کانال خبری پان‌ايرانيست

✴️ نگاهی به دل ایرانشهر

#امیر_آقاجانی
@paniranist

✅بخش هفتم: یک ملت تنها با دیانت خود تعریف نمی‌شود

در این بخش، دکتر طباطبایی بر #فرهنگ به عنوان عنصر کانونی یک ملت و فرایند ملت‌شدن تأکید می‌کند. در واقع، فرهنگ، روحی است که یک ملت حیات ملی خود را از آن می‌یابد، و این روح در طول تاریخ سر بر‌می‌آورد و تکوین آن دارای سیری تاریخی و طبیعی –و نه جعلی و تحمیلی- است. در فقدان این #روح_تاریخی –که نمودهای بسیاری در ابعاد مختلف حیات اجتماعی یک ملت دارد- اساساً ملتی نیز شکل نمی‌گیرد، مگر آنکه در دوران جدید و با گسترش دامنۀ مناسبات جهانی، با توسل به ایدئولوژی‌های سیاسی جدید و مقولات جدید علوم اجتماعی و علم سیاست، بتوانند تاریخی توجیه‌کننده برای خود جعل کنند و فرهنگی دست و پا کنند و بر مبنای آن ملتی را ایجاد و دولتی برای آن ملت تأسیس کنند.
فرهنگ، روح تاریخی یک ملت طبیعی است، -که این طبیعی بودن ملت با تاریخی بودن آن نسبت دارد: ملت غیرطبیعی، ملت جعلی و غیرتاریخی است که در شرایط کنترل‌شدۀ ایدئولوژی‌های سیاسی و مقولات اجتماعی‌سیاسی جدید و درون رحمی مصنوعی به نام تاریخ جعلی، ساخته شده است-.
فرهنگ به عنوان روح تاریخی یک ملت طبیعی، بنا بر سیر تکوینی خود، آگاهی یک ملت از خود و از بنیان‌های ماهوی خود و تقدیر تاریخی مشترک مردمانش را در درون خود حمل می‌کند. از همین رو، این روح تاریخی، آگاهی جمعی یک ملت را در تک‌تک نمودهای خود متجلی می‌سازد، و تا هر کجا که دامنه و قلمروی این فرهنگ –این روح تاریخی- محسوب می‌شود، آگاهی ملی نیز دارای گستره است –اگرچه خود را به دلایلی نهان سازد یا به اجبارهایی نهان گردد-.

فرهنگ، بنیان تشکیل یک ملت است که آن ملت خود را با آن می‌شناسد و بر پایۀ آن تعریف می‌کند. «یک ملت تنها با دیانت خود تعریف نمی‌شود، بلکه ملت فرهنگ خود را ایجاد می‌کند که دیانت نیز جزئی از آن است. دیانت شالوده‌ای برای ایجاد امت است اما برای ملت شدن، فرهنگ ضرورت دارد»، همچنان‌که ترکان در خلافت عثمانی، به دلیل فقدان یک فرهنگ ملی –به مثابۀ روحی که از دل تاریخ سر برآورد- هنوز ملت نشده بودند و به دلیل عدم تکوین این روح تاریخی، ناگزیر به کاربرد فرمول «تحمیل از بالا، هضم از پایین» - تحمیل زبان و آداب ترکی بر اقوام ساکن و هضم آنها در ترکیت - و دست و پا کردن یک فرهنگ ملی بر اساس ایدئولوژی‌های سیاسی جدید و مقولات جدید علوم اجتماعی و علم سیاست بودند.
اما ترکان در ایران، ایرانی بودند، چرا که ترکان با مهاجرت به ایران و پذیرش فرهنگ ایرانی (ایرانی فرهنگ شدن) به بخشی از ملت ایران تبدیل و به دایرۀ تاریخیِ آگاهیِ ملیِ ایرانیان وارد شدند: «ادب و فرهنگ ایرانی، ادب و فرهنگ یک ملت بود –و نه یک قوم یا یک قبیلۀ خاص- و توانست همۀ اقوام ایرانی و مهاجران به این سرزمین را در وحدتِ در کثرتِ آن به یک ملت تبدیل کند».

