در امپراتوری روم دختران وقف معبد وستا شش باکره بودند که به مدت سی سال سوگند بکارت می خوردند و نگهبان آتش مقدس می شدند. از این حیث که نماد عصمت جامعه بودند، خواهر تمام افراد جامعه قلمداد می شدند. هر گونه عمل جنسی با آنها علاوه بر گناه شکستن سوگند، زنا با محارم هم محسوب می شد. در زمان دومیتیان امپراتور سفاک اما عدالت پیشه روم، سه نفر از این شش دختر به جرم زنا بامحارم دستگیر شدند؛ تنها لطفی که به ایشان شد این بود که خودشان طریقه مرگشان را انتخاب کنند، چه معمولا یا مصلوب می شدند یا آنقدر کتک می خوردند تا بمیرند. باکره ارشد به اشد مجازات محکوم شد؛ یعنی، زنده بگور شد.
