زړګیه څه رنګه دنیا شوه نو نه پوره کیژي دا نیمګړي ارمانون زه ده ګلاب پشاني ځوان ومه نو اوس لکه پاړه جل وهلی ره ژیږمه قدم راواخله پردي لاره زار زه انتظار ستا وراتلو ته یم مَیَنهَ جانانه بیا په کلي راشه نو ها پخواني پلونه دي بیا ورک شوی دينه ستا خو هر یاد زما میلمه دی نو لژ یه در پوکه ما ارام ده نه پریږیدينه په ورکو لارو مي مزل دی نو زه نه پوهیږم دچا آزار وهلی یمه تصویر راواخلم ته رایاد شي زار کله به راشي چي دي وکړم دیدنونه څوک چي مین چي اوبیا لاړ شي نو څوک لیــونی د دښتو غرو ورته وایي نه نصرت صباوُن دي در خپل که زار خلګ چي هر څه وای پروا یه نلرمه نصرت صباوُنه نور بس که زار ستا درد ځپلي ټپي ډیر تاثیر لرینه شاعر نصرت صباون