شاه فرتوت ابریقستان
#ال_پاچینو
Канал
2,64 тыс.
подписчиков
24,5 тыс.
фото
3,83 тыс.
видео
8,32 тыс.
ссылок
به مجله سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، ادبی، هنری، ورزشی #شاه_فرتوت_ابریقستان خوش آمدید...
ارتباط با ادمین:
@oldking1976
#Robert_De_Niro
#رابرت_دنیرو در هفدهم اوت سال ۱۹۴۳ در خانواده‌ای هنردوست در نیویورک به دنیا آمد.
مادرش شاعر و پدرش در تئاتر فعالیت می کرد. پدرش از تبار ایتالیایی-ایرلندی بوده و مادرش از نسل آلمانی، ایرلندی، انگلیسی، فرانسوی، هلندی. پدربزرگ و مادربزرگ وی از جمله مهاجران ایتالیایی به آمریکا بودند.
رابرت دنیرو ده ساله بود که کار بازیگری را با بازی در نقشی در تئاتر «جادوگر شهر اُز» آغاز کرد. سپس در تئاترهای مدرسه به ایفای نقش پرداخت و وقتی کاملا شیفته این هنر شد به کلاسهای بازیگری لی استراسبرگ رفت. دنیرو در سال ۱۹۶۸ در اولین فیلم سینمایی کارنامه هنریش ظاهر شد این فیلم «احوالپرسی» نام داشت و #برایان_دی_پالمای جوان آنرا کارگردانی کرده بود.
وی در سال ۱۹۷۲ یکی از کاندیداهای اصلی بازی در نقش مایکل کورلئونه در فیلم #پدرخوانده بود، اما شانس بازی در یکی از ماندگارترین نقش های تاریخ سینما را به رقیب خود #ال_پاچینو ی گمنام آن سالها که بازی و چهره‌اش #فرانسیس_فورد_کاپولا را مجذوب کرده بود، واگذار کرد و خودش در فیلمی ضعیف به نام «دار و دسته‌ای که نمی‌تواند شلیک کند» بازی کرد.
«طبل را آهسته بزن» اولین فیلمی که بود دنیروی جوان توانست در آن خودی نشان دهد. در آن فیلم وی نقش یک بسکتبالیست جوان و بیمار را بازی می‌کرد که با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند.
بازی در این فیلم باعث شد #مارتین_اسکورسیزی از دنیرو برای بازی در فیلم «خیابان های بی رحم» دعوت به همکاری کند و این سر آغازی شد برای همکاری درخشان دنیرو و اسکورسیزی در سال های بعد.
دنیرو خیلی زود با تیم مارتین اسکوسیزی و فرانسیس فورد کاپولا آشنا شد. این کارگردانان که همچون رابرت دنیرو اصل و رگ ریشه‌ای ایتالیایی داشتند تصمیم بر ایجاد موجی از فیلمهای انتقادی از سیستم سرمایه‌داری و جو بی‌خیالی حاکم بر آمریکا گرفتند. پرچمداراین موج کوپولا بود.
اما مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو تیم هماهنگی از آب درآمدند.
وی فیلمهای زیادی نیز تهیه و چند فیلم نیز کارگردانی کرده‌است مانند فیلم #یک_داستان_برانکسی که یکی از موفقترین فیلمهای زمان خود شد.
دنیرو همچنین در فیلم «پدرخوانده ۲» در نقش جوانی ویتو کورلئونه خوش درخشید و برای بازی در این نقش ماندگار موفق به کسب اسکار بهترین بازیگر شد.
در سالهای بعد دنیرو در فیلم های بسیار موفق #گاو_خشمگین ، #راننده_تاکسی و #سلطان_کمدی هر سه به کارگردانی دوست و همکارش اسکورسیزی و فیلم ماندگار #روزی_روزگاری_در_آمریکا ساخته #سرجیو_لئونه ظاهر شد و برای بازی در فیلم «گاو خشمگین» موفق به کسب دومین اسکار کارنامه هنری خود شد و نامش را در عرصه بازیگری ماندگار کرد.
دنیرو در سالهای میانسالی نیز در فیلم های خوبی نظیر #مخمصه به کارگردانی #مایکل_مان و #تسخیر_ناپذیران به کارگردانی برایان دی پالما ظاهر شد و همچنان روی خط موفقیت گام برمی‌داشت اما با پا گذاشتن به سالهای پیری و انتخابهای گاه عجیبش، کم‌کم درگیر بازی در نقشها و فیلمهای پیش پاافتاده شد. چنانچه بهترین فیلمهایی که در این سالها از وی دیده‌ایم نقش کمدی اش در فیلم «ملاقات با فوکر ها» و نقش مکمل اش در فیلم «دفترچه خطوط روشن» است که برای بازی در آنها به ترتیب کاندیدای جایزه گلدن گلاب و اسکار بازیگر نقش مکمل شده است.
با این وجود دنیرو همواره یکی از بازیگران برتر تاریخ سینما خواهد ماند و نامش را در قلب بسیاری از دوستداران هنر هفتم حک کرده است.
نقش آفرینی های دنیرو بسیار روان و ساده و درعین حال تاثیرگذار و جذاب است. در بازیهای وی کمتر می‌توان جوشش احساسات را دید. منتقدان بسیاری بازیهای او را با بازیگران هم دوره اش مانند ال پاچینو، #ساموئل_ال_جکسون و #داستین_هافمن مقایسه می‌کنند و بازیهای وی را در مقابل این اسطوره‌های بازیگری معمولی ارزیابی می‌کنند اما تنها با دقت به آن پنج دقیقه به یاد ماندنی فیلم «مخمصه» که رابرت دنیرو و آل پاچینو روبروی هم می‌نشینند و با هم صحبت می‌کنند کافی است تا هر منتقدی را متقاعد کند که دنیرو همواره بهترین شیوه بازی را در کارهایش اجرا کرده و کلید موفقیتش خونسردی در اجرا و ارائه بازیهایی است که شبیه به خود زندگیست.
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
#رابرت_دنیرو در هفدهم اوت سال ۱۹۴۳ در خانواده‌ای هنردوست در نیویورک به دنیا آمد.
مادرش شاعر و پدرش در تئاتر فعالیت می کرد. پدرش از تبار ایتالیایی-ایرلندی بوده و مادرش از نسل آلمانی، ایرلندی، انگلیسی، فرانسوی، هلندی. پدربزرگ و مادربزرگ وی از جمله مهاجران ایتالیایی به آمریکا بودند.
رابرت دنیرو ده ساله بود که کار بازیگری را با بازی در نقشی در تئاتر «جادوگر شهر اُز» آغاز کرد. سپس در تئاترهای مدرسه به ایفای نقش پرداخت و وقتی کاملا شیفته این هنر شد به کلاسهای بازیگری لی استراسبرگ رفت. دنیرو در سال ۱۹۶۸ در اولین فیلم سینمایی کارنامه هنریش ظاهر شد این فیلم «احوالپرسی» نام داشت و #برایان_دی_پالمای جوان آنرا کارگردانی کرده بود.
