رابطه‌ی تنگاتنگ روزگفتار و خودآگاهی دیروز خواستم بازهم شانسم را در ضبط کردن روزگفتار امتحان کنم. شروع به صحبت که کردم مدام خنده‌های گاه و بی‌گاه و بی‌دلیل، حرفم را قطع می‌کرد. موضوع ضبط صدا را تغییر دادم و در همان حال از خودم پرسیدم دلیل این خنده‌ها چیست؟ و بلافاصله بدون هیچ فکری گفتم خب معلوم است خجالت می‌کشم. این خنده‌ها پاسخ دفاعی بدنم در برابر خجالت است. به‌خاطر آوردم هر زمان که در جمعی قرار می‌گیرم و احساس راحتی ندارم و بالطبع شرم و حیا و خجالت بر من مستولی می‌شود، خنده‌ها و لبخند‌هایم اوج می‌گیرند. نکته‌ای که در این باب برایم جالب‌انگیز بود، عکس‌العمل بدنم پس از آگاهی یافتن نسبت به این موضوع بود. به‌محض آنکه متوجه شدم خنده‌ها از کجا نشأت می‌گیرند و دلیل به‌وجود آمدن‌شان نه تنها خوش‌مشربی نیست بلکه وسیله‌ای هستند تا خجالتم را بروز دهند، دیگر خنده‌ای درکار نبود. ادامه‌ی صدا را با جدیت ضبط کردم و حتی لبخند هم نزدم. تصور کنید همیشه خجالت می‌کشیدم و بعد می‌خندیدم و بعد از خنده‌ام خجالت می‌کشیدم و این چرخه‌ی باطل تا ابد ادامه می‌یافت. اگر بتوانیم نسبت به تک‌تک رفتارهای‌مان اینگونه آگاهی بیابیم شاید روابط اجتماعی بهتر و موفق‌تری تجربه کنیم و نسبت به خودمان نیز احساس بهتری داشته باشیم. پ.ن: اگر سوال‌تان این است که چرا آن روزگفتار را منتشر نکرده‌ام، باید عرض کنم که در واکاوی ذهنم آنقدر پرت و پلا گفتم که مثبت ۶۵ سال شد و قابلیت انتشارش را از دست داد. #یادداشت_روز @mahdiseghbal