Pazudharma

‍ 🖋 آزارمان به مورچه ها نرسد...

▪️تجسمِ دنیایی که در آن آزارِ انسان ها حتی به مورچه ها هم نرسد، تجسمی رویایی، ناممکن، وهم آلود و در عین حال زیباست. نه تنها نظامِ ژنتیک مورچه ها بلکه تمام حیوانات طوری طراحی شده است که با پیروی از این نظام فقط در پیِ برآوردنِ نیازهایِ اولیه و ثانویه خودشان برای زیست و بقا هستند و بی گمان، مشکلات و موانعی که توسط انسان بر سر راه آنها سبز می شوند را با کمک همین نظامِ طبیعی از سر می گذرانند- خواه موفق شوند و خواه قربانی.

▪️حتی در جهانِ پرآشوبِ کنونی، حیوانات بخشِ جداناپذیر و انکارنشدنی زندگی ما هستند. اینطور به نظر می رسد که به میزانِ افزایشِ انواع فشارهای زندگی از جمله اضطراب ها، جنگ ها، ناکامی ها و خشونت ها، فشاری که از سوی انسان بر زندگیِ سایر جاندارانِ این کره ی آبی-خاکی وارد می شود نیز افزوده می شود. پدیدار شدن بیماری های جدید بر نوع و تعدادِ حیواناتی که راهی آزمایشگاه های مخوف انسانی می شوند می افزاید؛ ناکامی های اجتماعی و اقتصادی لایه های خشونت با حیوانات را وسعت می بخشد؛ باورهای دینی و مذهبی نه تنها در قالبِ ادبیاتی جزم و خشن که کردارِ انسانی نسبت به آن دیگران را به سقوطِ اخلاقیات راهنمایی می کنند.

▪️دنیایِ قدرت زده و قدرت طلبی که در آن روزگار می گذرانیم همان دنیایی است که باید در آن این پرسش مطرح شود که وقتی با حیوانات این گونه رفتار می کنیم دیگه چه انتظاری از تعاملِ اخلاق محور و «انسانیِ» انسان ها با همدیگر داریم!؟

🔹ولی آیا به راستی هر انسانی در قلمروی فردی و انفرادی خودش نمی تواند از آزار رساندن به مورچه ها خودداری کند؟! آیا او قادر است زندگی گروهی آنها را تاب بیاورد و با انواع وسایلِ دم دستی دست به #قتل_عام آنها نزند؟! و اگر او به این سطح از #آگاهی و #آزاداندیشی رسیده باشد آیا می تواند به انسان ها آسیب برساند؟

https://t.center/pazudharma