وی در سال ۱۹۷۲ یکی از کاندیداهای اصلی بازی در نقش مایکل کورلئونه در فیلم #پدرخوانده بود، اما شانس بازی در یکی از ماندگارترین نقش های تاریخ سینما را به رقیب خود #ال_پاچینو ی گمنام آن سالها که بازی و چهره‌اش #فرانسیس_فورد_کاپولا را مجذوب کرده بود، واگذار کرد و خودش در فیلمی ضعیف به نام «دار و دسته‌ای که نمی‌تواند شلیک کند» بازی کرد.
«طبل را آهسته بزن» اولین فیلمی که بود دنیروی جوان توانست در آن خودی نشان دهد. در آن فیلم وی نقش یک بسکتبالیست جوان و بیمار را بازی می‌کرد که با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند.
بازی در این فیلم باعث شد #مارتین_اسکورسیزی از دنیرو برای بازی در فیلم «خیابان های بی رحم» دعوت به همکاری کند و این سر آغازی شد برای همکاری درخشان دنیرو و اسکورسیزی در سال های بعد.
دنیرو خیلی زود با تیم مارتین اسکوسیزی و فرانسیس فورد کاپولا آشنا شد. این کارگردانان که همچون رابرت دنیرو اصل و رگ ریشه‌ای ایتالیایی داشتند تصمیم بر ایجاد موجی از فیلمهای انتقادی از سیستم سرمایه‌داری و جو بی‌خیالی حاکم بر آمریکا گرفتند. پرچمداراین موج کوپولا بود.
اما مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو تیم هماهنگی از آب درآمدند.
وی فیلمهای زیادی نیز تهیه و چند فیلم نیز کارگردانی کرده‌است مانند فیلم #یک_داستان_برانکسی که یکی از موفقترین فیلمهای زمان خود شد.
دنیرو همچنین در فیلم «پدرخوانده ۲» در نقش جوانی ویتو کورلئونه خوش درخشید و برای بازی در این نقش ماندگار موفق به کسب اسکار بهترین بازیگر شد.
در سالهای بعد دنیرو در فیلم های بسیار موفق #گاو_خشمگین ، #راننده_تاکسی و #سلطان_کمدی هر سه به کارگردانی دوست و همکارش اسکورسیزی و فیلم ماندگار #روزی_روزگاری_در_آمریکا ساخته #سرجیو_لئونه ظاهر شد و برای بازی در فیلم «گاو خشمگین» موفق به کسب دومین اسکار کارنامه هنری خود شد و نامش را در عرصه بازیگری ماندگار کرد.
دنیرو در سالهای میانسالی نیز در فیلم های خوبی نظیر #مخمصه به کارگردانی #مایکل_مان و #تسخیر_ناپذیران به کارگردانی برایان دی پالما ظاهر شد و همچنان روی خط موفقیت گام برمی‌داشت اما با پا گذاشتن به سالهای پیری و انتخابهای گاه عجیبش، کم‌کم درگیر بازی در نقشها و فیلمهای پیش پاافتاده شد. چنانچه بهترین فیلمهایی که در این سالها از وی دیده‌ایم نقش کمدی اش در فیلم «ملاقات با فوکر ها» و نقش مکمل اش در فیلم «دفترچه خطوط روشن» است که برای بازی در آنها به ترتیب کاندیدای جایزه گلدن گلاب و اسکار بازیگر نقش مکمل شده است.
با این وجود دنیرو همواره یکی از بازیگران برتر تاریخ سینما خواهد ماند و نامش را در قلب بسیاری از دوستداران هنر هفتم حک کرده است.
نقش آفرینی های دنیرو بسیار روان و ساده و درعین حال تاثیرگذار و جذاب است. در بازیهای وی کمتر می‌توان جوشش احساسات را دید. منتقدان بسیاری بازیهای او را با بازیگران هم دوره اش مانند ال پاچینو، #ساموئل_ال_جکسون و #داستین_هافمن مقایسه می‌کنند و بازیهای وی را در مقابل این اسطوره‌های بازیگری معمولی ارزیابی می‌کنند اما تنها با دقت به آن پنج دقیقه به یاد ماندنی فیلم «مخمصه» که رابرت دنیرو و آل پاچینو روبروی هم می‌نشینند و با هم صحبت می‌کنند کافی است تا هر منتقدی را متقاعد کند که دنیرو همواره بهترین شیوه بازی را در کارهایش اجرا کرده و کلید موفقیتش خونسردی در اجرا و ارائه بازیهایی است که شبیه به خود زندگیست.
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
Telegram
attach 📎
Forwarded from شاه فرتوت ابریقستان (Mohammad Ebrigh)
#Robert_De_Niro
#رابرت_دنیرو در هفدهم اوت سال ۱۹۴۳ در خانواده‌ای هنردوست در نیویورک به دنیا آمد.
مادرش شاعر و پدرش در تئاتر فعالیت می کرد. پدرش از تبار ایتالیایی-ایرلندی بوده و مادرش از نسل آلمانی، ایرلندی، انگلیسی، فرانسوی، هلندی. پدربزرگ و مادربزرگ وی از جمله مهاجران ایتالیایی به آمریکا بودند.
رابرت دنیرو ده ساله بود که کار بازیگری را با بازی در نقشی در تئاتر «جادوگر شهر اُز» آغاز کرد. سپس در تئاترهای مدرسه به ایفای نقش پرداخت و وقتی کاملا شیفته این هنر شد به کلاسهای بازیگری لی استراسبرگ رفت. دنیرو در سال ۱۹۶۸ در اولین فیلم سینمایی کارنامه هنریش ظاهر شد این فیلم «احوالپرسی» نام داشت و #برایان_دی_پالمای جوان آنرا کارگردانی کرده بود.
وی در سال ۱۹۷۲ یکی از کاندیداهای اصلی بازی در نقش مایکل کورلئونه در فیلم #پدرخوانده بود، اما شانس بازی در یکی از ماندگارترین نقش های تاریخ سینما را به رقیب خود #ال_پاچینو ی گمنام آن سالها که بازی و چهره‌اش #فرانسیس_فورد_کاپولا را مجذوب کرده بود، واگذار کرد و خودش در فیلمی ضعیف به نام «دار و دسته‌ای که نمی‌تواند شلیک کند» بازی کرد.
«طبل را آهسته بزن» اولین فیلمی که بود دنیروی جوان توانست در آن خودی نشان دهد. در آن فیلم وی نقش یک بسکتبالیست جوان و بیمار را بازی می‌کرد که با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند.
بازی در این فیلم باعث شد #مارتین_اسکورسیزی از دنیرو برای بازی در فیلم «خیابان های بی رحم» دعوت به همکاری کند و این سر آغازی شد برای همکاری درخشان دنیرو و اسکورسیزی در سال های بعد.
دنیرو خیلی زود با تیم مارتین اسکوسیزی و فرانسیس فورد کاپولا آشنا شد. این کارگردانان که همچون رابرت دنیرو اصل و رگ ریشه‌ای ایتالیایی داشتند تصمیم بر ایجاد موجی از فیلمهای انتقادی از سیستم سرمایه‌داری و جو بی‌خیالی حاکم بر آمریکا گرفتند. پرچمداراین موج کوپولا بود.
