+نمی‌خواستم مامانو اذیت کنم. خیلی شوکه شد. -قربونِ چشات برم. پدر مادر همینن. از زمانی که بچه‌هاشون راه میوفتن در حالِ شوکه شدنن‌. +نباید می‌گفتم. یه دردایی، مالِ خودِ آدمه؛ نمی‌شه با کسی قسمتش کرد. هادی انگار وقتی به کسی می‌گی از ارزشش کم می‌شه؛ دستمالی می‌شن داداش. -من نمی‌فهمم آدما چرا وقتی تو عشق شکست می‌خورن فیلسوف می‌شن. نخون این روزنامه‌های زردو. +من شکست نخوردم؛ از دست دادم! -برعکسِ این مزخرفاتی که گفتی؛ من فکر می‌کنم آدما با کنار هم بودن معنی پیدا می‌کنن. من ممکنه درد و رنجِ تو رو نفهمم؛ ولی یاسمن، یه جورِ دیگه‌شو خودم تجربه کردم. همین حنانه اگه نبود؛ تو دق و دلیتو سرِ کی خالی می‌کردی؟ تحمل می‌کنه؛ چون می‌فهمتت. یه دردایی مشترکه قربونت برم؛ مثلِ عشق، مرگ... نترس! فرار نکن از گریه کردن به خاطر کسی که دوسش داشتی و از دستش دادی. گریه کن! تو اگه گریه نکنی نمی‌تونی چشای قشنگی داشته باشی. بیا قربونت برم. بیا سرتو بذار رو شونه‌ام یه دل سیر با هم گریه کنیم. •لحظه‌ی گرگ و میش/۱۳۹۷