‍ قضاوت در داگویل پیچیده هست. تام و گریس دو کاراکتر اصلی پرسشگر و جستجوکننده داستان و درگیر با خلق پرسوناهای ‌‌ایده ال برای خود هستند تام درگیر تفکرات رهبر محور خود‌ برای خلق جامعه آرمانی و توجیه تصمیمات جامعه و گریس با کاراکتر فوق فرشته محور و‌ بخشنده به دنبال توجیه گناهان انسانهای ناگریز از گناه؛ نقطه مقابل این دو‌ شخصیت پدر گریس هست که به نظر بی نیاز از خلق هیچ با دیدی واقع گرا و مطمئن به داستان می نگرد، در دیدگاه کاراکترهای فیلم فون تریه معنا قساوت مندانه بالاتر از هر چیزی دیگری جای دارد. در ابتدای فیلم، پدر هنگام فرار گریس به راحتی به او شلیک می کند و هرچند که اظهار پشیمانی می کند ولی موضوع مهمتر از شلیک به دختر‌، آخرین گفتگوی میان آنها در باره غرور است. غروری که تام نیز در آخرین لحظه به آن اعتراف کرده و گریس نیز متوجه می شود بخشش بی انتها و توجیه گناهان دیگران ریشه در غرور خداپنداری اش دارد، با کنار رفتن ابر ها و درک گریس از واقعیت خود و داگویل به شکل شوکه کننده ای چرخش گریس را می بینیم و تصمیم او به مجازات برخلاف کاراکتر مسیح بخشنده اش؛ نحوه مجازات گریس با پدر متفاوت است، پدر چون امیدی به تغییر ندارد پیشنهاد کشتن سگ داگویل یا خمیر مایه روح بشر را می دهد ولی گریس که هنوز جستجوگر معناست تصمیم می گیرد  ساکنان را کشته و سگ داگویل را زنده نگه می دارد، در هنگام کشتار نقش کودکان در داگویل دوباره بولد شده، کودکان به طور واضح ژنده تر و آلوده تر نمایش داده شدند که نمادی از نا امیدی از اینده و بدتر شدن وضع نسل آینده است، اصرار زننده و مکرر یکی از کودکان به گریس برای تنبیه،  تلنگری به او برای مقابله و‌ تنبیه روح حیوان گرای انسان بود، در پایان فیلم گریس با زنده نگه داشتن سگ داگویل «موسی» در واقع شانس دوباره را امتحان می کند و نقطه امیدی در فضای نا امیدانه فیلم می آفریند. ✍ #شیدا_نجفی_زاده 🎥 Dogville 2003 Join 👉 @honar7modiran