حالا غمگین بود، انگار جایی خاکی از روی نعشی پس رفته بود و می‌دید که انگشت اشاره یا طرهٔ مویی آشناست و‌ چیزی مثل یک تکه سنگ میان سینه‌اش آویخته است. -صفحه ۱۶-