دو قرارداد مهم اقتصادی و نظامی میان
ایران و شوروی به امضا رسید.
در قرارداد اقتصادی که در دی ماه ۱۳۴۴ امضا شد،
ایران متعهد گردید که از سال ۱۳۴٩ گاز طبیعی به ارزش بیش از ۶۰۰ میلیون دلار در اختیار شوروی قرار دهد، و در عوض اتحاد شوروی به ساختن اولین کارخانه بزرگ ذوبآهن
ایران در اصفهان، یک کارخانه تراشکاری ابزار ماشینآلات در شیراز، و یک خط لوله گاز از شمال
ایران به قفقاز بپردازد.
در قرارداد نظامی که از بهمن ۱۳۴۵ آغاز شد، مسکو موافقت کرد در مقابل گاز طبیعی
ایران، سلاحهای سبک به ارزش حدود ۱۱۰ میلیون دلار در اختیار
ایران بگذارد.
این قراردادها نقطه عطفی در مناسبات
ایران و شوروی بودند. بهبود روابط با شوروی، منبع تازهای برای کمکهای فنی و قدرت چانهزنی با غرب در اختیار شاه نهاد.
همچنین موضع شاه را علیه قاهره و نیروهای تندرو عربی در منطقه استوار کرد، تصویر او را در افغانستان و هندوستان که روابط گرمی با شوروی داشتند تحکیم بخشید و امکان همکاری میان مخالفان داخلی وی با نیروهای منطقهای دشمن را کاهش داد.
بنابراین، در پایان دهه ۱۳۴۰ شاه از نیرومندترین موضع برای هدایت مستقلانه سیاست خارجی کشور برخوردار بود.
تاریخ ایران به روایت کمبریج: از رضاشاه تا انقلاب اسلامی، پیتراوری، گاوین همبلی و چارلز ملویل، ترجمه مرتضی ثاقبفر، تهران، انتشارات جامی، ۱۳٩۲، ص ۱۴۲
#تاریخ_مشروطه#پهلوی#تاریخ_ایران_به_روایت_کمبریج