دکتر طباطبایی، این وجه از تحول تاریخی ایران –یعنی تبدیل شدن اقوام ایرانی و مهاجران به یک ملت از طریق فرهنگ و در چارچوب وحدت در کثرت- را در ذیل مفهوم باستانی «#ایرانشهر» قرار داده است. این تحول در سیر تاریخ شکل گرفته و به لحاظ تاریخی در میان مردمان و در گسترۀ جغرافیای خاصی، و بر بنیان فرهنگی خاص به نام فرهنگ ایرانی واقع شده است و دارای خصیصۀ ویژه‌ای به نام وحدت در کثرت می‌باشد. بنابراین، ایرانشهر را می‌توان گستره و کلیتی با ابعاد تاریخی، ملی و جغرافیایی دانست که بنیان‌شان بر فرهنگی ملت‌ساز قرار دارد و سرشت برجستۀ این کلیت، وحدت در کثرت است. بنابراین، ایرانشهر در اساس خود، یک گستره و کلیت فرهنگی است که دکتر طباطبایی از آن فرهنگ ملت‌سازِ بنیادی به نام #فرهنگ_ایرانشهری یاد می‌کند.

ادامه دارد

#دل_ایرانشهر
#سیاست_نامه
#جواد_طباطبایی

👇کانال خبری پان ایرانیست👇
https://t.me/joinchat/AAAAADuh9PTR7tqOh54EqQ

‍با آمدن #اسلام، جنب و جوش تازه‌ای سر برآورد. نخست حرف بر سر آن بود که دین تازه را چگونه بپذیرند و با مهمانان جدید که زیردستانِ دیروز و زبردستانِ امروز بودند، چگونه رفتار کنند. بنا به شواهد تاریخ، تصمیم نهایی آن شد که دین جدید پذیرفته شود، بی‌آنکه "ایرانیّت" از دست برود. اگر ایران به صورتی که در گذشته بود دیگر نمی‌بود، جوهره‌ی آن را می‌شد در شکل دیگری نگاه داشت. من گمان می‌کنم که تاریخِ این هزار و چهارصد ساله‌ی ایران بر روی این تصمیم حرکت کرده است. ضرورت اُخت کردنِ گذشته و حال، نوعی تحرّک (دینامیسم) و پویش در ایرانی برانگیخت که منشأ آثار مهمّی گشت، ولی در مقابل، فرساینده هم بود، بدین معنی که قوای او را متفرّق کرد و او را بر آن داشت تا حالت دفاعی به خود بگیرد.
وزنه‌ی زندگی بر "#فرهنگ" افتاد. چون سیادتِ سیاسی از دست رفته بود، استعدادِ ایرانی می‌بایست در جبهه‌ی دیگری که جهانگیریِ فرهنگ باشد، به کار افتد. معاوضه‌ی بزرگی صورت گرفت. دیگرها را داد و فرهنگ گرفت. این فرهنگ دارای سه خصوصیّت بود: ۱- تلفیقی بود، یعنی از چند عنصر متفاوت و گاه متعارض، ترکیب می‌یافت. ۲- کلامی بود، یعنی تکیّه‌ی اصلی بر ادبیات و بخصوص شعر داشت. ۳- نه از کُنِش، بلکه از واکنش نیرو می‌گرفت؛ یعنی حالت دفاعی در او بود. ایرانی با گِرِهی و مشکلی روبرو بود و برای بازیافتِ خود، تلاش خویش را در جهت تعدیلِ این مشکل به کار انداخت، و گشایشِ آن را در "فرهنگ" جست.
برای شناخت جامعه‌ی ایرانی ناگزیریم، کمتر از تاریخ (که در گفتن محظور داشته و کمتر به مسائل اجتماعی پرداخته) و بیشتر از #ادبیات، که مهمّ‌ترین تیره‌ی فعّالیّت ذهنی او و بازگو کننده‌ی احساس و اسرار اوست، کمک بگیریم.
شاخه‌های مهمّ اندیشه‌ی ادبیِ ما چیست؟ از زمانی که زبان فارسیِ دَری به کار افتاده، یعنی از قرن سوم هجری، تا به امروز، ادب فارسی حاکی از آن است که ایرانی یک قومِ نا‌آرام بوده و در جستجوی مأمنِ فکری است. تعداد کتابها و آثار دیگر از هزاران در می‌گذرد، ولی همان چند ده کتاب که در رأس‌اَند، بر این معنی گواهیِ بسنده دارند.
#ایران_و_تنهایی‌اش
برگرفته از کانال دکتر محمّد‌علی اسلامی‌ندوشن
🆔 @sarv_e_sokhangoo

