دایناسورها رو دوست دارم. حرف زدن درباره‌ی دایناسورها رو هم همین‌طور. حرف زدن درباره‌ی همه‌ی دورها. چیزهای تکراری. چیزهایی که دیده نمی‌شن. شب‌ها. دست نویس گوشه‌ی کتاب‌ها. دفترچه‌‌های یادداشت. کلمات پراکنده. لایک‌های بی اهمیت ولی جزئی. روزهای ابری. پیاده روی‌های طولانی. حرف‌هایی که توی شلوغی نصفه گفته می‌شن و کسی گوش نمی‌ده. اون سریالی که خیلی دوستش داشتی و باید برای یکی تعریف کنی. طعم ساندویچ فلان روز. ورقه‌ای که اسمم رو با خودکار بنویسی. وویس‌هایی که ناخودآگاه می‌خندی. گوشه‌های خاص. صندلی‌های چوبی مکعبی. کتابی که پیشنهاد بدی و یه روزه بخونم. آهنگ فرستادن. خوندن تیکه‌های آهنگ‌هام. صبح بخیر‌هایی که صبح‌ها رو بخیر می‌کنه. خوب بخوابی‌هایی که شب رو بخیر. دیدن اشکها وسط حرفهایی که هیچوقت نگفتی. نوازش‌هایی که نداشتی. محو بودن. آسمونی که امروز دیدی. ابرهایی که یادم افتادی. شوقی که به دلت داری. هدیه‌ای که یهو می‌گیری. نمره‌ای که توقع نداری. ناهار داغ وسط هفته. هندونه‌ی روی پشت بوم. شعری که می‌خونی. صدای خنده‌های مامان. بوی قرمه سبزی‌ متن‌های طولانی که کسی نمی‌خونه. همه‌ی چیزهای بی ربط، درهم، ناپیدا، ناقص، کم، نامرتب، خط خطی، نازیبا، زرد، ضعیف. از اونجاها که بهت برخورد. اون روزا که تنها چیزی داشتی هیچی بود. از گریه‌های وسط خیابون، وسط لقمه‌هات. از دوا و درمون. از رها کردن، رها شدن. از با خبری، بی خبری. از یه گوشه ایستادن. از دور تماشا کردن. از خداحافظی‌های یهویی. از بی‌خداحافظی‌هات. از صبح‌هایی که موندی. از شب‌هایی که تیک تاک ساعت تنها صدا بود. از دوباره و دوباره تکرار شدن. از نوری که می‌افته تو اتاق. از چشم‌ها. از غم‌های توده‌ای. گریه‌هایی که نمی‌آد. از شخصیت‌های فرعی گوشه‌ی نقاشی. از جایی نداشتن. از نور. از امید. از آغوشی که نداشتی. از ترسیدن، دویدن، نشستن. از زحمت بلند شدن، نفس کشیدن. از ادامه دادن. از گمشدن؛ واست متنی مچاله می‌مونم از اولین کتابی که دوستش داشتی.