلمان را هم نگزد! حتی در پایتخت های غربی تظاهرات شد اما کشورهای مسلمان در کمال آرامش و اسلام رحمانی و مناسک عبادی به همکاری با قاتل ادامه دادند! جز بعضی شیعیان، عین کربلا.
تا کجا اسلام مرده است؟
تا کجا انسان مرده است؟
شاید اینجا بود که یحیی سنوار، این اسطوره زمان، خالق 7 اکتبر، زاده اردوگاه، پرورده زندان، دشمن شیطان، در پیامی به مذاکره کنندگان گفت: «باید راهی را که آغاز کرده‌ایم ادامه دهیم و اگر نه، بگذار این یک کربلای دیگر بشود.»
سنوار پاسخش را داد و حماسه ای حسینی ساخت. خون یحیی خطرناک است نه اندوهناک. تازه آغاز ماجراست و این سوال ما را رها نمیکند، تا کجا؟ تا آخر تاریخ، عین کربلا.
#یادداشت
@salmaneshoon

تا کجا؟
یکسال پیش در چنین روزهایی بود که فلسطین طغیان کرد. امروز که این کلمات را می نویسم ساعاتی از شهادت یحیی سنوار گذشته، محمد ضیف سرنوشت نامعلومی دارد، سید حسن نصر الله ترور شده، فواد شکر، ابراهیم عقیل و بزرگانی از حزب الله شهید شده اند، اسماعیل هنیه و فرزندانش ترور شده اند. رییسی و امیر عبداللهیان جایشان را به پزشکیان و ظریف داده اند، جریان عادیسازی اسراییل از سعودی و ترکیه حتی تا تهران بی پرده شده، 42000 انسان جلوی چشم دنیا کشته شدند، چند میلیون نفر آواره شده اند، غزه با خاک یکسان شده و تصاویر زنده زنده سوختن آدمها هیچ قیامتی نمی سازد.
ما به اسراییل حمله مستقیم کردیم، آن هم نه یکبار بلکه دوبار، رسما پایگاه های تل آویو را هدف قرار دادیم، گنبد آهنین و فلاخن داود را افسانه کردیم، شمال اسراییل یکسال تخلیه شده است، ارتش اسراییل در مرز لبنان زمینگیر شده، زدن پهپاد آمریکایی کار روزمره یمن شده، انصار الله به راحتی به اسراییل موشک میزند، مسیر دریایی اسراییل از سمت یمن قطع شده، حزب الله با حمله پهپادی عملا از نیروی هوایی اش رونمایی کرده، اسراییل یکسال وجب به وجب غزه را گشته اما هنوز بیش از 100 اسیر را پیدا نکرده، شهادت یحیی سنوار نه با ترور بلکه به صورت اتفاقی رخ میدهد آن هم نه زیر زمین بلکه وسط خیابان با لباس نظامی و در حال جنگ بعد از یکسال! چه کسی باور میکند همه اینها فقط در عرض 365 روز اتفاق افتاده باشد؟!
چنان باورنکردنی که حتی بعضی به شهید سنوار اتهام جاسوسی زدند که "چرا" این همه هزینه ساخت؟ چرا زندگی "عادی" ما را به هم زد؟
کمی به عقب تر برگردیم. وقتی نتانیاهو به عمان رفت و کلید تطبیع (عادیسازی) زده شد. با سودان توافق کرد، و چند ماه بعد با امارات چنان برادر شد که فقط در فیلم هندی امکان داشت.حالا از مسیر دهلی و عمان و دبی فقط یک سعودی مانده بود. اما بالاخره مدعی پرچم عرب و اسلام که نمی شود یکباره به تخت خواب یهود بپرد. پس اول دخترش بحرین را هدیه کرد تا واکنش ها را بسنجد. عادیسازی سعودی آخرین میخ به تابوت فلسطین بود. حتی در تهران هم زمزمه هایی از توسعه بن سلمان و لزوم "پذیرش نظم جدید" میدادند. 7 اکتبر فقط چند روز بعد از سخنرانی نتانیاهو در سازمان ملل رخ داد که علنا اعلام کرد: ما "عادی" شده ایم و فلسطین تمام.
غزه شهر از یاد رفته، غزه شهر شکنجه شده، غزه شهر معامله شده به پا خواست. زندانیان تاریکخانه بشریت همه توانشان را جمع کردند تا یک بار شورش کنند. اینجا بود که فریادی از عمق چاه غزه بلند شد که ما هنوز زنده ایم حرامزاده ها! اتفاقا آنها که 7 اکتبر را دسیسه می دانند، درست میگویند. آن طوفان تمام صحنه را غیرعادی کرد. انگار پرده نمایش افتاد. برای چه شورش کردند؟ برای عادی نشدن. برای واقعیت.یعنی اگر سهم فلسطین مرگ است و سهم اسراییل زندگی، مقداری از سهمم را به شما می بخشم و مقداری از سهم شما را گرو میگیرم. خودتان را که دیگر نمی توانید نبینید. اگر بناست در سکوت بمیرم، با فریاد جلو گلوله میروم.
فکر میکنید سنوار و ضیف شب قبل از هفت اکتبر نمی دانستند تصمیم شان چه عواقبی دارد؟ می دانستند. این حدس و تحلیل نیست. بیانیه شان را بخوانید، می دانستند غزه نابود میشود، می دانستند تک تکشان آواره میشوند. می دانستند ماه ها و شاید سالها باید بجنگند. (و تا امروز نشان دادند که آماده بودند) میدانستند باید مرگ تک تک عزیزانشان را ببینند. می دانستند بیمارستان ها میسوزد، مسجد و کلیسا صاف میشوند، شلیک های فسفری و خوشه ای و اورانیومی را می دانستند، قتل عام را می دانستند، ولی تا کجا؟ سوال اصلی این قضیه «تا کجا؟» است نه "چرا؟".
تا کجا میشود ادامه داد؟ سوالی که ضیف و سنوار جوابش را میدانستند، پس آخرین تصمیم را گرفتند و تمام "عادیسازی" را به باد دادند. به قیمت نابودی شان. و این راز عظمت 7 اکتبر است.
👇

چگوارا؟!
نه ممنون خودمون یحیی سنوار داریم.