اما مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو تیم هماهنگی از آب درآمدند.
وی فیلمهای زیادی نیز تهیه و چند فیلم نیز کارگردانی کرده‌است مانند فیلم #یک_داستان_برانکسی که یکی از موفقترین فیلمهای زمان خود شد.
دنیرو همچنین در فیلم «پدرخوانده ۲» در نقش جوانی ویتو کورلئونه خوش درخشید و برای بازی در این نقش ماندگار موفق به کسب اسکار بهترین بازیگر شد.
در سالهای بعد دنیرو در فیلم های بسیار موفق #گاو_خشمگین ، #راننده_تاکسی و #سلطان_کمدی هر سه به کارگردانی دوست و همکارش اسکورسیزی و فیلم ماندگار #روزی_روزگاری_در_آمریکا ساخته #سرجیو_لئونه ظاهر شد و برای بازی در فیلم «گاو خشمگین» موفق به کسب دومین اسکار کارنامه هنری خود شد و نامش را در عرصه بازیگری ماندگار کرد.
دنیرو در سالهای میانسالی نیز در فیلم های خوبی نظیر #مخمصه به کارگردانی #مایکل_مان و #تسخیر_ناپذیران به کارگردانی برایان دی پالما ظاهر شد و همچنان روی خط موفقیت گام برمی‌داشت اما با پا گذاشتن به سالهای پیری و انتخابهای گاه عجیبش، کم‌کم درگیر بازی در نقشها و فیلمهای پیش پاافتاده شد. چنانچه بهترین فیلمهایی که در این سالها از وی دیده‌ایم نقش کمدی اش در فیلم «ملاقات با فوکر ها» و نقش مکمل اش در فیلم «دفترچه خطوط روشن» است که برای بازی در آنها به ترتیب کاندیدای جایزه گلدن گلاب و اسکار بازیگر نقش مکمل شده است.
با این وجود دنیرو همواره یکی از بازیگران برتر تاریخ سینما خواهد ماند و نامش را در قلب بسیاری از دوستداران هنر هفتم حک کرده است.
نقش آفرینی های دنیرو بسیار روان و ساده و درعین حال تاثیرگذار و جذاب است. در بازیهای وی کمتر می‌توان جوشش احساسات را دید. منتقدان بسیاری بازیهای او را با بازیگران هم دوره اش مانند ال پاچینو، #ساموئل_ال_جکسون و #داستین_هافمن مقایسه می‌کنند و بازیهای وی را در مقابل این اسطوره‌های بازیگری معمولی ارزیابی می‌کنند اما تنها با دقت به آن پنج دقیقه به یاد ماندنی فیلم «مخمصه» که رابرت دنیرو و آل پاچینو روبروی هم می‌نشینند و با هم صحبت می‌کنند کافی است تا هر منتقدی را متقاعد کند که دنیرو همواره بهترین شیوه بازی را در کارهایش اجرا کرده و کلید موفقیتش خونسردی در اجرا و ارائه بازیهایی است که شبیه به خود زندگیست.
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
#رابرت_دنیرو در هفدهم اوت سال ۱۹۴۳ در خانواده‌ای هنردوست در نیویورک به دنیا آمد.
مادرش شاعر و پدرش در تئاتر فعالیت می کرد. پدرش از تبار ایتالیایی-ایرلندی بوده و مادرش از نسل آلمانی، ایرلندی، انگلیسی، فرانسوی، هلندی. پدربزرگ و مادربزرگ وی از جمله مهاجران ایتالیایی به آمریکا بودند.
رابرت دنیرو ده ساله بود که کار بازیگری را با بازی در نقشی در تئاتر «جادوگر شهر اُز» آغاز کرد. سپس در تئاترهای مدرسه به ایفای نقش پرداخت و وقتی کاملا شیفته این هنر شد به کلاسهای بازیگری لی استراسبرگ رفت. دنیرو در سال ۱۹۶۸ در اولین فیلم سینمایی کارنامه هنریش ظاهر شد این فیلم «احوالپرسی» نام داشت و #برایان_دی_پالمای جوان آنرا کارگردانی کرده بود.
وی در سال ۱۹۷۲ یکی از کاندیداهای اصلی بازی در نقش مایکل کورلئونه در فیلم #پدرخوانده بود، اما شانس بازی در یکی از ماندگارترین نقش های تاریخ سینما را به رقیب خود #ال_پاچینو ی گمنام آن سالها که بازی و چهره‌اش #فرانسیس_فورد_کاپولا را مجذوب کرده بود، واگذار کرد و خودش در فیلمی ضعیف به نام «دار و دسته‌ای که نمی‌تواند شلیک کند» بازی کرد.
«طبل را آهسته بزن» اولین فیلمی که بود دنیروی جوان توانست در آن خودی نشان دهد. در آن فیلم وی نقش یک بسکتبالیست جوان و بیمار را بازی می‌کرد که با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند.
بازی در این فیلم باعث شد #مارتین_اسکورسیزی از دنیرو برای بازی در فیلم «خیابان های بی رحم» دعوت به همکاری کند و این سر آغازی شد برای همکاری درخشان دنیرو و اسکورسیزی در سال های بعد.
دنیرو خیلی زود با تیم مارتین اسکوسیزی و فرانسیس فورد کاپولا آشنا شد. این کارگردانان که همچون رابرت دنیرو اصل و رگ ریشه‌ای ایتالیایی داشتند تصمیم بر ایجاد موجی از فیلمهای انتقادی از سیستم سرمایه‌داری و جو بی‌خیالی حاکم بر آمریکا گرفتند. پرچمداراین موج کوپولا بود.
اما مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو تیم هماهنگی از آب درآمدند.
وی فیلمهای زیادی نیز تهیه و چند فیلم نیز کارگردانی کرده‌است مانند فیلم #یک_داستان_برانکسی که یکی از موفقترین فیلمهای زمان خود شد.
دنیرو همچنین در فیلم «پدرخوانده ۲» در نقش جوانی ویتو کورلئونه خوش درخشید و برای بازی در این نقش ماندگار موفق به کسب اسکار بهترین بازیگر شد.
در سالهای بعد دنیرو در فیلم های بسیار موفق #گاو_خشمگین ، #راننده_تاکسی و #سلطان_کمدی هر سه به کارگردانی دوست و همکارش اسکورسیزی و فیلم ماندگار #روزی_روزگاری_در_آمریکا ساخته #سرجیو_لئونه ظاهر شد و برای بازی در فیلم «گاو خشمگین» موفق به کسب دومین اسکار کارنامه هنری خود شد و نامش را در عرصه بازیگری ماندگار کرد.
