تخییلِ تازه‌ای در این شعر کوتاه محلی مازندرانی رقم خورده است که شایستگیِ تحسین و آفرین‌ها را برای شاعرش، به ذهن متبادر می‌کند. با اندک تامل، می‌توان دریافت که بر فرای حضورِ متن، پدیده‌ی (نماد)ی شکل یافته که فراتر از تشبیه و استعاره، ایفای وظیفه‌ می‌‌نماید و در روند سفید‌خوانی، در پرده‌گشایی از پی‌ریختِ شعر، می‌درخشد. شادباش به آفریننده‌اش جناب دکتر معین دریایی گرامی و ارج‌مند. با احترام محسن آریاپاد[شاعر و منتقد پیشکسوت گیلانی]