صفحات تاریخ شهادت می‌دهند که ما فرماندهان و بهترین مردان‌مان را در میانه نبرد از دست دادیم. با لباس رزم، در قلب بحران و توسط شریرترین دشمنان. در قلب غزه، در قلب بیروت، در قلب دمشق، در قلب بغداد، در میانه کوه‌های سخت و سرد، در میانه دشت‌های داغ و سوزان.

القتل لنا عاده وكرامتنا الشهادة
كشته شدن عادت ما و شهادت كرامت ماست.
- امام زین‌العابدین علیه السلام

در یکسالگی جنگ غزه شبکه الجزیره مستندی ساخته است به نام "بازرسی جنایات جنگی در غزه" که ندیدم در فضای فارسی بازتاب پیدا کند.
این مستند که با استفاده از فیلم ها و تصاویر خود سربازان اسراییلی در شبکه های اجتماعی گردآوری شده نمایش بی پرده ای از عمق کثافت این جماعت دارد.
تازه بسیاری از تصاویر و حوادث گفته نشده و رویکرد این شبکه هم رویکرد مقاومت نیست. حتی اینها حماس رو هم بی تقصیر نمی دونن اما چنان جنایت فجیعه که هیچ جای انکاری نیست.
تاریخ قضاوت خواهد کرد "نسل کشی پخش زنده غزه" بزرگترین جنایت دسته جمعی بشری تمدن غرب است. بلا شک. شرارت سازمان یافته است. دولت ترور.
این مستند برای زیر 18 سال اصلا مناسب نیست، همچنین اگر در وضعیت مناسبی نیستید. ولی اگر هنوز دنبال دلیلی برای قضاوت هستید یا در نفرت تان از این پلیدها کمرنگ شده اید این مستند را ببینید. چطور هنوز زنده ایم؟!
یوتوب:
https://www.youtube.com/watch?v=kPE6vbKix6A
#گلچین
@salmaneshoon

معاون راهبردی رییس جمهور ایران وسط جنگ تاریخی و یک هفته بعد از ترور سید حسن نصرالله:

فرمانده به روایت شهید حسن طهرانی مقدم
#مستند های پرتره روی یک چیز سوارند: جذابیت شخصیت. اینها معمولا شامل روایت های دیگران از شخصیت مورد نظرند. اما بعضی مستند های شخصیت هستند که دوگانه سوز میشن. یعنی کسی که روایت میکنه خودش یک سوژه است. احمد کاظمی یک پدیده جنگی، جهادی، مدیریتی، انسانی و عرفانی است. در اهمیتش همین بس که قاسم سلیمانی مرید درجه یکش بوده، نه یک رفاقت ساده، نوعی در هم تنیدگی. این مستند درباره احمد کاظمی است اما جذابیتش فقط او نیست. کسی که درباره شهید صحبت میکند خودش یک پدیده دیگر است: حسن مقدم. یک تهرانی باج نده ی پاکار نابغه امنیتی با مختصات کاملا جداگانه از هر کس دیگری. فردی غیرکلیشه ای که به راحتی دست یافتنی نبود چه برسد به مصاحبه. این مستند یک تیر و دو نشان است.
صراحت و بی پروایی تهرانی مقدم صحبت هایش را درباره "حاجی" از تعارفات معمول خارج میکند و شخصیت خود او را هم نشان میدهد. یک ژنرال نظامی به معنای واقعی کلمه، قاطع و کاریزماتیک. دقیقا مخالف ظاهر نرم و منعطف و مهربان کاظمی. بعضی ها فکر میکنند آدم های جنگ شکل همند، اصلا اینطور نیست. ولی مثل محصولاتی که از کوره گداخته بیرون بیایند یک نسبتی با هم پیدا میکنند. عشق و ارادت مقدم و سلیمانی به احمد کاظمی از جنس دنیوی نیست. حقیقتا جنگ با همه تلخی هایش برای این مملکت مثل کاوش معدن عمل کرده. سلیمانی روستایی کرمانی و حسن مقدم بچه تهرون رو کشف و به احمد کاظمی نجبادی جوش میده و اونها رو تو باکری ترک تبریز و خرازی اصفهانی حل میکنه و ... همینجوری برو جلو تا یک ایران معاصر میسازه.
دو جای مستند خیلی برای من جالب بود یکی اون جایی که حسن مقدم میگه: به حاجی گفتم تو هر کی هستی برای خودتی (😂)، ما به طمع آخرت باهاتیم. و بعدش توضیح میده. تصویر پایانی آغوش و بوسیدن این دو هم گویای جنس رابطه است.
و یک جایی هم میگه موشک ها آماده بودند و حاجی خودش رفته بود نزدیک اونجایی که باید میزدیم تو عراق!! تماس گرفت که فرمان آتش رو بده پرسید: مقدم این موشک ها چقدر می ارزه؟ گفتم 600 هزار دلار مثلا، حاج احمد گفت نزن اینها اینقدر نمی ارزند! 🤣
-------
#گلچین
@salmaneshoon