بحران روحی و اخلاقی در بعضی از سرزمینهای اسلامی و علاج آن
✍نظری بیفكنید به سرزمینها و مناطقی كه كار دعوت بهسوی خدا، ربانیت و تزكیۀ نفس مدت زمانی است كه در آنجا دچار ضعف گردیده و وجود علما و دعوتگرانی كه تعلق و رابطۀ انسان را با خدا استوار كنند و به اصلاح باطن توجه دهند بسیار نادر و كمیاب شده است. شما با یك نگاه درمییابید كه در این مناطق خلأ روحی و اخلاقی بسیار عمیق و ژرفی وجود دارد كه آن را نه دانش و تكنولوژی و پیشرفتهای علمی میتواند پر كند، نه ذكاوت و تعمق در وادی تفكر و اندیشه، نه تعلق و ارتباط با زبان و ادبیات حتی ادبیات عربی، و نه نعمت استقلال و آزادی.
آری این یك بحران اخلاقی و روحی و یكی از پیچیدهترین معضلات جامعه است. از طبقات بالا گرفته تا عموم مردم، همه در معرض ابتلا به مرض واگیر و مسری مادیگرایی و محبت چشمبستۀ مال و ثروت و دیگر بیماریهای اخلاقی و اجتماعی هستند. افراد بافرهنگ و فرهیخته ـ اعم از دانشآموختگان علوم دینی و دانشگاهی ـ در معرض ابتلا به بیماریهایی باطنی مانند حب جاه و مقام، حسد و بخل، تكبر و خودخواهی، شهرتطلبی، نفاق و كرنش در برابر زر و زور قرار دارند. در جنبشها و نهضتهای سیاسی و اجتماعی، فساد به صورت خودخواهی و انحصارگرایی، فقدان تربیت صحیح و ضعف مدیریت و رهبری بروز میکند. كاركنان ادارات و مؤسسات نیز به دام اختلاف و رقابت ناسالم، عدم احساس مسئولیت کاری، زیادهطلبی مادی و فكر افزایش حقوق گرفتار آمده، بهكار دیگری نمیرسند. قدرت و توان علما نیز با اهتمام به مظاهر مادی و ترس از فقر و تنگدستی مورد آزمون قرار میگیرد. و در کل خواص و عوام به توجه بیش از اندازه به راحتطلبی و آسایش دنیوی گرفتار میشوند.
بدیهی است که علاج همۀ این امراض جز در پرتو «تزكیۀ نبوی» كه ذكرش در قرآن آمده و مقصد بعثت رسولالله صلّیاللهعلیهوسلّم است، و جز در سایۀ «ربّانیت» كه از علما خواسته شده و مطلوب است: «وَ لَکِن کُونُوا رَبَّانِیِّینَ بِمَا کُنتُم تُعَلِّمُونَ الکِتَابَ وَ بِمَا کُنتُم تَدرُسُونَ» (آلعمران: 79)، ممکن نیست و از طریق دیگری نمیتوان به آن دست یافت.
▫️آنچه خواندید بخشی از مقالۀ «نگرشی نو به تزکيه و احسان يا تصوف و عرفان» بود.
#عرفان#تزکیه_نفس#ابوالحسن_ندوی#عبدالقادر_دهقان@mahdaviyaanbahal🍃مــتــقــیــان
🍃