سرچشمه ی " نوازش” مردم هستند.
درست است که مثبت فکر کردن نیروبخش است، اما اولین فکر مثبت ما غالبا این است که به انسان دیگر روی بیاوریم. چنین می نماید که ما نمی توانیم خودمان به تنهایی تجدید قوا کنیم. حتی در لحظات انزوا فکر ما فورا متوجه دیگران و خاطرات آنها می شود، به گذشته خوبی می اندیشیم که در مصاحبت آنان بودیم و کسانی را به یاد می آوریم که مدتهاست مرده اند ولی در زندگی ما شریک بودند. "روزهای خوب گذشته " معمولا پر است از " آدمهای خوب آنوقتها". ... حتی گاهی در لحظاتی که احساس می کنیم فقط با خدا راز و نیاز می کنیم، فکرمان متوجه کسی است که اولین بار خدا را به ما شناساند.
| کتاب:
#ماندن_در_وضعیت_آخر |
#امی_ب_هریس ٬
#تامس_آ_هریس | مترجم:
#اسماعیل_فصیح | انتشارات:
#فرهنگ_نشر_نو - ۱۳۹۲ | صفحه: ۱۸۳ | برگرفته از نسخه: چاپی |
|
#روانشناسی |
#تحلیل_رفتار_متقابل|