👇کانال خبری پان ایرانیست👇
https://t.me/joinchat/AAAAADuh9PTR7tqOh54EqQ

#صادق_زیباکلام نمونه‌ی بارز ته‌مانده‌های فکری چپ مبتذل است که پس از #انقلاب_فرهنگی کرسی استادی دانشگاه مادر را اشغال کرده است.
او با این سخنان ضدملی نشان داد که تیتر #علیه_ایران بر جلد نشریه #فرهنگ_امروز کاملا مصداق دارد.

👈اینکه تلویزیون از «ملت بزرگ ایران، ملت آزاده، ملت شجاع، تمدن بزرگ ایران» می‌گوید نشانه #نژادپرستی است!
@paniranist

‏شماره جدید ماهنامه ‎#فرهنگ_امروز با تیتر "علیه ایران" و تصاویر اساتید ضدایرانی #صادق_زیباکلام #یوسف_اباذری و #ناصر_فکوهی منتشر شد.

در این شماره درباره مواضع برخی اساتید دانشگاه بر علیه زبان و هویت ملی مطالبی نگاشته شده است.
@paniranist

❇️پاسخ هایی به علم داران آموزش به زبان مادری

نویسنده: #مازیار_میرزایی

▪️وزیر آموزش و پرورش در روزهای اخیر از تیرماه ۱۳۹۷ سخنانی را درباره آموزش به زبان محلی ایراد کرده است که موجی از انتقادات و واکنش‌های منفی از سوی برخی چهره‌ها و نیروهای قوم‌گرا یا ضد‌ایرانی را به همراه داشته است. آقای بطحایی بیان داشتند: «در برخی مناطق مشاهده شده است با زبان محلی به دانش‌آموزان آموزش داده می‌شود که این موضوع بسیار خطرناک است.»

برای خواندن مطلب روی (instant view مشاهده فوری)بزنید👇
https://goo.gl/RwrMEo
✅لینک وبسایت👇
https://www.pan-iranist.info/12191.html


#زبان_فارسی
#زبان_ملی
#فرهنگ

❇️یونسکو مستندترین میراث تمدنی ایرانیان را نادیده گرفت | سکوت مسئولان ایرانی در مقابل به کار بردن نام جعلی خلیج «ع.ر.ب.ی»

از متن:با عرض تأسف کاربرد نام جعلی از سوی یکی از اعضای انگلیسی ایکوموس و عدم اعتراض رسمی مقامات میراث فرهنگی کشورمان تنها مورد نقض تعهدنامه های سازمان ملل متحد در بکارگیری نام درست پهنای آبی میان سرزمین ایران و کشورهای عربی جنوبی آن به عنوان «خلیج فارس» نبوده و با بررسی پرونده های ارائه شده از سوی کشورهای عربی به کمیته میراث جهانی یونسکو به فراوانی با کاربرد نام های جعلی «خلیج» و «خلیج ع.ر.ب.ی» مواجه می شویم. براستی سکوت مدیران میراث فرهنگی کشورمان در این راستا به چه معناست؟

رای خواندن مطلب روی (instant view مشاهده فوری)بزنید👇
https://goo.gl/p5BuBd

#خلیج_فارس
#میراث_فرهنگی
#یونسکو
#فرهنگ

◾️#شاهرخ_مسکوب در سال ۱۳۰۴ در شهر بابل به دنیا آمد. دوره‌ی ابتدایی را در مدرسه‌ی علمیه تهران، پشت مسجد سپهسالار سپری کرد. دوران دبیرستان را در اصفهان گذراند و در سال ۱۳۲۴ از اصفهان به تهران آمد و در رشته‌ی حقوق دانش‌گاه تهران به تحصیل مشغول شد.

