بوطیقا

خون، خطی کشید. و برای ابد، شما را آن‌سوی و ما را این‌سوی خط نهاد. این فاصله پر شدنی نیست. ما دیگر درخواستی از شما نداریم. هیچ. مطلقاً هیچ. نه آب، نه هوا، نه پوشش، نه معاش. شما فقط باید بروید. همان‌طور که آمده بودید، باید بروید. برای خودتان بهتر است که به نمایش‌های مهوع‌تان پایان دهید. و زودتر بروید...

@Meem_Ra

«دیگر تمام شد»

ای بدمقامران، بسر آمد حساب‌تان
طی شد زمان‌تان، بهم آمد کتاب‌تان

«چل سال رنج و غصه کشیدیم و عاقبت»
بینم که دوغ از آب درآمد شراب‌تان

رفته‌ست شورتِ دولتِ جاویدتان به باد
یعنی رسیده بر لب بام آفتاب‌تان

گشتید گردِ حجله‌ی قدرت هزار سال
تا آن زمان نحس که شد فتح‌باب‌تان

لعنت به ناخجسته‌زمانی که نطفه بست
در بطنِ مامِ پیرِ زمانْ انقلاب‌تان

لعنت به گشتِ چرخ، که اینجا فکندتان
تا آن دعای دیر، شود مستجاب‌تان

تا روضه‌های پیش، فراموش‌تان شود
و افتد ز پیشِ چشمِ خلایق نقاب‌تان

انسان از آشنایی‌تان شرم می‌کند
ابلیس هم حذر کند از انتساب‌تان

لعنت به شکل و شیوه و آئین و دین‌تان
لعنت به ایدئال و خدا و کتاب‌تان

از جمعِ ظلمِ ترک و مغول ضرب‌در عرب
بر ما نرفت آنچه که رفت از جناب‌تان

«هر نوبتی نظر به یکی می‌کند سپهر»
باری به خون گذشت و گذشت آسیاب‌تان

این قولِ «سیف»، بهرِ شما بوده بی‌گمان
آنجا که ساخته‌ست بدین‌سان خطاب‌تان:

«این عوعو سگان شما هم گذشت و رفت»
خود یالِ شیر را چه گزند از ذُباب‌تان؟

یک روز اگر عروسِ امارت نگاه کرد
آخر یقین بدان نکند کامیاب‌تان

وقتی به داریوش نپاییده سلطنت
یعنی نیاید آبِ حیات از سراب‌تان

این لقمه گنده بود برای دهان‌تان
چاهی نبود این که رسانَد به آب‌تان

آزادگان کجا و گدازادگان کجا!
با نیزه‌های مهر، چه سازد حباب‌تان؟

چرخ کبود، عرصه‌ی شاهین فخر ماست
آخر چکار می‌کند آنجا غراب‌تان؟

اندرزهای ما که بنگرفت در شما
شاید کند چماقِ فقیران مجاب‌تان

زین‌پس میان ما و شما دشنه داور است
حالا که حرفِ خوش ننیوشد زَباب‌تان

زودا که هرچه هست ز دربار و قصر و بیت
مردم کنند یکسره بر سر خراب‌تان

زودا که خیلِ خلقِ خروشانِ خشمگین
داخل شوند سرزده بر رختخواب‌تان

بوی حلیمِ سلطنت آمد شتافتید
وآخر به دیگِ مرگ فکند این شتاب‌تان

دوران عیش‌و‌نوش سرآمد برادران!
نک مژده می‌دهم به زمان عذاب‌تان

ای راندگان دنیا وی ماندگان دین
در دادگاهِ خلق، چه باشد جواب‌تان؟

الحق که دیدنی‌ست خدا را چه دیدنی‌ست!
با پیچ‌و‌تابِ دارِ جزا پیچ‌و‌تاب‌تان

من زنده مانده‌ام که گلوگیرتان شوم
وین بیت‌های بافته دارم طناب‌تان:

