داد از ضمانت! تا توانى ضَمان‏ مشو كس را كه‌اوّلش بردهد پشيمانى‏ واوسَطِ آن بوَد ملامتِ خَلق‏ وآخِر اندر غَرامتش مانى (ابن يمين) الضَّمانةُ أوّلُها نَدامةٌ و أَوسَطُها مَلامةٌ و آخِرُها غَرامةٌ: آغاز ضمانت پشيمانى، و میانهٔ آن سرزنش، و پایان آن، تاوان در پى دارد. (امثال و حكم دهخدا، ج ۱، ص ۲۵۶) پ.ن: بدا به حال کسانی که دیگران را از نیکوکاری، نگران، بدگمان و پشیمان می‌کنند... . https://t.center/joinchat/AAAAAD7Fssu7AgJ7o97tgw