. 💢فریب بسیار بزرگ آنچه می‌خواهم بگویم، اساسی‌ترین و اصلی‌ترین حرفی است که - امثال من - برای گفتن به شما دارد: ⚠️آگاه باشیم که با «اشباع علمی»، خود را از نظر «فکری»، اشباع یافته احساس نکنیم. این یک نوع سیری بسیار کاذب، و یک نوع فریب بسیار بزرگ است، که خاص تحصیلکرده‌ هاست! خاص روشنفکر زمانۀ ماست. که وقتی از لحاظ علمی اشباع می‌شود، تحصیلات بالا پیدا می‌کند؛ اطلاعات وسیع و درجات خیلی برجسته‌ای می‌یابد؛ استاد‌های بزرگ و کتاب‌های بزرگ می‌بیند؛ نظریات علمی کاملاً بدیع فرا می‌گیرد، در خود غرور و رضایتی احساس می‌کند، ‼️و خیال می‌کند که از نظر فکری به «منتها درجۀ یک انسان آگاه» رسیده است. و این فریب کاذبی است. یک استاد، یک مترجم، یک فیلسوف، یک صوفی، یک ادیب، یک مورخ، غالباً فکر نمی‌کند که «از لحاظ فکری»، ممکن است کاملاً صفر باشد! و از لحاظ شعوری، همچنان در سطح عامی‌ترینِ عوام مانده باشد! 🔻و از لحاظ «آگاهی»، «خودآگاهی»، «جامعه آگاهی» و «زمان آگاهی»، از یک عامی، پایین‌تر باشد! و این یک حالت بسیار رقّت بار است: «دانشمندِ جاهل» بودن! «تحصیلکردۀ بی‌ شعور» ماندن! آدمی با تصدیق‌های خیلی گُنده و تیتر‌های خیلی برجستۀ جدی، چون: دکتر؛ مهندس؛ فوق لیسانس؛ فوق دکتر؛ پروفسور؛ اما از نظر شعور؛ فهم؛ آگاهی؛ «احساس مسئولیت در برابر زمان»؛ و تشخیص حرکت تاریخی که او را و جامعه را با خود می‌بَرد؛ 🔻صفر بودن، کور بودن و کر بودن! ⚠️و این یک خطر بزرگ است: خطر عالم شدن اما جاهل ماندن! خطرش از این جهت است که معمولاً آدم با علم که اشباع می‌شود، احساس «گرسنگی فکری» نمی‌کند! ... 📘(دکتر شریعتی، مجموعه آثار ۲۰ -«چه باید کرد؟»- بخش «خودآگاهی و استحمار» ص ۱۸۴) @Khode_Shariati