لعنت به شیرِ مادر و نسل‌و‌نتاج‌تان
خورشید را شکست نیارد سراج‌تان

#مهران_خدری

ای غوک‌ها که موج برآشفته خوابتان
وافکنده در تلاطمِ شطّ شتابتان
استاد شفیعی کدکنی

https://t.center/khedripoetry

بگو به شحنه‌ٔ اِفلیج: ای فرومانده!
که خونِ خلقِ خدایت نشسته بر دامان

به‌‌جز تو - ای ز تبارِ یزیدها - چه‌کسی
به تازیانه دهد تعزیت به سوختگان؟

به دست بستن این ماده‌شیرِ پرسه‌نشین
چه یاوه می‌کنی ای سفله خیلِ خوک روان؟

به درشکستن این حزن‌کوهه‌ٔ بشکوه
عبث چه می‌دهی آخر به تیشه‌ها فرمان؟

مبین به گریه‌ٔ خاموش او که خواهد کرد
به آه نیم‌شبی خانهٔ ستم ویران

صلابت است جنیبت‌کشِ قدم‌هایش
رکاب‌گیرِ خروشِ زنانه‌اش طوفان

زنی، چه زن؟ جگرِ مردِ جنگی‌اش در دل
زنی، چه زن؟ دو نگاهش، دو شرزه‌شیرِ دمان

دو مه‌گرفته‌ی الماس‌ریزِ باران‌خیز
دو داغ‌دیده‌ی ضحاک‌سوز آتش‌سان

نهالِ نفرتِ ما بود، آن‌که پروردی‌ش
به خون «نیکا»ها و «حدیث‌»ها و «کیان»

کنون شرار ببین، رُسته روی شاخه‌ٔ بغض
کنون طناب نگر، از درخت آویزان

بود که بینمت ای شیخ، رویِ دار آونگ
بود که یابمت ای خواجه زیرِ پا به‌فغان

مُعَمّر عاقبتا! بِن‌علی سرانجاما!
حذر ز خون جوان کن، حذر ز خون جوان

@Meem_Ra

یادت گرامی و جاوید
نیکای معصوم... 🖤

✅ برای دخترم که مثل امشبی، شکُفت...

کنار پنجره نایست غنچۀ بهاری‌ام! به‌بند می‌کشم نسیمِ صبح را اگر خبر شوم که بی‌اجازه روی صورتت قدم زده
تبر همیشه سرنوشت ماست - ما درخت‌های تا ابد خزان - ولی ببین شکفتنت چگونه سور و سات تیغ و تیشه را به‌هم زده!

شبیهِ یک شبِ عمیق و تیره‌ام که از جهان به ماهِ خویش قانع است. بزن کنار ابرهای تیره را که گم شدم درون خویش، ماه من!
بزن کنار ابرهای تیره را، طلوع کن لوند نقره‌گون من! که بی‌تو چیست شب مگر، به‌جز سیاه‌چاله‌ای که خیمه در عدم زده؟

بخند حرز «اِن یَکاد» آسمان به گردنت به‌رغم شورچشم‌ها! بخند پیچک رونده‌! جان بده به جنگلی که سال‌هاست سوخته
بخند ارغوانِ کوچکِ سپیدبخت، تا حیا کند ز خنده‌ات هوارِ برگ‌ریزِ اشک و آه روی چشم‌هام - این خزان غم‌زده -

منم که تکیه داده‌ام به تو، اگرچه به دروغ گفته‌اند تو به من! منم صنوبر شکسته‌ای که تکیه کرده بر عصایِ سرو کوچکش
از این خراب بیش‌تر نمی‌شوم؛ ولی بمان کنار من ستون بودنم! مباد بشنوی بدون تو دوباره زلزله به ارگِ بم زده

@meem_ra

صدا زدیم و نیامد جواب، حیّ سمیع!
صدا زدیم و نیامد جواب، حیّ بصیر!

بقایِ نامِ تو بادا که تا ابد داده است
جوازِ ریختنِ خونِ ما به مُفتیِ پیر

سراب بودی هان! ای امیدِ بی‌معنی!
دروغ بودی هان! ای خدایِ بی‌تاثیر!

