Pazudharma

🖋 نامه ای به دامپزشکان کشورم...

« تنها کسی که بیشترین درجه ی بدبختی را شناخته باشد می تواند بیشترین درجه خوشبختی را نیز درک کند.انسان باید در حال مرگ باشد تا بداند زنده بودن چقدر خوب است.»
از رمان کنت مونت کریستو، الکساندر دوما

خانم-آقای دامپزشک محترم!

تصور کنید روزی به صورت ناگهانی عضوی از بدنتان درد بگیرد یا حالتان بد شود؛ طی چند ماه موهایتان به شدت بریزد؛ استخوانِ بدنِ حیوانی که به صورت #کباب نوش جان کردید دندانتان را بشکند(!)؛ یا به طور مثال #تصادف کنید؛ از جایی بیفتید و دست/پایتان بشکند. اتفاق است دیگر، برای هر کسی ممکن است بیفتد و این اتفاقات و بیماری ها قادر به تشخیصِ #هویت و #پایگاه_اجتماعی ما، انسان ها نیست.
در چنین شرایطی و در حالتی که قادر به صحبت کردن و هوشیار باشید دوست دارید پزشکی که شما را معاینه می کند چه رفتاری نشان بدهد؟ چه برخوردی داشته باشد؟ چگونه به حرف های شما گوش بدهد؟ چه انتظاری از لباس پوشیدن او دارید؟! از نحوه ی معاینه کردن او چطور؟ ...
اگر از بدِ روزگار(چون نمی توان گفت از خوبِ روزگار!) برخی از این مشکلات درست زمانی به سراغتان بیاید که شب از نیمه گذشته باشد؛ یا در آستانه ی تعطیلاتی چند روزه باشید و/ یا با آخرِ هفته ای کسل کننده مواجه شوید، افزون بر آن مشکل چه حس و حالی به شما دست می دهد؟ اگر پزشکی که می خواهد شما را معاینه کند در عجله ای مشهود برای انجام کارهای دیگر یا رفتن به تعطیلات باشد چطور؟ اصلا، بیایید فکر کنیم درست در همین زمان، طبق #قانون_مورفی، تاریخ انقضای کارت بانکی تمام شده باشد و شما قادر نباشید پولی برای هزینه ها پرداخت کنید! الان دیگه افزون بر آن درد و مشکل و بیماری، پول هم ندارید یا دارید و نمی توانید پرداخت کنید.
در کنار تمام اینها، تصور کنید پزشکی که شما را معاینه می کند از بوی بدن شما خوشش نیاید! یا چهره ی شما، او را ناخودآگاه یادِ کسی بیاندازد که از او نفرت داشته! اصلا فکر کنید آن روز، روزِ خوبی برای او نبوده و حوصله ی معاینه و انجام وظایفش را نداشته باشد. یا به قدری گرمِ صحبت با گوشی همراه و همکاران باشد که متوجه ی حضور و ناله و دردمندی شما نشود. شاید هم با دیدن وضعیت ظاهری شما پیش خودش بگوید او رفتنی است، کمی صبر کنیم تا خودش برود و وقت صرف نکنم!!! البته یک زمانی هم هست که می توانند شما را خودشان «بدون درد» و «با ترحم» ببرند! گاهی هم پیش می آید که از نگرانی و شیون و اضطرابِ همراهان عصبانی می شود و تمام اینها را سرِ شما خالی می کند: آمپول را خیلی بد می زند؛ شربت را اشتباه می دهد؛ دارو را به موقع نمی دهد.
چرا از زمانی نگوییم که شما یا همراه(ان) شما با آن حالِ زار مجبورید برای پیدا کردن پزشکی حاذق تر، هزینه ی کمتر یا سرویس دهی بهتر و تمیزتر و مجهزتر از یک مطب به مطبی دیگر یا از بیمارستانی به بیمارستانی دیگر بروید...

حالا در ادامه ی این تصورات، فکر کنید تمام اینها تا زمانی است که کار شما به بستری و بیهوشی و جراحی نرسیده باشد!
وامصیبتا را باید از این جا به بعد، بلندتر سر داد...

اجازه بدهید جمع ببندیم و بگوییم تمام اینها، بلایی است که شما سرِ حیوانات این مرزوبوم می آورید! فرقی هم نمی کند وحش باشد یا اهل. زیبا باشد یا زشت. سرپرست و متولی داشته باشد یا نه.
جای خودتان را با حیوانات عوض کنید و ببینید آیا دوست داشتید طوری که شما با آنها رفتار می کنید، یک پزشک با شما بکند؟!
به راستی، پاسخ شما چه خواهد بود؟

«بسیاری چه دیر می‌میرند، و اندکی چه زود!
اما بهنگام بمیر! #زرتشت چنین تعلیم می دهد.»

#مرگ روزی به سراغ تک تک ما می آید- حتی یک دامپزشک!
این مرگ نیست که مهم ه، بلکه فرآیندی است که مرگ طی آن اتفاق می افتد.
مرگ را به حیوانات هدیه ندهید! وظیفه ی شما درمان است. نه چیزی بیش و نه چیز کم.

https://t.center/pazudharma