در ۱۳۲۴ در حین تحصیل در دانشگاه تهران، مانند بسیاری از درس‌خوانده‌ها و روشنفکران آن زمان به جریان چپ پیوست و حدود یک دهه عضو حزب توده بود. چند سالی تمام وقت به دستور حزب توده در استان‌های فارس و کرمان سرگرم فعالیت‌های تشکیلاتی بود و در سال ۱۳۲۷ از دانشگاه تهران در رشته‌ی حقوق فارغ‌التحصیل شد.

مدتی بعداز حوادث مرداد ۱۳۳۲ بازداشت و مدت دو سال زندانی شد. در زندان که جنب‌وجوش‌های روزمره‌اش متوقف شده بود فرصت و فراغتی یافت تا حوادث را با دید و درک تازه‌ای بررسی کند. «در زندان چیزهای فراوانی دیدم، چشم و گوشم باز شد.»

پس از سرخوردگی از فعالیت‌های سیاسی، از حزب توده کناره گیری کرد و به #ادبیات و ترجمه و به طور خاص به #شاهنامه و #فردوسی رو آورد.

نخستین نوشته‌ی او «مقدمه‌ای بر رستم و اسفندیار» که در سال ۱۳۴۲ به چاپ رسید، حیرت همگان را برانگیخت و خیلی زود پرآوازه شد و نشان داد که نویسنده‌ی آن از استعداد درخشان و قلمی گویا و توانا برخوردار است.

سوگ سیاوش دومین کتاب مسکوب حاصل تأملات پیگیر او در اساطیر شاهنامه است به قول نویسنده‌ای: «کسی چون مسکوب در سوگ سیاوش ننشست».

مسکوب در روزهای پس از انقلاب ایران را ترک کرد و در مدرسهٔ مطالعات اسلامی پاریس مشغول به کار شد. پس از تعطیلی مدرسه دیگر ممر درآمدی نداشت و ناگزیر در عکاسی خواهرزاده‌اش مشغول به کار شد. در این ایام پشت پیش‌خوان عکاسی کار و همان‌جا هم زندگی می‌کرد.

در ۱۳۷۹ کتاب روزها در راه را منتشر کرد. این کتاب مربوط به یادداشت های شخصی و روزمره مسکوب در طول حدود ۲۰ سال (از روزهای پیش از انقلاب ۵۷ تا حدود سال ۱۳۷۷) است و از مهمترین آثار اوست.

ارمغان مور آخرین کتاب شاهرخ مسکوب حاصل عمری پژوهش نویسنده درباره‌ی شاهنامه با رویکرد به مقوله‌های اساسی بشری، چند ماه پس از مرگ مسکوب به چاپ رسید.

شاهرخ مسکوب نهایتا در بیست و سوم فروردین ۱۳۸۴ به علت ابتلا به سرطان خون در پاریس دیده از جهان فروبست. پیکر وی در بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شده‌است.

#شاهرخ_مسکوب
#فرهنگ
#یاد_نامه_بزرگان

@paniranist
‌

📌 یاد نامه ای کوتاه در سالگرد در گذشت استاد #شاهرخ_مسکوب

#شاهرخ_مسکوب
#فرهنگ
#یادنامه_بزرگان

@paniranist

از طالبان تا #خلافت_داعش؛خط #توحش و #فرهنگ ستیزی از #ریاض تا #استانبول.تصاویر حقیقت را فریاد می زنند.
#عفرین
#ستیز_با_فرهنگ_ایرانی

@paniranist