@Meem_Ra

ای گشته رها با کفلِ زخم و کبود
وی گادهٔ رایگانِ مانده بی‌سود
دادی و تمام گشت؟ حاشا! حاشا!
کابینهٔ «پوزیده» گوارای وجود

@Meem_Ra

صفِ فضله‌خوارانِ خنزیرِ پیرید
چو زالوی لولنده در گُه، حقیرید

درون: همچو شیرانِ آهو به دندان
برون: همچو موشانِ در چنگِ شیرید

وقاحت اگر شخص باشد، شمایید
شناعت اگر مُلک باشد، امیرید

حقیقت اگر آبگینه، شما سنگ
درستی اگر تیغ باشد، پنیرید

اگر سمبه پرزور باشد، زبون‌اید
اگر کودکی دستِ خالی، دلیرید

چو سیلی زند عیسوی، جمله گوشید
چو زور آورد موسوی، جمله زیرید

بدان‌سان که مابون زند لافِ مردی
شهیرید در گنده‌گوزی، شهیرید

نهادندتان جمله «کار» مُمالی
که یک مُشت افتاده «یا» از «دبیر»ید

ز مردی تهی، خالی از آدمیت
ز سگ کم‌ترانِ چو سگ پاچه‌گیرید

نیارست ظالم ز کیفر رهیدن
شما نیز زودا که چون سگ بمیرید

@Meem_Ra

عفریتِ نوجوان‌کُش نفرینیِ حقیر
کفتارِ بیوراسپ‌وشِ مغزخوارِ پیر

کُشت و به داغِ تازه تسلّای داغ داد
کُشت و هنوز نیست از آزارِ خلق سیر

حجّاجِ پیرِ شیعه! رها کن جوان‌کُشی
فرعونِ نیل‌غرقهٔ خون! زودتر بمیر!

کرکس خدا نمی‌کندَت! وا بنه کمان
نمرودِ کرم‌خورده! فرود آی از سریر

سگ‌جان نه! زیرِ بارشِ پیکانِ کینه‌ایم
چون خارپشت کرده به حلقومِ مار، گیر

«بر تیرِ جورتان ز تحمل، سپر...» چرا؟
خواهیم داد پاسخِ هر تیر را به تیر

صدام یا قذافی؟ فرجامِ تو کجاست؟
مقصد یکی است، گرچه نباشد یکی مسیر

بالای دار و هلهلهٔ خلق زیرِ پای
یا خنجری فرو شده در روزنت چو کیر؟

آونگ تا که بینمت از روده بر درخت
آویز تا که بینمت از ریسمان به تیر

از منبری که گُردهٔ خلق است پلّه‌اش
یک روز می‌کشیم تو را عاقبت به زیر

@Meem_Ra

همیشه رها باش!
چو سروی که خم کردنش را نیارست هر تندبادی

ز دیوارهای دهان‌بسته رد شو
چنان که‌از شکاف حقیر سیه‌چال تاری
سپیدی روشن‌گر بامدادی

رها باش، بو تا ببینیم
به تاوان خون هزاران سیاوش
خرگاه خرچنگ اندوه و خون را در آتش
که شب را بسوزاند، آن‌گاه
بردمد صبح شادی

همیشه رها باش!
مانند نامی که بر دختر خود نهادی

@Meem_ra

◼️ به سیاوش محمودی که خاکش تا ابد بوسه‌گاه فرشته‌هاست

ای سروِ آزادِ جوان! ای زخمیِ کینِ تبرهایِ عقیمِ بی‌جوانه!
ای آفتابِ ناغروبِ سُرخ! ای اسطورهٔ افسانه‌هایِ جاودانه!

«از که نشانت را بجویم؟» مادرت می‌گفت و چشمِ آسمان را خیس می‌کرد
گیسوی برف‌آمودهٔ آشفته‌اش را شانهٔ مرطوبِ باران گیس می‌کرد

هوهویِ پیچاپیچِ محزونی برایت رج‌به‌رج از برگ‌ها تن‌پوش می‌بافت
مهتاب خم می‌شد، برای خاکِ باران‌شُسته‌ات از ابرها آغوش می‌بافت

«نام تو را هم برنتابیدند؟ آوخ...» خوابِ شب را ضجه‌های مادر آشفت
سوسویِ چشمانِ ثریا تا سحر با چشم‌های داغ‌دارش راز می‌گفت:

«این خاکِ بی‌نام و نشان روزی تیمّم‌خانه خورشید خواهد بود، مادر!
در خاک نه، بل تا ابد بر خاک زاین سرو شکسته، سروهای رُسته بنگر

او را بجو در خندهٔ معصومِ یاسی که سیاهِ باغ‌مان را سیم‌گون کرد
او را ببین در سرخیِ صبحی که منبرگاهِ ظلمت‌زایِ شب را سرنگون کرد...»

