خودنگری، خودنویسی، خودشناسی به نوشتن از نانوشته‌ها که می‌آغازی دنیا تو را در خود هضم می‌کند. ترس، لرزه بر اندامت می‌اندازد که چه‌ها خواهد شد و چه‌ها خواهی دید. مکن، مرو،‌ ننویس. حُسن مکاتبت آن است که درون بینی و از برون بگذری. ظاهر و صورتک‌ها را کنار زدن و آنچه هستی نگاشتن. حالیا همین خودافشایی، درون‌جویی و برون‌گریزی، خود سرآغاز سختی‌ست. ابتدای جدلِ من با من. اما نترس. ترس و دهشت معنا ندارد اگر خود به آن دامن ننهی. دیواری که چیده‌ای پیرامونت، همه باور است. ذهنیاتی گاه پوشالی و توخالی. بنویس. بیش از پیش بنویس. خود که فوران کند، تازه نقطه‌ی شروع ماجراست. انسان به خودکاوی انسان می‌شناسد، و بعد گذر. گذر نیز با نوشتن ممکن شدن را لمس می‌کند. پله‌های گذر نه ناهموار نه ناهمگون، تنها تاریک‌اند. نورِ خودشناسی که بتابانی، گذر آسان خواهد شد. آن هنگام است که هنگامه‌ی لذت فرامی‌رسد. به‌وقت آگاهی، نوش خواهی کرد گذران هر لحظه را. #پاره‌نویسی @mahdiseghbal