شاید هنوز امیدی باشد" سالها در مانیز شخصا با زنان سرپرست خانوار کار کردم تا تزهای توانمندسازی مان را در عمل پژوهش کنم. بعضی از آنها خشونت بسیار بالایی داشتند هم نسبت به خود و هم نسبت به دیگری. بعضی ها که حجاب داشتند، تذکر حجاب را در داخل کارگاه ها حتی در فضای عمومی محله به دعوا و توهین هم میکشاندند. در طول دوره توانمندسازی شش ساله، به روش های مختلف رواداری و خشونت پرهیزی را در عمل بهشان نشان دادیم و در نظر راجع بهش بحث کردیم. کم کم نگرش ها تغییر کرد خاطرم هست روزی را که اتفاقی شنیدم " این خانم یادگار بی حجابه دوستاش هم بی حجابن ولی آدم بدش نمیاد!"  به عنوان فعال در حوزه توانمندسازی  هر روز مطمئنتر می شوم که  همین جایی که هستیم تلاشها و عرق ریزان های روح بسیاری میطلبید تا در این  جامعه بزرگ، متکثر و متنوع ، چنین تغییرات نگرشی مثبتی حاصل شود. براین اساس،  جنبش اجتماعی مان همین امروز  پیروز است و باید شاد باشیم که این جنبش به واسطه ی تمام قد اجتماعی بودنش، جامعه را ده ها و چه بسا صدها سال پیش رانده است. حتی شاید باید در میان گریه بخندیم  که پروژه اصلاحات ایران که از انقلاب مشروطه شروع شد _ نه اصلاح طلب به مثابه حزب _جهشی تاریخی پیدا کرد همانند چرخش کپرنیکوسی کانت و شروع عصر روشنگری و برگشت به "من" به جای "خدا". بنابراین با توجه به خون های ریخته شده و این دستاورد بی بدیل(محوریت من در درک جهان و زندگی)، بر ماست که در ادامه  برای اجتماعی ماندن جنبش، تمام قد بیایستیم.  اگر خواستار  خشونت پرهیزی هستیم به عنوان یک هدف و خواسته اجتماعی، برآن تمرکز کنیم. به تغییر  و  به زمان باور داشته باشیم و اجازه دهیم کار خودش را بکند. از خشونت پرهیزی ها هم  عکس و فیلم بگیریم و به اشتراک بگذاریم و راجع به آن صحبت کنیم و مروج خشونت پرهیزی باشیم.  چون ناگزیریم به عنوان یک جنبش اجتماعی،  بر پایه این باور حرکت کنیم  که "شاید هنوز امیدی باشد". نسیم یادگار مدیر پروژه توانمندسازی_محیط زیستی مانیز آبان ۱۴۰۱ #مانیز #مانیز_مردمی_هستیم #مهسا_امینی #زن_زندگی_آزادی #توانمندسازی