جایی که کتاب‌ها صحبت می‌کنن.

آنجا هم ندیدش. می‌بایست چه کسی را ببیند؟

-صفحه ۱۹-

می‌گفت: این‌ها همه عوارض ورد به قرن بیست‌و‌‌ یکم است، اگر نتوانیم خودمان را منطبق کنیم می‌شکنیم، یا مجبوریم برگردیم به گذشته که باز همان است. با یکی دو کتاب که ما آنجا خوانده بودیم، نمی‌شود پاسخ داد به این چیزها که اینجا و آنجا دارد اتفاق می‌افتد.

-صفحه ۱۸-

شب تا دیروقت خوابش نبرد.

-صفحه ۱۷-

توی پارک‌ها روی نیمکتی می‌نشینم،
انگار که منتظر کسی باشم.

-صفحه ۱۷-

راه می‌افتم می‌روم، همین‌طوری می‌روم، بعد می‌بینم یک جایی هستم که نمی‌شناسم.

-صفحه ۱۷-

گفت: به خاطر شما آمدم.

-صفحه ۱۷-

مدتی ماند، اما باز ندیدش.

-صفحه ۱۷-

ما هم باید زهرابهٔ تلخ دورهٔ خودمان را در گلوی خودمان نگاه بداریم و بگذاریم آن دیگران که می‌آیند با زهرابه‌های خودشان گلو تر کنند.

-صفحه ۱۶-

خوب است که جلوه‌های بودن را
به غم و شادی ما نبسته‌اند.

-صفحه ۱۶-

غنچه‌هاشان هم باز شده بودند.
بی‌آنکه کسی باشد که نگاهشان کرده باشد.

-صفحه ۱۶-

می‌دانست که هرجا نشسته باشد
می‌فهمد که مخاطبش فقط اوست.

-صفحه ۱۶-

گفت: بله، ما غمگینیم، یا من غمگینم، می‌دانم، ولی همین است که هست. شاید نسل بعد بتوانند از چیزهای شاد هم بگویند.

-صفحه ۱۶-

حالا غمگین بود، انگار جایی خاکی از روی نعشی پس رفته بود و می‌دید که انگشت اشاره یا طرهٔ مویی آشناست و‌ چیزی مثل یک تکه سنگ میان سینه‌اش آویخته است.

-صفحه ۱۶-

همین رفت و بازگشت میان کلی و جزئی است که او را متناقض نشان می‌دهد.

-صفحه ۱۵-

می‌پرسند: «چرا صادق نیستید؟» من می‌پرسم با کی؟ حتماً می‌گویید با خودمان. خوب باشد، اما معیار صادق بودن کو؟

-صفحه ۱۵-

دیگر در آن روبرو هیچ صورتی را متمایز نمی‌دید.

-صفحه ۱۵-

او هم تلخ بود تلخ‌تر می‌شد.

-صفحه ۱۵-

تلخ بودند. خواسته بودند دنیا را عوض کنند،
اما دنیا همان شده بود که بود.

-صفحه ۱۴-