سونات برفى در رِمينور.

تا وقتی امتحانا تموم‌شه.
https://t.center/+X-fIpzybKABmY2U0

همش هم سنمون زیاد می‌شه.

این وسط دی هم رو ۴x گذاشتن.

شاید نیاز داری یک قدم فاصله بگیری.

پیاده روی امروز.

بعضی وقت‌ها نیازه شونصد و شیش دفعه تکرارش کنی تا ازش بگذری.

تنها قسمت دوام‌آورِ خوب بزرگسالی خوابه. خواب عزیز و زیبای دور از دسترسِ کم و آمیخته‌ی اضطراب هر روزه.

یک چیزی هم داریم بنام کتابفروشی تراپی.(تا قبل دیدن قیمت‌ها)

آدم سالها بعد می‌فهمه چقدر ازش سوء‌استفاده کردن. چقدر گاو بوده و بعد تصمیم می‌گیره یه گاو جدید باشه.

خواب؟ نه ممنون، وقت مرور خاطرات شرم آور شونصد قرن پیشه.💞

فیلم دیدن واقعاً زیباست. ساعت‌ها خودت نیستی و تمام دنیا آن طرف‌ترهای دوره.

شاید کل فیلم یادم نیاد ولی حسی که می‌داد رو آره.

کلی رفاقت، دوست داشتن، موقعیت، خاطره، ساعت رو از دست دادی فقط چون فکر می‌کردی باید از اول شروع کنی. باید صفر و صد باشی. باید"ترین"باشی. ولی زندگی همیشه ناقصه. یه وقتی پنجاه ناراحتی، یه وقتی پنج خوشحال. هیچ منشور شسته و رفته‌ای تو دنیا واقعی نیست. هیچی از اول شروع نمی‌شه. همچی در ادامه‌‌ی ادامه‌س. کلش همینه. کل چیزی که داری.

کار و درس خوندن همزمان یعنی بوسیدن و کنار گذاشتن سلامت جسم و روان. پس می‌خوابم. امیدوارم آقای اسنپی برای دوتا کلیه و چشم و کبد و قرنیه ندزدتم.

اشکال نداره توام دفعه‌ی اولت بود.

نقطه-ویرگول کسی نباش که واست نقطه می‌ذاره.

دایناسورها رو دوست دارم. حرف زدن درباره‌ی دایناسورها رو هم همین‌طور. حرف زدن درباره‌ی همه‌ی دورها. چیزهای تکراری. چیزهایی که دیده نمی‌شن. شب‌ها. دست نویس گوشه‌ی کتاب‌ها. دفترچه‌‌های یادداشت. کلمات پراکنده. لایک‌های بی اهمیت ولی جزئی. روزهای ابری. پیاده روی‌های طولانی. حرف‌هایی که توی شلوغی نصفه گفته می‌شن و کسی گوش نمی‌ده. اون سریالی که خیلی دوستش داشتی و باید برای یکی تعریف کنی. طعم ساندویچ فلان روز. ورقه‌ای که اسمم رو با خودکار بنویسی. وویس‌هایی که ناخودآگاه می‌خندی. گوشه‌های خاص. صندلی‌های چوبی مکعبی. کتابی که پیشنهاد بدی و یه روزه بخونم. آهنگ فرستادن. خوندن تیکه‌های آهنگ‌هام. صبح بخیر‌هایی که صبح‌ها رو بخیر می‌کنه. خوب بخوابی‌هایی که شب رو بخیر. دیدن اشکها وسط حرفهایی که هیچوقت نگفتی. نوازش‌هایی که نداشتی. محو بودن. آسمونی که امروز دیدی. ابرهایی که یادم افتادی. شوقی که به دلت داری. هدیه‌ای که یهو می‌گیری. نمره‌ای که توقع نداری. ناهار داغ وسط هفته. هندونه‌ی روی پشت بوم. شعری که می‌خونی. صدای خنده‌های مامان. بوی قرمه سبزی‌ متن‌های طولانی که کسی نمی‌خونه. همه‌ی چیزهای بی ربط، درهم، ناپیدا، ناقص، کم، نامرتب، خط خطی، نازیبا، زرد، ضعیف. از اونجاها که بهت برخورد. اون روزا که تنها چیزی داشتی هیچی بود. از گریه‌های وسط خیابون، وسط لقمه‌هات. از دوا و درمون. از رها کردن، رها شدن. از با خبری، بی خبری. از یه گوشه ایستادن. از دور تماشا کردن. از خداحافظی‌های یهویی. از بی‌خداحافظی‌هات. از صبح‌هایی که موندی. از شب‌هایی که تیک تاک ساعت تنها صدا بود. از دوباره و دوباره تکرار شدن. از نوری که می‌افته تو اتاق. از چشم‌ها. از غم‌های توده‌ای. گریه‌هایی که نمی‌آد. از شخصیت‌های فرعی گوشه‌ی نقاشی. از جایی نداشتن. از نور. از امید. از آغوشی که نداشتی. از ترسیدن، دویدن، نشستن. از زحمت بلند شدن، نفس کشیدن. از ادامه دادن. از گمشدن؛ واست متنی مچاله می‌مونم از اولین کتابی که دوستش داشتی.

تا همیشه عطری آشنا هستم از کسی که به خاطر نداری.