ته دیگ یا خاصیت سیب‌زمینی این روزها، خلاق نیستم. کفگیر که هیچ، مته به ته پاتیلم می‌زنم و خبری نیست. برای خلق موقعیتی، تصویری، خیالی، رؤیایی... .‌ مدام مچ‌گیری می‌کنم که این صحنه خلق تو نیست، مال تو نیست. از فیلمی، داستانی، جایی کش رفته‌ای. خوب بچرخی صاحبش پیدا می‌شود. حالا یادداشتی پیدا کرده‌ام با نقل قولی از مارتین لیندستروم. می‌گوید کمی امان بده به خودت. بگذار حوصله‌ات سر برود. این حوصله‌ سررفتن را تاب بیاور تا شبکه‌ی فلان و بهمان در مغز فعال شود. آن‌وقت است که تازه ایده‌های خلاقانه ظاهر می‌شوند. به جای خرد کردن زمان‌های آزادنویسی و زود دست کشیدن، باید بیشتر بمانم پای کار. مابعدالتحریر: حالا ۳۳۳ روز است که با مدرسه‌ی نویسندگی پیش آمده‌ام. راهی دراز‌تر از آنچه در خیالم جا می‌گرفت.