روز + نامه - نگین حسینی
#پرچم
Канал
329
подписчиков
238
фото
91
видео
92
ссылки
بازیهای پاراسیایی جاکارتا 2018 (3)
پنج شنبه 4 اکتبر 2018
من در دهکده ورزشکاران بازیهای آسیایی جاکارتا نیستم؛ یعنی اصلا در اندونزی نیستم هرچند مثل تمامی رویدادهای گذشته، دل و جانم همراه کاروان دوستان دیده و ندیده ام است. این روزها در شلوغ ترین ساعات کاری ام، یکباره یادم می آید که ورزشکاران ما به زودی بازی دارند. یادم می آید که هر مدال طلا چقدر می تواند گره گشای زندگی شان باشد. واقعیت این است که در سال های اخیر، ورزش تنها عرصه ای بوده که دستِ افراد دارای معلولیت را (از نظر مالی) به جایی بند کرده است. پارالمپین ها اگر سرآمد رشته ورزشی خودشان شوند، می توانند نفس راحتی بکشند. در هیچ کجای ایران، در هیچ زمینه ای از کار و هنر و تخصص، افراد دارای معلولیت به اندازه ورزش حرفه ای درآمد و وجهه اجتماعی ندارند.
وقتی به یاد می آورم که تک تک این بچه ها، با چه امید و آرزویی به مسابقات پاراسیایی رفته اند، شوری درونم احساس می کنم؛ گویی خودم مسابقه دارم. از اینکه خانواده هایشان، پدرهای چشم انتظار و مادران امیدوار، همسران همراه و خواهرو برادرهای پرامید، عزیزانشان را با یک دنیا آرزو، با دعا و نذر و نیاز راهی بازی ها کرده اند، چیزی درونم تاب می خورد، مثل آرزویی محال: خدا کند کسی دست خالی برنگردد. سوی دیگر پیروزی ما، اما، شکست دیگری است. ورزشکاری از کشوری دیگر باید ببازد که او هم برایم عزیز است، که او هم عزیزانی چشم انتظار دارد. این تناقضِ مبارزه است که هیچ وقت حل نمی شود. من باختن را برای هیچ کس نمی خواهم اما همیشه کسی باید ببازد.
دوست عزیزم، هاجر بزرگی، از فضای دل انگیز دهکده بازی ها برایم عکس و پیام صوتی فرستاده. در جواب برایش می گویم که دهکده بازی های پارالمپیک و پاراسیایی، دنیای کوچک شدۀ "صلح جهانی" است. من هرگز دهکدۀ بازیهای المپیک را ندیده ام اما گمان نمی کنم که احساسی مشابه دهکده های پارالمپیکی داشته باشند. دهکده بازیها جایی است که تیم های کشورها مستقرند، ساختمان هایشان جداست اما مرز و ویزایی ندارند، صورت ها خندان و همه مهربان با دیگری. دهکده های پارالمپیک و بازی های مشابه احساس و انرژی خاصی دارند که گویی در فضای بیرون از دهکده گم شده است.
در امروزی که هنوز به وقت شیکاگو به پایان نرسیده و دیروز شده به وقت جاکارتا، پرچم ایران در دهکده بازی ها به اهتزاز درآمد. هاجر می گوید داوطلبان کشور میزبان که عموما جوان و نوجوانند، مهربان و صمیمی اند و با جان و دل کار می کنند. کار داوطلبانه در این سطح از رویدادها، سنگین و طاقت فرساست اما داوطلبان جاکارتا فقط لبخند را به چشمان همه می بخشند.
#نگین_حسینی #جاکارتا #بازیهای_آسیایی #دهکده_بازیها #پرچم
@neginpaper
پنج شنبه 4 اکتبر 2018
من در دهکده ورزشکاران بازیهای آسیایی جاکارتا نیستم؛ یعنی اصلا در اندونزی نیستم هرچند مثل تمامی رویدادهای گذشته، دل و جانم همراه کاروان دوستان دیده و ندیده ام است. این روزها در شلوغ ترین ساعات کاری ام، یکباره یادم می آید که ورزشکاران ما به زودی بازی دارند. یادم می آید که هر مدال طلا چقدر می تواند گره گشای زندگی شان باشد. واقعیت این است که در سال های اخیر، ورزش تنها عرصه ای بوده که دستِ افراد دارای معلولیت را (از نظر مالی) به جایی بند کرده است. پارالمپین ها اگر سرآمد رشته ورزشی خودشان شوند، می توانند نفس راحتی بکشند. در هیچ کجای ایران، در هیچ زمینه ای از کار و هنر و تخصص، افراد دارای معلولیت به اندازه ورزش حرفه ای درآمد و وجهه اجتماعی ندارند.
وقتی به یاد می آورم که تک تک این بچه ها، با چه امید و آرزویی به مسابقات پاراسیایی رفته اند، شوری درونم احساس می کنم؛ گویی خودم مسابقه دارم. از اینکه خانواده هایشان، پدرهای چشم انتظار و مادران امیدوار، همسران همراه و خواهرو برادرهای پرامید، عزیزانشان را با یک دنیا آرزو، با دعا و نذر و نیاز راهی بازی ها کرده اند، چیزی درونم تاب می خورد، مثل آرزویی محال: خدا کند کسی دست خالی برنگردد. سوی دیگر پیروزی ما، اما، شکست دیگری است. ورزشکاری از کشوری دیگر باید ببازد که او هم برایم عزیز است، که او هم عزیزانی چشم انتظار دارد. این تناقضِ مبارزه است که هیچ وقت حل نمی شود. من باختن را برای هیچ کس نمی خواهم اما همیشه کسی باید ببازد.
دوست عزیزم، هاجر بزرگی، از فضای دل انگیز دهکده بازی ها برایم عکس و پیام صوتی فرستاده. در جواب برایش می گویم که دهکده بازی های پارالمپیک و پاراسیایی، دنیای کوچک شدۀ "صلح جهانی" است. من هرگز دهکدۀ بازیهای المپیک را ندیده ام اما گمان نمی کنم که احساسی مشابه دهکده های پارالمپیکی داشته باشند. دهکده بازیها جایی است که تیم های کشورها مستقرند، ساختمان هایشان جداست اما مرز و ویزایی ندارند، صورت ها خندان و همه مهربان با دیگری. دهکده های پارالمپیک و بازی های مشابه احساس و انرژی خاصی دارند که گویی در فضای بیرون از دهکده گم شده است.
در امروزی که هنوز به وقت شیکاگو به پایان نرسیده و دیروز شده به وقت جاکارتا، پرچم ایران در دهکده بازی ها به اهتزاز درآمد. هاجر می گوید داوطلبان کشور میزبان که عموما جوان و نوجوانند، مهربان و صمیمی اند و با جان و دل کار می کنند. کار داوطلبانه در این سطح از رویدادها، سنگین و طاقت فرساست اما داوطلبان جاکارتا فقط لبخند را به چشمان همه می بخشند.
#نگین_حسینی #جاکارتا #بازیهای_آسیایی #دهکده_بازیها #پرچم
@neginpaper