مادر دلش آرام.... نه! آرام خم شد بر مزار غربت‌آجین جوانش
نجوای حزن‌آلوده‌ٔ لالایی‌اش می‌ریخت روی خاک‌جای بی‌نشانش

«لالا گلاب از زمین تا آسمون پاشیده! عفریتِ شب از عطرِ تو ترسید
آروم بخواب، اذن دخول صبحه اسمت! ماهِ یلداسوزِ جاوید...»

@meem_ra

گمان مبر که فرومایگی بدون جزاست
بنای ظلم، به‌زودی تباه خواهد شد
«زمانه کیفر بیداد» می‌دهد، زنهار!
که گور رهبرتان مستراح خواهد شد

#سیاوش_محمودی
#نفرین_به_آیین_شما
@Meem_Ra

دردی است هم‌پای هستی، بیرون‌تر از فهم انسان
بغضی که در نای دارم، محبوس چون سعد سلمان

افسوس! گوش زمانه خو کرده با بانگ تخدیر
تقدیر هر بغض عقده است؛ تقدیر هر درد، کتمان

ما وصله‌های نچسبیم، تنها شدن طالع ماست
در صحن مسجد شرابیم، مابین می‌خانه قرآن

عهدی است کز پونه باید آویخت حرزی به گردن
بس پروریدیم و افعی بیرون زد از آستین‌مان

تاریک روزی که وصفش در طاقت واژه‌ها نیست
گو وام گیرم فصاحت واژه به واژه ز سَحبان

منحوس شامی که شرحش در وسع خودکارها نیست
گو جوهر آرند بر سر از دودهٔ دور کیوان

وارونه‌‌هنجار دهری، دیوانه‌رفتار چرخی
داد از ددان چشم دارد، دیوان سپرده به دیوان

هر بی‌خرد را به‌نام صاحب‌خرد برده بالا
هر بی‌هنر را به‌ناحق صاحب‌هنر داده عنوان

عنقای فردآشیانم، خواهم کناره گرفتن
زین کیمیاهای معکوس، خواهم شدن روی‌گردان

کوهم که اوجم نبوده است در طاقت بال گنجشک
رودم که فهمم نیارست ظرفیت تنگ لیوان

موجم که لب وا نکردم الا در آغوش ساحل
ابرم که ره طی نکردم، الا به هوهوی طوفان

تاکم که روییدم، اما صد حیف در خانه شیخ
ماهم که تابیدم، اما افسوس بر رخت کتان

داش آکل شعر خویشم، دل کنده‌ام از زمانه
طوطی طبعم نبسته است، مضمون به‌جز عشق و حرمان

دیوارهای حصارم عمری است میله به میله
هاشور خورده است با آه از داغ یک عشق پنهان

از او سرودم که چشمش سرمه به حلق خیالم
می‌ریزد و می‌پسندد این‌گونه‌ام لال و حیران

تنها نه من، چند قرن است، برده است از شاعران هوش
بیدل گرفتار تعقید، نیماست درگیر هذیان

در شرح طعم لب او، گفته است رومی: «تتن تن»
در شان موهاش حافظ فرموده: «نظم پریشان»

یک روز می‌روید آخر روی لب عاشقانش
آن شعرهایی که گفتم با آه در گوش باران

می‌افکند آخر از پای، دل‌بستهٔ خانه‌‌اش را
بیتی که ورد لبم بود وقت گذر زان خیابان

یک روز خواهم شد افشا در ساز یک کولی پیر
می‌خواند آرام با خویش: عشقت مرا کشت مرجان

@Meem_Ra