دنیرو در سالهای میانسالی نیز در فیلم های خوبی نظیر #مخمصه به کارگردانی #مایکل_مان و #تسخیر_ناپذیران به کارگردانی برایان دی پالما ظاهر شد و همچنان روی خط موفقیت گام برمی‌داشت اما با پا گذاشتن به سالهای پیری و انتخابهای گاه عجیبش، کم‌کم درگیر بازی در نقشها و فیلمهای پیش پاافتاده شد. چنانچه بهترین فیلمهایی که در این سالها از وی دیده‌ایم نقش کمدی اش در فیلم «ملاقات با فوکر ها» و نقش مکمل اش در فیلم «دفترچه خطوط روشن» است که برای بازی در آنها به ترتیب کاندیدای جایزه گلدن گلاب و اسکار بازیگر نقش مکمل شده است.
با این وجود دنیرو همواره یکی از بازیگران برتر تاریخ سینما خواهد ماند و نامش را در قلب بسیاری از دوستداران هنر هفتم حک کرده است.
نقش آفرینی های دنیرو بسیار روان و ساده و درعین حال تاثیرگذار و جذاب است. در بازیهای وی کمتر می‌توان جوشش احساسات را دید. منتقدان بسیاری بازیهای او را با بازیگران هم دوره اش مانند ال پاچینو، #ساموئل_ال_جکسون و #داستین_هافمن مقایسه می‌کنند و بازیهای وی را در مقابل این اسطوره‌های بازیگری معمولی ارزیابی می‌کنند اما تنها با دقت به آن پنج دقیقه به یاد ماندنی فیلم «مخمصه» که رابرت دنیرو و آل پاچینو روبروی هم می‌نشینند و با هم صحبت می‌کنند کافی است تا هر منتقدی را متقاعد کند که دنیرو همواره بهترین شیوه بازی را در کارهایش اجرا کرده و کلید موفقیتش خونسردی در اجرا و ارائه بازیهایی است که شبیه به خود زندگیست.
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
Telegram
Forwarded from شاه فرتوت ابریقستان (Mohammad Ebrigh)
#Robert_De_Niro
#رابرت_دنیرو در هفدهم اوت سال ۱۹۴۳ در خانواده‌ای هنردوست در نیویورک به دنیا آمد.
مادرش شاعر و پدرش در تئاتر فعالیت می کرد. پدرش از تبار ایتالیایی-ایرلندی بوده و مادرش از نسل آلمانی، ایرلندی، انگلیسی، فرانسوی، هلندی. پدربزرگ و مادربزرگ وی از جمله مهاجران ایتالیایی به آمریکا بودند.
رابرت دنیرو ده ساله بود که کار بازیگری را با بازی در نقشی در تئاتر «جادوگر شهر اُز» آغاز کرد. سپس در تئاترهای مدرسه به ایفای نقش پرداخت و وقتی کاملا شیفته این هنر شد به کلاسهای بازیگری لی استراسبرگ رفت. دنیرو در سال ۱۹۶۸ در اولین فیلم سینمایی کارنامه هنریش ظاهر شد این فیلم «احوالپرسی» نام داشت و #برایان_دی_پالمای جوان آنرا کارگردانی کرده بود.
وی در سال ۱۹۷۲ یکی از کاندیداهای اصلی بازی در نقش مایکل کورلئونه در فیلم #پدرخوانده بود، اما شانس بازی در یکی از ماندگارترین نقش های تاریخ سینما را به رقیب خود #ال_پاچینو ی گمنام آن سالها که بازی و چهره‌اش #فرانسیس_فورد_کاپولا را مجذوب کرده بود، واگذار کرد و خودش در فیلمی ضعیف به نام «دار و دسته‌ای که نمی‌تواند شلیک کند» بازی کرد.
«طبل را آهسته بزن» اولین فیلمی که بود دنیروی جوان توانست در آن خودی نشان دهد. در آن فیلم وی نقش یک بسکتبالیست جوان و بیمار را بازی می‌کرد که با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند.
بازی در این فیلم باعث شد #مارتین_اسکورسیزی از دنیرو برای بازی در فیلم «خیابان های بی رحم» دعوت به همکاری کند و این سر آغازی شد برای همکاری درخشان دنیرو و اسکورسیزی در سال های بعد.
دنیرو خیلی زود با تیم مارتین اسکوسیزی و فرانسیس فورد کاپولا آشنا شد. این کارگردانان که همچون رابرت دنیرو اصل و رگ ریشه‌ای ایتالیایی داشتند تصمیم بر ایجاد موجی از فیلمهای انتقادی از سیستم سرمایه‌داری و جو بی‌خیالی حاکم بر آمریکا گرفتند. پرچمداراین موج کوپولا بود.
اما مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو تیم هماهنگی از آب درآمدند.
وی فیلمهای زیادی نیز تهیه و چند فیلم نیز کارگردانی کرده‌است مانند فیلم #یک_داستان_برانکسی که یکی از موفقترین فیلمهای زمان خود شد.
دنیرو همچنین در فیلم «پدرخوانده ۲» در نقش جوانی ویتو کورلئونه خوش درخشید و برای بازی در این نقش ماندگار موفق به کسب اسکار بهترین بازیگر شد.
در سالهای بعد دنیرو در فیلم های بسیار موفق #گاو_خشمگین ، #راننده_تاکسی و #سلطان_کمدی هر سه به کارگردانی دوست و همکارش اسکورسیزی و فیلم ماندگار #روزی_روزگاری_در_آمریکا ساخته #سرجیو_لئونه ظاهر شد و برای بازی در فیلم «گاو خشمگین» موفق به کسب دومین اسکار کارنامه هنری خود شد و نامش را در عرصه بازیگری ماندگار کرد.
دنیرو در سالهای میانسالی نیز در فیلم های خوبی نظیر #مخمصه به کارگردانی #مایکل_مان و #تسخیر_ناپذیران به کارگردانی برایان دی پالما ظاهر شد و همچنان روی خط موفقیت گام برمی‌داشت اما با پا گذاشتن به سالهای پیری و انتخابهای گاه عجیبش، کم‌کم درگیر بازی در نقشها و فیلمهای پیش پاافتاده شد. چنانچه بهترین فیلمهایی که در این سالها از وی دیده‌ایم نقش کمدی اش در فیلم «ملاقات با فوکر ها» و نقش مکمل اش در فیلم «دفترچه خطوط روشن» است که برای بازی در آنها به ترتیب کاندیدای جایزه گلدن گلاب و اسکار بازیگر نقش مکمل شده است.
با این وجود دنیرو همواره یکی از بازیگران برتر تاریخ سینما خواهد ماند و نامش را در قلب بسیاری از دوستداران هنر هفتم حک کرده است.
نقش آفرینی های دنیرو بسیار روان و ساده و درعین حال تاثیرگذار و جذاب است. در بازیهای وی کمتر می‌توان جوشش احساسات را دید. منتقدان بسیاری بازیهای او را با بازیگران هم دوره اش مانند ال پاچینو، #ساموئل_ال_جکسون و #داستین_هافمن مقایسه می‌کنند و بازیهای وی را در مقابل این اسطوره‌های بازیگری معمولی ارزیابی می‌کنند اما تنها با دقت به آن پنج دقیقه به یاد ماندنی فیلم «مخمصه» که رابرت دنیرو و آل پاچینو روبروی هم می‌نشینند و با هم صحبت می‌کنند کافی است تا هر منتقدی را متقاعد کند که دنیرو همواره بهترین شیوه بازی را در کارهایش اجرا کرده و کلید موفقیتش خونسردی در اجرا و ارائه بازیهایی است که شبیه به خود زندگیست.
