انسانها با حاکمانِ خویش از جنبههای بسیاری همچون خدایان خود رفتار میکنند و این چنین گویی حاکم نمایندهی خدا یا دست کم بزرگترین واعظ اوست. این حال و هوای شگرف در احترام و ترس و شرم در گذشته و حال پیوسته ضعیفتر شده است، امّا هنوز هم وجود دارد و اصولاً در مورد افراد قدرتمند پیش میآید. نبوغ، خود نوعی از همین احترام خدایی_حکمرانی است. هر جا که بکوشند
انسانی را به قالب اَبَرانسان درآورند، این گرایش نیز پدید میآید که تمامی طبقههای مردم را ناپختهتر و پستتر از آنچه هستند، در نظر آورند.
#نیچه#انسانی_بسیار_انسانی