لفور سرزمین زیبایی

#غزل_تبری

قـلـــم رِ روش دمـّه دریــا کـشمْمه
دِ مــــای آسـمـــونّـــه ســـا کـشمْمه

وِشــه آ کــــوی تــن ســـوز قـــوا رِ
بـِهــــارْ مــــای هـــوای جا کـشمْمه

نِسِمـــا خــرتـــو آ شـــه ملــکِ در رِ
دمــــــاونِّ کـــــــوه ِ انّــــــا کـشمْمه

بِـلــنــــّـه گـیـســـه یِ ازّارا مــــوزی
کـِتَــرچـمـبــلـــی یِ سـمـــا کـشمْمه

هـمـــنِّ ســی ءِ ســـرا پیــرِ چپّـــون
وِنـــــه دَس، اتّـــــا للــــه وا کـشمْمه

دتا عاشق دوشادوش بال به گردن
به سـونِ مجنــون و لَـیـــلا کـشمْمه

ننـــه آ مشْ ببــا و پیــتـــه کیـمــــه
وشــون ِ لاقـمــه رِ تیـســــا کـشمْمه

کلـسـّی، تشْ کـلـــه آ تَــلِ چــــایـی
رف بــــالا کــــورِ لـمــپـــــا کـشمْمه

کِتــلــــم آ شــونـِـســــر کـلْ کَتِ وَر
چَل ِ سـَــرِ بَــرِشـتـــه تـــــا کـشمْمه

کلـــوم آ امّـبــــار آ درشت ِ بـــاروَن
اِزالا جـــــــد دِتـــــــــا ورزا کـشمْمه

خـــرابه نفـــــارا کهْنـــه اغـــوز دار
تـلـــــی بنِّـسّــــه چلْـچـــــلا کـشمْمه

نمـــاشونی پــه گیـرمه شه خیـــالّه
دلِ غـــرصـــــه رِ اتْ اتّـــــا کـشمْمه

چـش ِ خـــو ره دراز ِ شــوی همــرا
مـیـــون بـرمـــه، گهـــره، لا کـشمْمه

قـلـــم دَوّه شــه مـــازرونـــّه گپّــه
خـشـی ره غرصـــه ی پـِــزا کـشمْمه

#برگردان

قلم را به حرکت در می آورم، دریا را می کشم
آسمان اردیبهشت را صاف و آرام می کشم

ردای سبزه کوه و بیشه را
با حال و هوای فصل بهار می کشم

تمام سامان خود را
به اندازه ی کوه دماوند می کشم

گیسوان بلند درختان
رقص و سمای کبوتر جنگلی را می کشم

بر بلندای دشت، چوپان پیر و
در دستش یک لله وا(نی چوپانی) می کشم

دو تا عاشق را دوش به دوش، کنار هم
همانند لیلی و مجنون می کشم

مادر بزرگ و پدر بزرگ و کلبه خرابه
لقمه هایشان را خالی می کشم

بالای اتاق، آتش گاه و چای تلخ
بالای طاقچه چراغ خاموش را می کشم

وسیله شونسر و کتلم (ابراز شاد کردن پشم و نخ ریسی) روی دیوار کوتاه
و نخ ریسیده شده روی چل(وسیله نخ ریسی)را می کشم

طویله و انبار و باربندی بزرگ
گاو آهن و دو تا گاو نر (مخصوص شخم زدن) می کشم

اتاقک درختی ویران شده و درخت گردوی کهن سال
چلچله زخمی را می کشم

هنگام غروب خیالم را با خود یک جهت می کنم
غمهای دل را یکی یکی می کشم

خواب چشمان را به همراه بلندای شب
میان گریه، لحاف گهواره می کشم

قلم باشد حرف مازندرانم...
خوشی ها را بعداز غصه ها می کشم


واژه ها:

*سا: صاف و آرام
*دِ ما: اردیبهشت ماه
*وِشه: بیشه، جنگل
نِسِم (یا: نسوم): زمینی که آفتاب به آن نتابد
خرتو: زمینی که آفتاب به آن بتابد
*لله وا: نی چوپانی
*لمپا: چراغ وسیله ای برای روشنایی
*کتلم: وسیله نخ ریسی
*شونسر: وسیله شاد کردن پشم
*کل کت: دیوار کوتاه
*چل: وسیله نخ ریسی
*تا: نخ
*کلوم: محل نگهداری دام (طویله)
*ازال و جد: گاو آهن
*ورزا: گاو نر (مخصوص شخم زدن)
*نفار: اتاقک درختی


#محمد_زمان_شیخ_آمل


@lafoormycountry
❄️🌨❄️🌨❄️🌨❄️🌨❄️

#چارپاره_تبری

بـشکـسّــه بال بَیــمــه خـرابه محْلـه
تـش هــایــتــه روزگــــاره دم دنیــه
دشتِ کـنـــار هـر شـو مـه دلِ ونگـه
خــشـک هایته البــسـو ره نـم دنیـه

اسکــیـجــه مــه گلـی ره تــو بیارده
تــیــلــنــه شِـه مـجیـک سر دزوئـــه
شــو پــه بـهـیـمـه، پمّه لینـک رج ره
ســـرخِ مـــیــا مــه دل اِرِک بــزوئـــه

وا دمـه یــورِ پـهِ، نالـش سـر هایـتـه
کـیـمـه آجیـش هاکـرده، سـو دمـرده
ونّـــِه‌کلــی کـنْـــــای ســـــر ره بـَیْتــه
کنّه مـوری مــه چــشــا، شـو دمـرده

بـیــقــراری دره مــه حــقّـــه جــونـه
بی بـــال و پــــر بهیمــه دل کهـــوئه
خــو بــورده تشْ کـلـه، کـلـیـن بهـیه
چنـّــــه تِنـــــار دل شـــــو، سیوئه!؟

#برگردان

بال و پر شکسته‌ام در محله‌ی ویران شده
روزگار آتش گرفته را توانی نیست
هرشب ناله‌های دلم در دشت بلند است
رعد و برق خشک شده را رمقی نیست

هق هق و بغض گلویم را درد آورده
نم نم باران مژه‌هایم را احاطه کرده
نگهبان شب شده ام و دنبال رد پا هستم
ابرهای سرخ روی دلم بند شده‌اند

روبرو تند باد شروع به نالیدن کرد
کلبه‌ی چوبی سرد و خاموش شده
عنکبوت روی ایوان لانه ساخته
چشمم مویه می کند و شب خاموش شده

بی قراری گلویم را می جود
بی بال وپر شده‌ام، دلم کبود است
آتشگاه اتاق خاموش و خاکستر شده
برای دل تنها، شب چقدر سیاه است

#محمد_زمان_شیخ

@lafoormycountry
🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