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
#رابرت_دنیرو در هفدهم اوت سال ۱۹۴۳ در خانواده‌ای هنردوست در نیویورک به دنیا آمد.
مادرش شاعر و پدرش در تئاتر فعالیت می کرد. پدرش از تبار ایتالیایی-ایرلندی بوده و مادرش از نسل آلمانی، ایرلندی، انگلیسی، فرانسوی، هلندی. پدربزرگ و مادربزرگ وی از جمله مهاجران ایتالیایی به آمریکا بودند.
رابرت دنیرو ده ساله بود که کار بازیگری را با بازی در نقشی در تئاتر «جادوگر شهر اُز» آغاز کرد. سپس در تئاترهای مدرسه به ایفای نقش پرداخت و وقتی کاملا شیفته این هنر شد به کلاسهای بازیگری لی استراسبرگ رفت. دنیرو در سال ۱۹۶۸ در اولین فیلم سینمایی کارنامه هنریش ظاهر شد این فیلم «احوالپرسی» نام داشت و #برایان_دی_پالمای جوان آنرا کارگردانی کرده بود.
وی در سال ۱۹۷۲ یکی از کاندیداهای اصلی بازی در نقش مایکل کورلئونه در فیلم #پدرخوانده بود، اما شانس بازی در یکی از ماندگارترین نقش های تاریخ سینما را به رقیب خود #ال_پاچینو ی گمنام آن سالها که بازی و چهره‌اش #فرانسیس_فورد_کاپولا را مجذوب کرده بود، واگذار کرد و خودش در فیلمی ضعیف به نام «دار و دسته‌ای که نمی‌تواند شلیک کند» بازی کرد.
«طبل را آهسته بزن» اولین فیلمی که بود دنیروی جوان توانست در آن خودی نشان دهد. در آن فیلم وی نقش یک بسکتبالیست جوان و بیمار را بازی می‌کرد که با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند.
بازی در این فیلم باعث شد #مارتین_اسکورسیزی از دنیرو برای بازی در فیلم «خیابان های بی رحم» دعوت به همکاری کند و این سر آغازی شد برای همکاری درخشان دنیرو و اسکورسیزی در سال های بعد.
دنیرو خیلی زود با تیم مارتین اسکوسیزی و فرانسیس فورد کاپولا آشنا شد. این کارگردانان که همچون رابرت دنیرو اصل و رگ ریشه‌ای ایتالیایی داشتند تصمیم بر ایجاد موجی از فیلمهای انتقادی از سیستم سرمایه‌داری و جو بی‌خیالی حاکم بر آمریکا گرفتند. پرچمداراین موج کوپولا بود.
اما مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو تیم هماهنگی از آب درآمدند.
وی فیلمهای زیادی نیز تهیه و چند فیلم نیز کارگردانی کرده‌است مانند فیلم #یک_داستان_برانکسی که یکی از موفقترین فیلمهای زمان خود شد.
دنیرو همچنین در فیلم «پدرخوانده ۲» در نقش جوانی ویتو کورلئونه خوش درخشید و برای بازی در این نقش ماندگار موفق به کسب اسکار بهترین بازیگر شد.
در سالهای بعد دنیرو در فیلم های بسیار موفق #گاو_خشمگین ، #راننده_تاکسی و #سلطان_کمدی هر سه به کارگردانی دوست و همکارش اسکورسیزی و فیلم ماندگار #روزی_روزگاری_در_آمریکا ساخته #سرجیو_لئونه ظاهر شد و برای بازی در فیلم «گاو خشمگین» موفق به کسب دومین اسکار کارنامه هنری خود شد و نامش را در عرصه بازیگری ماندگار کرد.
دنیرو در سالهای میانسالی نیز در فیلم های خوبی نظیر #مخمصه به کارگردانی #مایکل_مان و #تسخیر_ناپذیران به کارگردانی برایان دی پالما ظاهر شد و همچنان روی خط موفقیت گام برمی‌داشت اما با پا گذاشتن به سالهای پیری و انتخابهای گاه عجیبش، کم‌کم درگیر بازی در نقشها و فیلمهای پیش پاافتاده شد. چنانچه بهترین فیلمهایی که در این سالها از وی دیده‌ایم نقش کمدی اش در فیلم «ملاقات با فوکر ها» و نقش مکمل اش در فیلم «دفترچه خطوط روشن» است که برای بازی در آنها به ترتیب کاندیدای جایزه گلدن گلاب و اسکار بازیگر نقش مکمل شده است.
با این وجود دنیرو همواره یکی از بازیگران برتر تاریخ سینما خواهد ماند و نامش را در قلب بسیاری از دوستداران هنر هفتم حک کرده است.
نقش آفرینی های دنیرو بسیار روان و ساده و درعین حال تاثیرگذار و جذاب است. در بازیهای وی کمتر می‌توان جوشش احساسات را دید. منتقدان بسیاری بازیهای او را با بازیگران هم دوره اش مانند ال پاچینو، #ساموئل_ال_جکسون و #داستین_هافمن مقایسه می‌کنند و بازیهای وی را در مقابل این اسطوره‌های بازیگری معمولی ارزیابی می‌کنند اما تنها با دقت به آن پنج دقیقه به یاد ماندنی فیلم «مخمصه» که رابرت دنیرو و آل پاچینو روبروی هم می‌نشینند و با هم صحبت می‌کنند کافی است تا هر منتقدی را متقاعد کند که دنیرو همواره بهترین شیوه بازی را در کارهایش اجرا کرده و کلید موفقیتش خونسردی در اجرا و ارائه بازیهایی است که شبیه به خود زندگیست.
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
Telegram
#Robert_De_Niro
#رابرت_دنیرو در هفدهم اوت سال ۱۹۴۳ در خانواده‌ای هنردوست در نیویورک به دنیا آمد.
مادرش شاعر و پدرش در تئاتر فعالیت می کرد. پدرش از تبار ایتالیایی-ایرلندی بوده و مادرش از نسل آلمانی، ایرلندی، انگلیسی، فرانسوی، هلندی. پدربزرگ و مادربزرگ وی از جمله مهاجران ایتالیایی به آمریکا بودند.
رابرت دنیرو ده ساله بود که کار بازیگری را با بازی در نقشی در تئاتر «جادوگر شهر اُز» آغاز کرد. سپس در تئاترهای مدرسه به ایفای نقش پرداخت و وقتی کاملا شیفته این هنر شد به کلاسهای بازیگری لی استراسبرگ رفت. دنیرو در سال ۱۹۶۸ در اولین فیلم سینمایی کارنامه هنریش ظاهر شد این فیلم «احوالپرسی» نام داشت و #برایان_دی_پالمای جوان آنرا کارگردانی کرده بود.
