Pazudharma

‍ 🖋 در بابِ دو فراجنایت: حیوانات سوخت برِ سراوان و دام های اصفهان...

▪️رفتارهای وحشیانه ای که از #دامداران_اصفهان با نامِ «اعتراض» به نمایش گذاشته شد تا نگاه و توجه همگانی در داخل و خارج از کشور را جلب کند با به گلوله بستنِ سوخت بَران و حیواناتی که با دبه های سوخت بر پشتِ خودشان توسط نیروهای امنیتی و مرزبانان و سپاه به خاک و خون کشیده شدند کوچکترین تفاوتی ندارد!

⁉️چطور ممکن است این رفتار را «موجه» و «به حق» دانست و آن دیگری را «تروریستی» نامید؟! وقتی هر دو از خویِ وحشی گری انسان سرچشمه می گیرند و هیچ انگیزه ی واقعی برای زیستن ندارند، چطور می توان یکی را فریادِ حق خواهی مردم از سرِ درماندگی دانست و دیگری را ناجوانمردانه؟!

▪️ضروری است بدانیم که فقط بیماری های جسمانی قابلِ سرایت نیستند. هر اندیشه یا رفتار نامتعارف، می تواند به صورت یک بیماریِ همه گیر، اثرات نامطلوبی بر گروه ها، شهرها و حتی کل جامعه بگذارد. بیماری های سرایت کننده ای مانند ترس، اضطراب و یا نگرانی نتیجه ی آن چیزی است که «تشنج توده ای» نام دارد. پیروانِ مکتب کارکردگرایی تشنج توده ای یا شیفتگی جمعی را پاسخی جمعی به فروریختگی نظم اجتماعی می دانند.

▪️این رفتار جمعی (collective behaviour) زمانی رخ می دهد که تعداد زیادی از مردم با مشکل مشترک روبرو می شوند و نمی دانند چرا و چگونه باید آن را حل کنند. بر اساس دیدگاه کارکردگرایان، مردم در چنین شرایطی نمی توانند #عقلانی عمل کنند زیرا دلیل ترس و اضطراب خود را نمی دانند و رفتار آنها سرچشمه مشکل را هدف قرار نداده است.

🔺خشونتِ مرگبار با حیواناتی که در وضعیتِ عادی و زمانی که همه چیز بر وفقِ مرادمان است، داعیه ی عشق به آنها را داریم اثبات کننده ی این واقعیت است که نه مشکل را می شناسیم و نه روش های حل و مبارزه با آن را می دانیم!!! (در یک وضعیت عادی، تمام دامداران و دامپروران عاشقِ حیوانات خودشان هستند!!! «عشقی» که با کوچکترین فشار و تنگنا به چنانِ نفرتی بدل می شود که صحنه های شرم آور و مشمئزکننده ای می آفریند)

🔺و گویی یادمان رفته است که #حکمرانانِ این مملکت نسبت به نقد و پرسشگری و اعتراضات، هر دو دوزِ واکسن را زده اند؛ گوش ها و چشم ها را هم مانند بخشِ نظرات در صفحات شخصی خودشان بسته اند و با خیالی آسوده دارند فقط می گویند و می نویسند!!! و آدم هایی را در اطراف خودشان به پرسه در می آورند که همسو باشند و مجیز بگویند و لفاظ بنویسند!

▪️بهترین و مناسب ترین حرفی که می توان در این مورد به آن استناد کرد، دیدگاه #شوپنهاور در کتابِ «هنر رنجاندن» است: «انسان با پوشاندن لباس به خود، شبیه درنده‌ و هیولایی شده است که نگاه کردن به ریختش حال آدم را به هم می‌زند، و فقط رنگِ سفیدِ خلافِ طبیعتِ وی از او محافظت می‌کند. با تمام پیامدهای مشمئزکننده‌ی گوشت‌خواری، نوشیدنی‌های نشاط‌آور ، تنباکو، بدقوارگی‌ها و بیماری‌ها، او همچون لکه‌ی ننگی بر دامن طبیعت خودنمایی می‌کند!»

▪️دامدارانِ معترضِ اصفهانی اگر از #زندگی و #عشق چیزی می دانستند که با دام های خودشان این رفتار وحشیانه را نمی کردند. آنها اگر از کُشتن و خشونت ابایی داشتند هرگز دامدار نمی شدند تا هزاران گاو و گوسفند را در طول زندگی خودشان سلاخی کنند و این کار را «شرافتمندانه» بدانند!

▪️خشونت هایِ وحشیانه و بی شرمانه مانند آن چه در اصفهان شاهد آن بودیم اعتراض مدنی نیست! این شکل از رفتارهای جمعی به معنای واقعی کلمه تبلورِ همان خشونتی است که در جامعه نهادینه شده است و با این روش دسته ی خودش را نمی بُرَد!

فلور خواجوی

@Pazudharma