ابدیت، پیش روی ماست هیچ‌کدام از ما واقعاً نمی‌میرد. درست است که در روز و ساعت و لحظه‌ای که خداوند مقدر کند باید مهیای رفتن شد اما این رفتن، رفتنی بی‌بازگشت نیست. ما به دیار فراموش‌شدگان نمی‌رویم و تا روزی که این جهان برپاست ما هم هستیم اما به شکل و شیوه‌ای نو. ما ابدیت را در پیش داریم این جمله را چند وقت پیش به‌صورت اتفاقی از واعظی شنیدم. تکانم داد و غرقم کرد در فکر. ابدیت ابدیت ابدیت چه چیزی می‌تواند مرا ابدی کند؟ به قول جهان در فیلم «جهان با من برقص» چه دارم که به بعدی‌ها بدهم تا دنیا حتی در نبودنم هم همچنان مرا داشته باشد؟ این سؤال‌های سخت و مردافکن، پشت آدم را می‌لرزاند اما باید بهشان فکر کرد. نباید ترسید. نمی‌شود نترسید. ولی باید تلاش کرد. تلاشی که مانا و نامیرایمان کند. کوششی که بذر عشق بکارد و محبت درو کند و یادی شود نیک برای آن‌سوی این زندگی. زندگی اصلی و ابدی و انکارناشدنی. شما چه در توشهٔ آن سفر حتمی گذاشته‌اید؟ راضیه بهرامی | ۱۱ آبان ۱۴۰۳ #راضیانه‌ها @razminabook