وی در سال ۱۹۷۲ یکی از کاندیداهای اصلی بازی در نقش مایکل کورلئونه در فیلم #پدرخوانده بود، اما شانس بازی در یکی از ماندگارترین نقش های تاریخ سینما را به رقیب خود #ال_پاچینو ی گمنام آن سالها که بازی و چهره‌اش #فرانسیس_فورد_کاپولا را مجذوب کرده بود، واگذار کرد و خودش در فیلمی ضعیف به نام «دار و دسته‌ای که نمی‌تواند شلیک کند» بازی کرد.
«طبل را آهسته بزن» اولین فیلمی که بود دنیروی جوان توانست در آن خودی نشان دهد. در آن فیلم وی نقش یک بسکتبالیست جوان و بیمار را بازی می‌کرد که با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند.
بازی در این فیلم باعث شد #مارتین_اسکورسیزی از دنیرو برای بازی در فیلم «خیابان های بی رحم» دعوت به همکاری کند و این سر آغازی شد برای همکاری درخشان دنیرو و اسکورسیزی در سال های بعد.
دنیرو خیلی زود با تیم مارتین اسکوسیزی و فرانسیس فورد کاپولا آشنا شد. این کارگردانان که همچون رابرت دنیرو اصل و رگ ریشه‌ای ایتالیایی داشتند تصمیم بر ایجاد موجی از فیلمهای انتقادی از سیستم سرمایه‌داری و جو بی‌خیالی حاکم بر آمریکا گرفتند. پرچمداراین موج کوپولا بود.
اما مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو تیم هماهنگی از آب درآمدند.
وی فیلمهای زیادی نیز تهیه و چند فیلم نیز کارگردانی کرده‌است مانند فیلم #یک_داستان_برانکسی که یکی از موفقترین فیلمهای زمان خود شد.
دنیرو همچنین در فیلم «پدرخوانده ۲» در نقش جوانی ویتو کورلئونه خوش درخشید و برای بازی در این نقش ماندگار موفق به کسب اسکار بهترین بازیگر شد.
در سالهای بعد دنیرو در فیلم های بسیار موفق #گاو_خشمگین ، #راننده_تاکسی و #سلطان_کمدی هر سه به کارگردانی دوست و همکارش اسکورسیزی و فیلم ماندگار #روزی_روزگاری_در_آمریکا ساخته #سرجیو_لئونه ظاهر شد و برای بازی در فیلم «گاو خشمگین» موفق به کسب دومین اسکار کارنامه هنری خود شد و نامش را در عرصه بازیگری ماندگار کرد.
دنیرو در سالهای میانسالی نیز در فیلم های خوبی نظیر #مخمصه به کارگردانی #مایکل_مان و #تسخیر_ناپذیران به کارگردانی برایان دی پالما ظاهر شد و همچنان روی خط موفقیت گام برمی‌داشت اما با پا گذاشتن به سالهای پیری و انتخابهای گاه عجیبش، کم‌کم درگیر بازی در نقشها و فیلمهای پیش پاافتاده شد. چنانچه بهترین فیلمهایی که در این سالها از وی دیده‌ایم نقش کمدی اش در فیلم «ملاقات با فوکر ها» و نقش مکمل اش در فیلم «دفترچه خطوط روشن» است که برای بازی در آنها به ترتیب کاندیدای جایزه گلدن گلاب و اسکار بازیگر نقش مکمل شده است.
با این وجود دنیرو همواره یکی از بازیگران برتر تاریخ سینما خواهد ماند و نامش را در قلب بسیاری از دوستداران هنر هفتم حک کرده است.
نقش آفرینی های دنیرو بسیار روان و ساده و درعین حال تاثیرگذار و جذاب است. در بازیهای وی کمتر می‌توان جوشش احساسات را دید. منتقدان بسیاری بازیهای او را با بازیگران هم دوره اش مانند ال پاچینو، #ساموئل_ال_جکسون و #داستین_هافمن مقایسه می‌کنند و بازیهای وی را در مقابل این اسطوره‌های بازیگری معمولی ارزیابی می‌کنند اما تنها با دقت به آن پنج دقیقه به یاد ماندنی فیلم «مخمصه» که رابرت دنیرو و آل پاچینو روبروی هم می‌نشینند و با هم صحبت می‌کنند کافی است تا هر منتقدی را متقاعد کند که دنیرو همواره بهترین شیوه بازی را در کارهایش اجرا کرده و کلید موفقیتش خونسردی در اجرا و ارائه بازیهایی است که شبیه به خود زندگیست.
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
#رابرت_دنیرو در هفدهم اوت سال ۱۹۴۳ در خانواده‌ای هنردوست در نیویورک به دنیا آمد.
مادرش شاعر و پدرش در تئاتر فعالیت می کرد. پدرش از تبار ایتالیایی-ایرلندی بوده و مادرش از نسل آلمانی، ایرلندی، انگلیسی، فرانسوی، هلندی. پدربزرگ و مادربزرگ وی از جمله مهاجران ایتالیایی به آمریکا بودند.
رابرت دنیرو ده ساله بود که کار بازیگری را با بازی در نقشی در تئاتر «جادوگر شهر اُز» آغاز کرد. سپس در تئاترهای مدرسه به ایفای نقش پرداخت و وقتی کاملا شیفته این هنر شد به کلاسهای بازیگری لی استراسبرگ رفت. دنیرو در سال ۱۹۶۸ در اولین فیلم سینمایی کارنامه هنریش ظاهر شد این فیلم «احوالپرسی» نام داشت و #برایان_دی_پالمای جوان آنرا کارگردانی کرده بود.
وی در سال ۱۹۷۲ یکی از کاندیداهای اصلی بازی در نقش مایکل کورلئونه در فیلم #پدرخوانده بود، اما شانس بازی در یکی از ماندگارترین نقش های تاریخ سینما را به رقیب خود #ال_پاچینو ی گمنام آن سالها که بازی و چهره‌اش #فرانسیس_فورد_کاپولا را مجذوب کرده بود، واگذار کرد و خودش در فیلمی ضعیف به نام «دار و دسته‌ای که نمی‌تواند شلیک کند» بازی کرد.
«طبل را آهسته بزن» اولین فیلمی که بود دنیروی جوان توانست در آن خودی نشان دهد. در آن فیلم وی نقش یک بسکتبالیست جوان و بیمار را بازی می‌کرد که با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند.
بازی در این فیلم باعث شد #مارتین_اسکورسیزی از دنیرو برای بازی در فیلم «خیابان های بی رحم» دعوت به همکاری کند و این سر آغازی شد برای همکاری درخشان دنیرو و اسکورسیزی در سال های بعد.
دنیرو خیلی زود با تیم مارتین اسکوسیزی و فرانسیس فورد کاپولا آشنا شد. این کارگردانان که همچون رابرت دنیرو اصل و رگ ریشه‌ای ایتالیایی داشتند تصمیم بر ایجاد موجی از فیلمهای انتقادی از سیستم سرمایه‌داری و جو بی‌خیالی حاکم بر آمریکا گرفتند. پرچمداراین موج کوپولا بود.
اما مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو تیم هماهنگی از آب درآمدند.
وی فیلمهای زیادی نیز تهیه و چند فیلم نیز کارگردانی کرده‌است مانند فیلم #یک_داستان_برانکسی که یکی از موفقترین فیلمهای زمان خود شد.
