🧿                                              #کامیشکا                                              ۱۴۰۳/۸/۱۷                     #کامیشکا_روزگار □سرخ‌رویِ زردموی، دوباره در کاخ سفید #کامبیز_نجفی الف: یک کاوبوی ناسیونالیست در کاخ سفید: مردی با رویِ سرخ و مویِ زرد که اگر پیروز انتخابات نمی‌شد،‌ یحتمل دوباره کاوبوی‌های خود را برای تسخیر کاخ سفید گسیل می‌کرد، اینک ولی با زبان خوش و خیلی دیپلماتیک، ستاره‌ی پریزدنتیِ ایالات متحده را بر سینه خواهد زد و در حالی‌که وینچسترش را از شانه  آویخته، مهمیز زنان بر پهلوی اسبش، با سُمضربه‌های ترق و ترق، پله‌‌های کاخ سفید را بالا خواهد رفت. حالا این درست که گویا از قبیله‌ی جنّیان است و از جنون بهره دارد، ولی کمینه همچون بایدن نیاز به پمپرز ندارد و چپ و راستش را گم نمی‌کند، با اینکه از او پیرتر است. مردی که هم بنا به خوی نارسیستی خود، هم به‌خاطر ناسیونالیسم آمریکایی، به همه‌ی دنیا از فراز به  فرود می‌نگرد، و دولتمردی عامه‌پسند(پوپولیست) با رفتارهای  هنجارشکن و شگفتی‌ساز، سودا پیشه و بی‌تعارف. (ما خود نیز یک ورژن از دونالد داشتیم، منتها ترامپ مناطق محروم بود، همو که هاله‌ی نور بر سر خویش می‌دید. گو اینکه فروکاهش دولتمردان از مردان کلان به خرده‌مردان، یک چیز فقط شرقی نیست، بلکه یک شیوع جهانی‌ست) ب: سرخ‌رویِ زردموی و خاورمیانه: بی‌آنکه در چرخه‌ی ایدئولوژیک غرب‌ستیزی و غرب‌گریزی در افتیم، ولی در یک چیز گمانی نمی‌رود و آن، بی‌مایه شدن و از معنا افتادن حقوق بشر و اخلاق سیاسی در دولت‌های باختری‌ و خاوری‌ست، فرقی ندارد کاخ سفید واشنگتن باشد یا سبز الیزه یا سرخ مسکو یا باکینگهام لندن. اسرائیل یک سال است که بی‌پروا و بی‌درنگ در کار کشتار غیر نظامیان و ویرانی آخرالزمانی یک سرزمین و آواره‌سازی یک ملت است. دولتمردان کلان جهان و نهایت یکی_دو تذکر به نتانیاهو و ابراز تاسف و شاید فرستادن کمی نان و نمک برای گرسنگان غزه؛ وگرنه نه تنها دست قصاب را برای کشتار و نسل‌کشی باز گذاشتند، بلکه باختریان به روشنی گفتند پشتیبانی و نگاهبانی از اسرائیل،‌ تکلیف بی‌بروبرگرد آنان است؛ همچنانکه تا تقی به توقی می‌خورد، ناوهای هواپیمابر و بمب‌افکن‌های ب۵۲ را برای پاسبانی از اسرائیل به کرانه‌های خاورمیانه گسیل می‌کنند. به‌هرسان، کمینه در خاورمیانه "بوی بهبود ز اوضاع جهان" شنیده نمی‌شود. جبهه‌ی مقاومت یا مختل شده، یا سال و ماه بسیار بباید که خود را باز بسازد. اسرائیل همچنان غیرنظامیان را خواهد کشت و پایداری فلسطینیان فرو خواهد کاهید. دولت‌های عربی از فلسطین دور خواهند شد و با اسرائیل کنار خواهند آمد و سیاست دو دولت را پی خواهند  گرفت. دولت‌های باختری همچنان از جنایت‌ها ابراز تاسف خواهند کرد، ولی یا خیلی رفیق، غیرت اسرائیل را خواهند کشید و به‌خاطرش دست‌به‌چاقو خواهند شد، یا کمینه چاقو از دست او نخواهند گرفت. منتقدین و معترضین و روزنامه‌نگاران و نگاهبانان حقوق بشر در همه‌ی کرانه‌های جهان  دستگیر، شکنجه، زندانی و اعدام خواهند شد، حقوق زنان و گیسوانشان همچنان بر باد خواهد شد،  کودکان کار و حقوق بشری‌شان همچنان فقط چند عکس هنری خواهند شد؛ و کاخ‌های سران جهان همچنان به ابراز تاسف‌های دیپلماتیک خود ادامه خواهند داد، ولی پیمان‌های بازرگانی آبدارِ دلارپسند را با دیکتاتورهای جهان امضا خواهند کرد. پ: سرخ‌روی زردموی و ایران: ترامپ تاجری‌ست که سیاستمدار شده‌است، یک سیاستمدار سودگرا(مرکانتیلیستی) که تجارتخانه‌ی خارجی آمریکا را گسترش خواهد داد. خاورمیانه، جای پُر بَر و باری‌ست برای یک سیاستمدار تاجر؛ ولی داستان در اینجاست که ایران در خاورمیانه جای دارد و هم موی دماغ، هم رقیب دولت‌های عرب، هم از کارگردانان جبهه‌ی مقاومت و دشمن آشتی‌ناپذیر اسرائیل، هم هم‌پیمان خاوریان(چین و روسیه) در عین‌حال بی‌بهره از پشتیبانی مبهم و نااطمینان آنان. این‌همه بهانه بسنده می‌کند که ایران برای ترامپ یک چالش باشد و برایش حساب ویژه باز کند. او در دور پیشین، یکجانبه از برجام خارج شد و برخلاف بایدن به دیپلماسی و گفتگو با ایران هیچ نگاهی ندارد و به فشار حداکثری باورمند است. گفته بود برنامه‌‌ای برای تغییر رژیم ایران ندارد، ولی سلاح هسته‌ای برای او یک خط قرمز است و برای اسرائیل قرمزتر. وی پشتیبانی بی‌دریغ خود از اسرائیل را ادامه خواهد داد و در این داستان، چشم از جمهوری اسلامی برنخواهد داشت و او را آسوده نخواهد گذاشت و برای انزوای بیشتر ایران خواهد کوشید. پیوندهای سیاسی_بازرگانی خود با عرب‌های خلیج فارس را بیشتر خواهد کرد.