دنیرو همچنین در فیلم «پدرخوانده ۲» در نقش جوانی ویتو کورلئونه خوش درخشید و برای بازی در این نقش ماندگار موفق به کسب اسکار بهترین بازیگر شد.
در سالهای بعد دنیرو در فیلم های بسیار موفق #گاو_خشمگین ، #راننده_تاکسی و #سلطان_کمدی هر سه به کارگردانی دوست و همکارش اسکورسیزی و فیلم ماندگار #روزی_روزگاری_در_آمریکا ساخته #سرجیو_لئونه ظاهر شد و برای بازی در فیلم «گاو خشمگین» موفق به کسب دومین اسکار کارنامه هنری خود شد و نامش را در عرصه بازیگری ماندگار کرد.
دنیرو در سالهای میانسالی نیز در فیلم های خوبی نظیر #مخمصه به کارگردانی #مایکل_مان و #تسخیر_ناپذیران به کارگردانی برایان دی پالما ظاهر شد و همچنان روی خط موفقیت گام برمی‌داشت اما با پا گذاشتن به سالهای پیری و انتخابهای گاه عجیبش، کم‌کم درگیر بازی در نقشها و فیلمهای پیش پاافتاده شد. چنانچه بهترین فیلمهایی که در این سالها از وی دیده‌ایم نقش کمدی اش در فیلم «ملاقات با فوکر ها» و نقش مکمل اش در فیلم «دفترچه خطوط روشن» است که برای بازی در آنها به ترتیب کاندیدای جایزه گلدن گلاب و اسکار بازیگر نقش مکمل شده است.
با این وجود دنیرو همواره یکی از بازیگران برتر تاریخ سینما خواهد ماند و نامش را در قلب بسیاری از دوستداران هنر هفتم حک کرده است.
نقش آفرینی های دنیرو بسیار روان و ساده و درعین حال تاثیرگذار و جذاب است. در بازیهای وی کمتر می‌توان جوشش احساسات را دید. منتقدان بسیاری بازیهای او را با بازیگران هم دوره اش مانند ال پاچینو، #ساموئل_ال_جکسون و #داستین_هافمن مقایسه می‌کنند و بازیهای وی را در مقابل این اسطوره‌های بازیگری معمولی ارزیابی می‌کنند اما تنها با دقت به آن پنج دقیقه به یاد ماندنی فیلم «مخمصه» که رابرت دنیرو و آل پاچینو روبروی هم می‌نشینند و با هم صحبت می‌کنند کافی است تا هر منتقدی را متقاعد کند که دنیرو همواره بهترین شیوه بازی را در کارهایش اجرا کرده و کلید موفقیتش خونسردی در اجرا و ارائه بازیهایی است که شبیه به خود زندگیست.
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
Telegram
Forwarded from اتچ بات
#Robert_De_Niro
#رابرت_دنیرو در هفدهم اوت سال ۱۹۴۳ در خانواده‌ای هنردوست در نیویورک به دنیا آمد.
مادرش شاعر و پدرش در تئاتر فعالیت می کرد. پدرش از تبار ایتالیایی-ایرلندی بوده و مادرش از نسل آلمانی، ایرلندی، انگلیسی، فرانسوی، هلندی. پدربزرگ و مادربزرگ وی از جمله مهاجران ایتالیایی به آمریکا بودند.
رابرت دنیرو ده ساله بود که کار بازیگری را با بازی در نقشی در تئاتر «جادوگر شهر اُز» آغاز کرد. سپس در تئاترهای مدرسه به ایفای نقش پرداخت و وقتی کاملا شیفته این هنر شد به کلاسهای بازیگری لی استراسبرگ رفت. دنیرو در سال ۱۹۶۸ در اولین فیلم سینمایی کارنامه هنریش ظاهر شد این فیلم «احوالپرسی» نام داشت و #برایان_دی_پالمای جوان آنرا کارگردانی کرده بود.
وی در سال ۱۹۷۲ یکی از کاندیداهای اصلی بازی در نقش مایکل کورلئونه در فیلم #پدرخوانده بود، اما شانس بازی در یکی از ماندگارترین نقش های تاریخ سینما را به رقیب خود #ال_پاچینو ی گمنام آن سالها که بازی و چهره‌اش #فرانسیس_فورد_کاپولا را مجذوب کرده بود، واگذار کرد و خودش در فیلمی ضعیف به نام «دار و دسته‌ای که نمی‌تواند شلیک کند» بازی کرد.
«طبل را آهسته بزن» اولین فیلمی که بود دنیروی جوان توانست در آن خودی نشان دهد. در آن فیلم وی نقش یک بسکتبالیست جوان و بیمار را بازی می‌کرد که با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند.
بازی در این فیلم باعث شد #مارتین_اسکورسیزی از دنیرو برای بازی در فیلم «خیابان های بی رحم» دعوت به همکاری کند و این سر آغازی شد برای همکاری درخشان دنیرو و اسکورسیزی در سال های بعد.
دنیرو خیلی زود با تیم مارتین اسکوسیزی و فرانسیس فورد کاپولا آشنا شد. این کارگردانان که همچون رابرت دنیرو اصل و رگ ریشه‌ای ایتالیایی داشتند تصمیم بر ایجاد موجی از فیلمهای انتقادی از سیستم سرمایه‌داری و جو بی‌خیالی حاکم بر آمریکا گرفتند. پرچمداراین موج کوپولا بود.
اما مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو تیم هماهنگی از آب درآمدند.
وی فیلمهای زیادی نیز تهیه و چند فیلم نیز کارگردانی کرده‌است مانند فیلم #یک_داستان_برانکسی که یکی از موفقترین فیلمهای زمان خود شد.
دنیرو همچنین در فیلم «پدرخوانده ۲» در نقش جوانی ویتو کورلئونه خوش درخشید و برای بازی در این نقش ماندگار موفق به کسب اسکار بهترین بازیگر شد.
در سالهای بعد دنیرو در فیلم های بسیار موفق #گاو_خشمگین ، #راننده_تاکسی و #سلطان_کمدی هر سه به کارگردانی دوست و همکارش اسکورسیزی و فیلم ماندگار #روزی_روزگاری_در_آمریکا ساخته #سرجیو_لئونه ظاهر شد و برای بازی در فیلم «گاو خشمگین» موفق به کسب دومین اسکار کارنامه هنری خود شد و نامش را در عرصه بازیگری ماندگار کرد.
دنیرو در سالهای میانسالی نیز در فیلم های خوبی نظیر #مخمصه به کارگردانی #مایکل_مان و #تسخیر_ناپذیران به کارگردانی برایان دی پالما ظاهر شد و همچنان روی خط موفقیت گام برمی‌داشت اما با پا گذاشتن به سالهای پیری و انتخابهای گاه عجیبش، کم‌کم درگیر بازی در نقشها و فیلمهای پیش پاافتاده شد. چنانچه بهترین فیلمهایی که در این سالها از وی دیده‌ایم نقش کمدی اش در فیلم «ملاقات با فوکر ها» و نقش مکمل اش در فیلم «دفترچه خطوط روشن» است که برای بازی در آنها به ترتیب کاندیدای جایزه گلدن گلاب و اسکار بازیگر نقش مکمل شده است.
با این وجود دنیرو همواره یکی از بازیگران برتر تاریخ سینما خواهد ماند و نامش را در قلب بسیاری از دوستداران هنر هفتم حک کرده است.
نقش آفرینی های دنیرو بسیار روان و ساده و درعین حال تاثیرگذار و جذاب است. در بازیهای وی کمتر می‌توان جوشش احساسات را دید. منتقدان بسیاری بازیهای او را با بازیگران هم دوره اش مانند ال پاچینو، #ساموئل_ال_جکسون و #داستین_هافمن مقایسه می‌کنند و بازیهای وی را در مقابل این اسطوره‌های بازیگری معمولی ارزیابی می‌کنند اما تنها با دقت به آن پنج دقیقه به یاد ماندنی فیلم «مخمصه» که رابرت دنیرو و آل پاچینو روبروی هم می‌نشینند و با هم صحبت می‌کنند کافی است تا هر منتقدی را متقاعد کند که دنیرو همواره بهترین شیوه بازی را در کارهایش اجرا کرده و کلید موفقیتش خونسردی در اجرا و ارائه بازیهایی است که شبیه به خود زندگیست.
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
#رابرت_دنیرو در هفدهم اوت سال ۱۹۴۳ در خانواده‌ای هنردوست در نیویورک به دنیا آمد.
مادرش شاعر و پدرش در تئاتر فعالیت می کرد. پدرش از تبار ایتالیایی-ایرلندی بوده و مادرش از نسل آلمانی، ایرلندی، انگلیسی، فرانسوی، هلندی. پدربزرگ و مادربزرگ وی از جمله مهاجران ایتالیایی به آمریکا بودند.
رابرت دنیرو ده ساله بود که کار بازیگری را با بازی در نقشی در تئاتر «جادوگر شهر اُز» آغاز کرد. سپس در تئاترهای مدرسه به ایفای نقش پرداخت و وقتی کاملا شیفته این هنر شد به کلاسهای بازیگری لی استراسبرگ رفت. دنیرو در سال ۱۹۶۸ در اولین فیلم سینمایی کارنامه هنریش ظاهر شد این فیلم «احوالپرسی» نام داشت و #برایان_دی_پالمای جوان آنرا کارگردانی کرده بود.
وی در سال ۱۹۷۲ یکی از کاندیداهای اصلی بازی در نقش مایکل کورلئونه در فیلم #پدرخوانده بود، اما شانس بازی در یکی از ماندگارترین نقش های تاریخ سینما را به رقیب خود #ال_پاچینو ی گمنام آن سالها که بازی و چهره‌اش #فرانسیس_فورد_کاپولا را مجذوب کرده بود، واگذار کرد و خودش در فیلمی ضعیف به نام «دار و دسته‌ای که نمی‌تواند شلیک کند» بازی کرد.
«طبل را آهسته بزن» اولین فیلمی که بود دنیروی جوان توانست در آن خودی نشان دهد. در آن فیلم وی نقش یک بسکتبالیست جوان و بیمار را بازی می‌کرد که با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند.
بازی در این فیلم باعث شد #مارتین_اسکورسیزی از دنیرو برای بازی در فیلم «خیابان های بی رحم» دعوت به همکاری کند و این سر آغازی شد برای همکاری درخشان دنیرو و اسکورسیزی در سال های بعد.
دنیرو خیلی زود با تیم مارتین اسکوسیزی و فرانسیس فورد کاپولا آشنا شد. این کارگردانان که همچون رابرت دنیرو اصل و رگ ریشه‌ای ایتالیایی داشتند تصمیم بر ایجاد موجی از فیلمهای انتقادی از سیستم سرمایه‌داری و جو بی‌خیالی حاکم بر آمریکا گرفتند. پرچمداراین موج کوپولا بود.
اما مارتین اسکورسیزی و رابرت دنیرو تیم هماهنگی از آب درآمدند.
وی فیلمهای زیادی نیز تهیه و چند فیلم نیز کارگردانی کرده‌است مانند فیلم #یک_داستان_برانکسی که یکی از موفقترین فیلمهای زمان خود شد.
دنیرو همچنین در فیلم «پدرخوانده ۲» در نقش جوانی ویتو کورلئونه خوش درخشید و برای بازی در این نقش ماندگار موفق به کسب اسکار بهترین بازیگر شد.
در سالهای بعد دنیرو در فیلم های بسیار موفق #گاو_خشمگین ، #راننده_تاکسی و #سلطان_کمدی هر سه به کارگردانی دوست و همکارش اسکورسیزی و فیلم ماندگار #روزی_روزگاری_در_آمریکا ساخته #سرجیو_لئونه ظاهر شد و برای بازی در فیلم «گاو خشمگین» موفق به کسب دومین اسکار کارنامه هنری خود شد و نامش را در عرصه بازیگری ماندگار کرد.
دنیرو در سالهای میانسالی نیز در فیلم های خوبی نظیر #مخمصه به کارگردانی #مایکل_مان و #تسخیر_ناپذیران به کارگردانی برایان دی پالما ظاهر شد و همچنان روی خط موفقیت گام برمی‌داشت اما با پا گذاشتن به سالهای پیری و انتخابهای گاه عجیبش، کم‌کم درگیر بازی در نقشها و فیلمهای پیش پاافتاده شد. چنانچه بهترین فیلمهایی که در این سالها از وی دیده‌ایم نقش کمدی اش در فیلم «ملاقات با فوکر ها» و نقش مکمل اش در فیلم «دفترچه خطوط روشن» است که برای بازی در آنها به ترتیب کاندیدای جایزه گلدن گلاب و اسکار بازیگر نقش مکمل شده است.
با این وجود دنیرو همواره یکی از بازیگران برتر تاریخ سینما خواهد ماند و نامش را در قلب بسیاری از دوستداران هنر هفتم حک کرده است.
نقش آفرینی های دنیرو بسیار روان و ساده و درعین حال تاثیرگذار و جذاب است. در بازیهای وی کمتر می‌توان جوشش احساسات را دید. منتقدان بسیاری بازیهای او را با بازیگران هم دوره اش مانند ال پاچینو، #ساموئل_ال_جکسون و #داستین_هافمن مقایسه می‌کنند و بازیهای وی را در مقابل این اسطوره‌های بازیگری معمولی ارزیابی می‌کنند اما تنها با دقت به آن پنج دقیقه به یاد ماندنی فیلم «مخمصه» که رابرت دنیرو و آل پاچینو روبروی هم می‌نشینند و با هم صحبت می‌کنند کافی است تا هر منتقدی را متقاعد کند که دنیرو همواره بهترین شیوه بازی را در کارهایش اجرا کرده و کلید موفقیتش خونسردی در اجرا و ارائه بازیهایی است که شبیه به خود زندگیست.
#شاه_فرتوت_ابریقستان را به دوستان خود هم معرفی کنید.
@oldkingofebrighestan
Telegram